Rockwave Festival 2023: Deep Purple, Saxon, As I Lay Dying, 07/07/2023

Μπορώ, δυστυχώς, να εκφράσω άποψη για τα τρία τελευταία ονόματα που εμφανίστηκαν στη σκηνή του Rockwave, στις 7 Ιουλίου. Βιοπορισμός γαρ…

Ξεκινάω, λοιπόν, από τους As I Lay Dying, οι οποίοι έκαναν μια ιδιαίτερα τίμια δουλειά.

Τρία από τα μέλη του πενταμελούς metalcore συγκροτήματος βρίσκονται στο line-up εδώ και μόλις ένα χρόνο. Δεν έχουν συμμετάσχει σε κανένα από τα εφτά album του συγκροτήματος, αλλά φαίνεται να έχουν ενσωματωθεί περίφημα στο team. Με ενέργεια και κινητικότητα στα κόκκινα, οι As I Lay Dying δείχνουν στο κοινό τους πως εξακολουθούν να είναι μια δεμένη σα γροθιά μπάντα, που άνετα στέκεται στη σκηνή. Αδικούνται από τεχνικά προβλήματα που “μολύνουν” την εμφάνισή τους με δύο διακοπές, αλλά η ψυχραιμία τους και ο επαγγελματισμός τους δεν επιτρέπουν στα άτυχα (και ταυτόχρονα ανθρώπινα) αυτά περιστατικά να μειώσουν την απόδοσή τους. Ο κόσμος ανταποκρίνεται περίφημα, δίχως να “κρυώσει” από την απρόσμενη μουσική σιωπή.

Τελικά, οι Αμερικανοί στέκονται μπροστά μας για περίπου μια ώρα, ζεσταίνοντας επαρκώς τους χιλιάδες φίλους του Rockwave. Και μπορεί τα επόμενα δύο συγκροτήματα να βρίσκονται σε έντονα διαφορετικού ύφους παρακλάδι της rock και metal μουσικής, ωστόσο ακόμα κι ένας απλός παρατηρητής διαπιστώνει πως παραβρισκόμενοι κάθε γενιάς εκτιμούν τη συνεισφορά των As I Lay Dying στο κλίμα της ημέρας.

 

As I Lay Dying setlist:

Freelude
Last Night (Was A Real Massacre)
Captain Cold One
Mouthbreathers Inc.
Crocsodile Dundee
No Control
Burn it All (P.T.S.D.E.A.D)
Walker Texas Danger
Retaliation
Charmed & Extremely Treacherous
Hereticules
Molotov Rocktail
Vultures
Immortal Space Pirate (The Stoner Anthem)
So Long, Idiots!
Five Finger Fuckhead
As I Lay Dying

Οι Saxon είναι προγραμματισμένο να εμφανιστούν στις 21:00.

Οι Άγγλοι αποδεικνύονται… Άγγλοι! Μα ούτε λεπτό καθυστέρηση; Μπράβο στους ίδιους και μπράβο στους διοργανωτές! Διότι και τα μικρά πράγματα έχουν τη σημασία τους. Οι γερόλυκοι ξεκινούν δυναμικά με το “Motorcycle Man” και το πνεύμα των μεταλλικών 80s αρχίζει να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Και μπορεί τα δύο επόμενα τραγούδια, “Carpe Diem (Seize the Day)” και “Thunderbolt”, να ανήκουν σε πρόσφατα album των Saxon, ωστόσο όλο το υπόλοιπο set καλύπτεται από τραγούδια του πρώτου μισού της δεκαετίας του ’80.

