Μην Πυροβολείτε Τον Πιανίστα: O παλιός είναι αλλιώς και ο νέος για το π*** (εκτός αν το πήρε προσωπικά και περιμένει απ’έξω να με δείρει)
Βρέθηκα πριν λίγο καιρό, σε ένα ΙΙΕΚ. Ναι, έτσι γράφεται Ψηλέ, δεν έχυσα κόκα κόλα στο πληκτρολόγιο και κολλάει το ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ. Σημαίνει Ιδιωτικό Ίδρυμα Επαγγελματικής Κατάρτισης; Τι επαγγελματικής; Χαχαχαχα…
Εκεί διδάσκουν πολλά μαγικά πράγματα, όπως αισθητική, (τώρα τι «αισθητική μπορεί να έχει μια γκομενίτσα που μασάει τσίχλα, ακούει από το κινητό Παντελίδη με το ηχείο να παραμορφώνει στο φουλ κάνοντας πεντικιούρ σε κάποια όμοια της είναι ένα άλλο ερώτημα!), μαγειρική (που είναι πολύ της μόδας με όλα αυτά τα Master Chef, πιτσιρίκια στην κουζίνα, γιαγιάδες στο τσουκάλι, φοιτητές στον ντελιβερά, και λοιπά τραγελαφικά), αλλά και…ΗΧΟΛΗΨΙΑ!
Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τα παραπάνω επαγγέλματα. Ούτε τα θεωρώ κατώτερα, ούτε τίποτα. Χώρια που όπως θα επιβεβαιώσει και κάθε τραγουδίστρια σε όποιο «μαγαζί» και να ρωτήσεις, κατώτερο ον από τον ηχολήπτη δεν υπάρχει. Συν ότι για τη μανικιουρίστα της στάζει μέλι!
Αλλά ρε Ψηλέ, πώς μπορείς να διατυμπανίζεις ότι διδάσκεις κάτι τόσο ευρύ και εξειδικευμένο ταυτόχρονα. Τεχνικό και καλλιτεχνικό την ίδια στιγμή. Ρομαντικό και «μπίζνες», μέσα σε όλο αυτόν τον αχταρμά;
Έχεις το budget να στήσεις στούντιο και να πάρεις μηχανήματα state of the art;
Μπορείς να προσλάβεις εισηγητές με πραγματική εμπειρία στο χώρο, μα και δυναμική στη διδασκαλία;
Μπορείς να κάνεις τον πιτσιρικά, να είναι έτοιμος για δουλειά μόλις αποφοιτήσει, για να μην πάει χαράμι ο σκασμός λεφτά που έδωσε ο πατέρας του;
Έχεις ένα πλάνο μαθημάτων που θα κρατάει το ενδιαφέρον, μα ταυτόχρονα θα δίνει βάσεις;
[θα ακολουθήσει nerdoηχοληπτικό ξέσπασμα με άγνωστες λέξεις για την καρτέλα, όποιος θέλει, μετά την πρώτη πρόταση μπορεί να πηδήξει (σ)την επόμενη παράγραφο]
Ό,τι και να έχεις, δεν έχει καμία σημασία.15 SSL, 54 Neve και την αρχαία Trident να έχεις μέσα. Τον Chris Lord Algie, τον Alan Parsons και τον Andy Wallace να σε τσουρεκιάζουν μέρα νύχτα. Να δίνεις στους απόφοιτους έτοιμες συμβάσεις εργασίας στο Abbey Road και να κάνεις field trips με χρονομηχανή στο Sound City όσο ηχογραφεί ο Neil Young, ο Dio και οι Nirvana.
