Ozzy Osbourne: Ordinary Man (Epic Records 2020)

Έπειτα από το μεγαλύτερο κενό μεταξύ δισκογραφικών του δουλειών, και αφότου ολοκλήρωσε το αποχαιρετιστήριο του τουρ με τους Sabbath, ο «πρίγκιπας του σκότους», Ozzy Osbourne, επέστρεψε στις 20 Φεβρουαρίου με τη νέα του δουλειά, “Ordinary Man”.

Επιστράτευσε βαριά ονόματα, τόσο ως συμμετοχές στα κομμάτια, όσο και ως συνθέτες: τα περισσότερα τραγούδια συνυπογράφουν, μεταξύ άλλων, οι Duff McKagan (των Guns n’ Roses) και Chad Smith (των Red Hot Chili Peppers).

Το άλμπουμ αποπειράται να ξεκινήσει δυναμικά με το “Straight to Hell” και το επιτυγχάνει μερικώς. Οι τόνοι κατεβαίνουν απότομα με το “All my Life”, ένα πιο αργόσυρτο κομμάτι στο οποίο ο Ozzy επιχειρεί να κάνει απολογισμό της ζωής του. Το “Goodbye”, ένα από τα τραγούδια που ξεχωρίζουν, η μουσική γίνεται πιο “Sabbath-ική” και τα φωνητικά πιο περίπλοκα και πολυεπίπεδα. Το ομώνυμο κομμάτι, “Ordinary Man” διέπεται από το χαρακτηριστικό πιάνο του Elton John και θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί μέρος της δικής του δισκογραφίας. Το “Under the Graveyard” είναι μία από τις “σκληρότερες” προσθήκες, που γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα με την προσθήκη ενός γρήγορου guitar break στο τέλος. Ακολουθεί το “Eat Me”, το χαμηλότερο ποιοτικά σημείο του δίσκου.

Ευτυχώς, η κατάσταση σώζεται από το επακολουθούν “Today is the End”. Το “Scary Little Green Man” και το “Holy for Tonight” είναι δύο ακόμα “συμπαθητικά” κομμάτια που δεν κρύβουν καμία έκπληξη. Το “It’s a Raid”, στο οποίο συμμετέχει ο Post Malone, είναι η ενεργητική κορύφωση του δίσκου και ένας από τους πιο “βρώμικους” ήχους που ακούγονται σε αυτόν. Το άλμπουμ κλείνει με το “Take What You Want” των Post Malone και Travis Scott, στο οποίο ο Ozzy απλώς συμμετέχει. Παρά κάποια ροκ στοιχεία, είναι κυρίως δικό τους κομμάτι, τελείως ασυνάρτητο μουσικά με τα υπόλοιπα.

Παρότι σίγουρα κανείς δε θα μπορούσε να αποκαλέσει το “Ordinary Man” αριστούργημα, είναι μία αξιοπρεπής προσπάθεια από τον πρίγκιπα του σκότους. Αν έπρεπε να χαρακτηριστεί με μία λέξη, αυτή θα ήταν “συμπαθητικό”. Είναι περισσότερο hard rock παρά metal, αν και σε πολλά σημεία μπορούν να ακουστούν οι επιρροές των Sabbath. Ο ήχος είναι καθαρός, σχεδόν παραπέμπω ν σε ποπ μουσική. Ένα άλμπουμ ιδανικό για ακρόαση στο αμάξι ή στο background εν μέσω κάποιας δραστηριότητας.

Κείμενο: Έμμα Παπαδάκη