Δεν είναι παράξενο που ο κόσμος ολοένα και ενθουσιάζεται περισσότερο. Οι γηραιότεροι του κοινού έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τα τραγούδια με τα οποία μεγάλωσαν. Οι νεότεροι έχουν την ευκαιρία να αντικρύσουν τις επιρροές, που διαμόρφωσαν τα συγκροτήματα της δικής τους γενιάς. Ο χώρος μπροστά από τη σκηνή μετατρέπεται σε ένα πανέμορφο και συγκινητικό party, που δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία ότι ο κόσμος περνάει καλά. Ο frontman Biff Byford επικοινωνεί διαρκώς με τους οπαδούς του, ενώ ο Nibbs Carter στο μπάσσο δίνει πραγματικά ρέστα κινητικότητας και rock απόλαυσης. Όλη η πεντάδα των Saxon δείχνει αξιοσημείωτη ευκολία να μεταβαίνει από τις metal ενορχηστρώσεις στους rock ‘n’ roll ρυθμούς, γεγονός που μας κάνει να αξιολογούμε ακόμα θετικότερα την παρουσία τους στο φετινό φεστιβάλ.

Saxon setlist:

Motorcycle Man
Carpe Diem (Seize The Day)
Thunderbolt
Wheels Of Steel
Heavy Metal Thunder
Strong Arm Of The Law
Ride Like The Wind (Christopher Cross διασκευή)
Dallas 1 PM
Denim And Leather
20,000 Ft
Crusader
747 (Strangers In The Night)
Princess Of The Night

Μία ώρα αργότερα τα πάντα έχουν τελειώσει, άρα σειρά έχει η ανυπομονησία για τη μεγάλη έξοδο των Deep Purple.

Οι άλλοι Άγγλοι ξεπροβάλλουν λίγο μετά τις 22:30. Είναι πανέμορφο να βλέπει κανείς μπροστά του έστω τρεις από τους πέντε εκείνους τύπους, που πριν από πενήντα χρόνια έγραφαν μουσική ιστορία. Το αναμενόμενο “Highway Star” ξεκινάει και οι φίλοι της κλασικής rock αρχίζουν να παίρνουν φωτιά. Φωτιά, που απλώς εντείνεται με το διαδοχικό “Picture of Home”. Φυσικά, τα δύο αυτά τραγούδια δεν είναι τα μόνα που θα εκπροσωπήσουν το θρυλικό album “Machine Head”, αλλά η βραδιά έχει ακόμα μέλλον.

Μετά την άψογη εκτέλεση του εξαιρετικού και κεφάτου “No Need to Shout”, από το πλέον πρόσφατο album νέου υλικού, “Whoosh!”, σειρά έχει μια παλιά τεράστια αγάπη του παρελθόντος. Το ταυτόχρονα βαρύ και ψυχεδελικό “Into the Fire” (που, κατά τη γνώμη μου, αποτελεί ένα από τα καλύτερα τραγούδια της παλιάς περιόδου των Deep Purple) αρχίζει να ακούγεται. Το τέλος του μάς φέρνει αντιμέτωπους με το πρώτο solo της βραδιάς. Ο Simon McBride, πρόσφατος αντικαταστάτης του Steve Morse, αρχίζει να ξεδιπλώνει τις ικανότητές του.

Ο ερχομός του στους Deep Purple χρωμάτισε με νέο τόνο τον ήχο του group.

Το ύφος του είναι σαφώς πιο κοντικό σε αυτό του αείμνηστου Gary Moore, παρά σε αυτό του Ritchie Blackmore. Με πρόδηλες blues καταβολές, η κιθάρα του McBride αναγκάζει όλους μας να συζητάμε με τον εαυτό μας τη νέα τροπή των Deep Purple. Αν αυτοί οι αειθαλείς τύποι, με τον Simon στο πλευρό τους, έχουν νέο υλικό στα σκαριά, τότε κι εμάς μας περιμένουν νέες συγκινήσεις. Σειρά, πλέον, έχει τραγούδι από το album “Now What?!”. Το “Uncommon Man”εκτελείται κι αυτό άψογα, για να μάς πάρει ύστερα τα μυαλά το παλιό κι αγαπημένο “Lazy”. Είναι μια από τις πιο σημαντικές στιγμές της συναυλίας, όπου οι Deep Purple αποδεικνύουν περίτρανα πως εξακολουθούν να είναι αυτό που πάντα ήταν: μια live μπάντα!