Αν ο πιτσιρικάς που θα περάσει το κατώφλι δεν έχει την ΚΑΥΛΑ να μάθει, να γουστάρει και να πειραματιστεί, εντός, μα κυρίως, εκτός σχολής όλα είναι απλά για την αφίσα στη βιτρίνα. Και αυτή είναι η κύρια διαφορά από τα παραπάνω επαγγέλματα που αδίκως σπάσαμε πλάκα μαζί τους. Όχι ότι γι’ αυτά, δε χρειάζεται να γουστάρεις. Αλλά γαμώ το φελέκι, δε μπορείς να είσαι ηχολήπτης-υπάλληλος. Ακόμα και αν δουλεύεις στην τελευταία τρύπα της εθνικής οδού, δε γίνεται να μην θες να ψαχτείς, να διαβάσεις, να κουβεντιάσεις, να ασχοληθείς και να κάνεις τα δικά σου στον υπόλοιπο χρόνο σου! Δε γίνεται να είναι απλά μια «επαγγελματική κατάρτιση». Είναι δουλειά και χόμπι και τρόπος ζωής. Αν νομίζεις πιτσιρίκο ότι ένα από τα 3 δεν είναι για σένα, άστο, πήγαινε κάνε κάτι άλλο, να τελειώνεις τη δουλειά σου και να πηγαίνεις σπίτι σου ήσυχα και όμορφα. Εκτός και αν δεν θες πραγματικά να εργαστείς στο χώρο και απλά ψάχνεις να πάρεις αναβολή από το στρατό, να μάθεις μερικά πράγματα για πάρτη σου στο τάχα μου τάχα μου ή να χαζολογήσεις, για να μη σε πρήζουν να βρεις καμιά δουλειά, αφού όπως λένε «δεν τα παίρνεις» τα γράμματα.
Ένας παλιός ηχολήπτης μου έλεγε ότι στα νιάτα του θεωρούσε το στούντιο κάτι μαγικό. Δεν ήξερε καν που υπάρχουν στην Αθήνα και οι όποιες πληροφορίες για νέες τεχνικές, εξοπλισμό και λοιπά, έρχονταν από το εξωτερικό με το σταγονόμετρο.
Αυτό όμως τον έκανε να ρουφάει τη γνώση σαν τρελός. Να την ψάχνει. Να περνάει άπειρες ώρες με αυτοσχέδια κυκλώματα, κατσαβίδια, κασέτες, μπομπίνες κάνοντας πειράματα και προσπαθώντας να βγάλει κάτι με τα ποταπά μέσα που είχε στο υπόγειο του. Δεν έμεινε όμως εκεί. Πήρε βιβλία. Τα θυμάστε; Κάτι χοντρά βαριά πράγματα που χωράνε μόλις μερικά kilobytes; Και το έπιασε το πράγμα από την αρχή. Έτσι μπορεί να μην είχε δει ποτέ του κομπρέσορα, αλλά ήξερα πώς να τον λύνει και να τον δένει με κλειστά μάτια. Μπορεί να μην είχε monitor ηχεία, και να άκουγε από το παλιό στερεοφωνικό της μάνας του, αλλά γνώριζε τη φυσική του ήχου και τον τρόπο ανάκλασης και διάχυσης του. Μπορεί να μην είχε κονσόλα, αλλά έπαιζε τα dbA, τα dbVκαι τα Hz στα δάχτυλα. Σπούδασε μετά ηχοληψία στο εξωτερικό, αφού εδώ δεν κουνιόταν λέπι. Για τους γύρω του ήταν ο τρελός του χωριού, αφού αυτό το επάγγελμα δεν υπήρχε καν ακόμα στην Ελλάδα. Γυρνώντας χώθηκε σε ένα από τα λίγα κλασικά στούντιο που υπήρχαν. Σκούπιζε, κουβάλαγε καλώδια και έφτιαχνε καφέδες. Αλλά το μάτι του και τα αυτιά του ήταν πάντα ανοιχτά. Είχε μάθει να ρουφάει τη γνώση με τέτοιο πάθος και εγρήγορση, όπως ο μπεκρής το ούζο. Στην πορεία έστηνε τα μικρόφωνα, σημείωνε τις ρυθμίσεις της κονσόλας, βρήκε μια ευκαιρία την άρπαξε και τα άλλα είναι ιστορία. Ακούς δίσκους του κάθε μέρα και δε δίνεις δεκάρα για το ποιος ήταν πίσω από το τζάμι. Εσύ χάνεις…