Δίνουν όλοι τον καλύτερό τους εαυτό και μας κάνουν να σκεφτόμαστε: αν τώρα, σε τέτοια ηλικία, η απόδοση αυτής της παρέας είναι τέτοια, τότε, διάολε, τι συνέβαινε στα 70s;
Μη έχοντας κάνει διαδικτυακό spoiler στον εαυτό μου σχετικά με το set των Deep Purple, ομολογώ πως ξαφνιάζομαι θετικότατα στην ανακοίνωση του εξόχως αγαπημένου μου “When a Blind Man Cries”. Ρίγη απλώνονται, όχι μόνο σε εμένα. Το θερμό χειροκρότημα μετά το τέλος του απίστευτου αυτού τραγουδιού φανερώνει την εκτίμηση πολλών, μα πολλών ακόμα. Ευπρόσδεκτη, όμως, είναι και η επιλογή του τριαντάχρονου πλέον “Anya”, που ακολουθεί.

Το τέλος του, μας φέρνει μπροστά στο μεγαλείο του Don Airey, που αποφασίζει να “ζωγραφίσει”, ενσωματώνοντας στους αυτοσχεδιασμούς του ιδιαίτερα γνώριμες ελληνικές μελωδίες.

Το solo κρατάει για ώρα και ολοκληρώνεται με τη μνημειώδη εισαγωγή του θεϊκού “Perfect Strangers”. Η ώρα έφτασε! Το κοινό απογειώνεται και ο Ian Gillan το βλέπει! Μικροί, μεγάλοι χοροπηδούν, άρα το καλύτερο που έχουν οι Deep Purple να κάνουν είναι να κρατήσουν τον πήχη ψηλά. Εύκολο, όταν στο οπλοστάσιό τους διαθέτουν το εξαιρετικό “Space Truckin’”, μα και τον ύμνο “Smoke on the Water”.

Κάπου εκεί αποχωρούν, αλλά όχι για πολύ. Ξαναβγαίνουν για να ξεκινήσουν το “Hush”. Ο χορός δίνει και παίρνει. Νιώθουμε όλοι τόσο τυχεροί που έχουμε αυτό το group στα μάτια και στα αυτιά μας. Τα ηνία παίρνει ο Roger Glover, για να αρχίσει τα παιχνίδια με το μπάσσο. Το groove είναι απίστευτο και δένει ιδανικά με το “Black Night”, που προορίζεται να κλείσει τη βραδιά. Κατά τη διάρκειά του, κιθάρα και keyboards “συνομιλούν” για ώρα, σε αυτοσχεδιασμούς που δε μας αφήνουν να ηρεμήσουμε. Σε μια από αυτές τις jam στιγμές του encore είναι που ακούγεται για λίγο το theme των Simpsons, από την κιθάρα του McBride. Διότι το χιούμορ ποτέ δεν έλειψε από ακομπλεξάριστους ροκάδες. Περιττό να διευκρινιστεί ότι σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης, ο βράχος Ian Paice δικαίωσε το τεράστιο όνομά του.

Τελικά τι μένει; Η μη εκπροσώπηση κάποιων album, όπως του θρυλικού “Fireball”; Μάλλον όχι… Η ομολογουμένως “πεσμένη” φωνή του Gillan, στα 77 του χρόνια; Μάλλον όχι… Μένει η ικανοποίηση μιας ωραιότατης βραδιάς, παρέα με ένα ιστορικό όνομα και παρέα με πλήθος κόσμου κάθε “φυλής”. Ελπίζουμε να επαναληφθεί.

Deep Purple setlist:

Highway Star
Pictures Of Home
No Need To Shout
Into The Fire
Guitar Solo
Uncommon Man
Lazy
When A Blind Man Cries
Anya
Keyboard Solo
Perfect Strangers
Space Truckin’
Smoke On The Water

Encore:

Hush (Joe South διασκευή)
Bass Solo
Black Night

 

Ανταπόκριση: Φαίδωνας Κυτρίδης
Φωτογραφίες: Cristina Alossi