Γιατί χάνεις; Ίσως θα μπορούσες να μάθεις κάτι. Αλλά δεν έχεις ανάγκη τέτοιες παλιατζούρες. Έχεις «σπασμένους» 432577 κομπρέσορες στον υπολογιστή σου και ακόμα περισσότερα presets για τα πάντα όλα. Στο Youtube υπάρχουν άπειρα βίντεο με λύσεις φασόν για ό,τι και να θες να κάνεις. «Δε θέλει κόπο, θέλει τρόπο» είναι το σύνθημα της εποχής άλλωστε. Που να κάθεσαι να ταλαιπωριέσαι με βιβλία, σκόνες και μαλακίες. Τι σε νοιάζει τι κάνει το κάθε κουμπί, αφού είδες ότι πατάς αυτό και αυτό και τέρμα έτοιμο. Παραγγέλνεις και από τον Thomann τα σένια ηχεία σου χωρίς καν να βγεις από το σπίτι και να πιάσεις την κουβέντα με τον μάστορα στο μουσικάδικο, που θα μπορούσες να ακούσεις κάτι χρήσιμο στο κάτω κάτω. Ο πατέρας σου δεν έχει πρόβλημα να στα σκάσει για μηχανήματα και σπουδές, αφού είναι πολύ trendy σήμερα για τα γκομενάκια να δηλώνεις ηχολήπτης και φοβάται περισσότερο μη γίνεις πούστης, παρά άνεργος. Αλλά εσύ, πας και έρχεσαι με την τσάντα στην πλάτη, βαριέσαι, ζωγραφίζεις καλικατζούρες στις διαλέξεις, γυρνάς, χαζεύεις στο facebook, διαβάζεις ηλίθια άρθρα για πυροβολημένους πιανίστες και ηχολήπτες και ανοίγεις το playstation να παίξεις κανα Pro. Πάει σημέρα…αύριο πάλι.
Σε έναν χώρο τόσο ιδιαίτερο, τόσο καλλιτεχνικό, τεχνικό, στυγνό, ευαίσθητο και ανταγωνιστικό, ο παραπάνω τύπος δεν έχει θέση. Αν η μετριότητα του «κάνω τη δουλειά μου», μπορεί να σου εξασφαλίσει μια θέση σε ένα γραφείο ή σε ένα μεροκάματο σε κάποιο άλλο επάγγελμα, στον χώρο του ήχου δεν πρόκειται ούτε απέξω να περάσεις. Οι μπάρμπες, τα ξαδέρφια και τα κονέ πάντα παίζουν και γι’ αυτό αν ανοίξεις το ραδιόφωνο ακούς τις περισσότερες φορές μαλακίες, αλλά αυτή είναι μεγάλη κουβέντα για άλλη φορά. Αν έχεις τέτοια νταραβέρια κατά νου, νοιώθεις καβατζομένος και έτοιμος για φράγκα και πλατίνες, πάρε δρόμο τώρα και μην ξαναπατήσεις εδώ, γιατί θα σε αρχίσω στις φάπες. Όπως και να έχει πιτσιρίκο, αν δεν έχεις κανένα απολύτως κοινό με τον «παλιό ηχολήπτη» που λέγαμε παραπάνω, αν δεν είσαι εδώ επειδή το αγαπάς το μπουρδέλο και περιμένεις απλά να βρεις μια cool δουλειά να μην κουράζεσαι και πολύ, άστο. Μη χαραμίζεις, το χρόνο σου, τα λεφτά του πατέρα σου και τα αυτιά των υπολοίπων. Πήγαινε κωλοφτιάξε αμάξια, γίνε δικηγόρος, πρεζάκι στην Ομόνοια, ψαράς, πολιτικός, υδραυλικός, αστροναύτης ή ό,τι άλλο γουστάρεις και σε πορώνει.
Αν δεν το κάνεις άλλωστε, στο τέλος της μέρας εσύ θα είσαι δυστυχισμένος, και κανένας άλλος…
Κείμενο: Θάνος Λυμπερόπουλος
Περισσότερα άρθρα της στήλης, εδώ