Blast From The Past: Metallica – Master Of Puppets

Όπως τα περισσότερα metal συγκροτήματα, έτσι και οι Metallica ήταν ιδιαίτερα δημιουργικοί και παραγωγικοί στα πρώτα χρόνια της “ζωής” τους. Μόλις τρία χρόνια μετά το πρώτο album τους, ήρθε η σειρά του τρίτου, με το όνομα “Master Of Puppets“. Κυκλοφόρησε στις 3 Μαρτίου του 1986 και είναι ακόμα το αγαπημένο μιας σημαντικής μερίδας των οπαδών του group.

Και πώς άλλωστε να μην είναι; Περιέχει τραγούδια, όπως τα ‘Welcome Home (Sanitarium)’, ‘Orion’, ‘The Thing That Should Not Be’ και ‘Leper Messiah’. Πέρα όμως από τη μουσική του αξία, το album αυτό είναι και συναισθηματικά στιγματισμένο. Συκεκριμένα, αποτελεί την τελευταία δισκογραφική δουλειά του Cliff Burton, μπασίστα του συγκροτήματος. Αιτία για την απώλεια του Cliff (του καλύτερου μέλους που έχει περάσει ποτέ από τους Metallica) ήταν το αυτοκινητικό δυστύχημα, που συνέβη στις 27 Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου. Αυτό το δυσάρεστο γεγονός σημάδεψε σημαντικά την μετέπειτα πορεία των Metallica. Πρακτικά, κανένας μπασίστας της έκτοτε ιστορίας του group δεν αποτέλεσε αληθινά μέλος του group. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Το “Master of Puppets”  δεν εμπεριέχει από τους Metallica τη thrash οργή του ντεμπούτου “Kill ’em All“. Πατάει πολύ περισσότερο στο δομικό μοτίβο του album “Ride the Lightning“. Υπερισχύει, όμως, σε σημαντικά σημεία. Είναι πιο σκοτεινό, ενσωματώνει progressive στοιχεία με πιο επιτυχημένο τρόπο και είναι σίγουρα πιο συνεκτικό. Αν το πρώτο album των Metallica ήταν μια διέξοδος της νεανικής ενέργειας των τεσσάρων μελών, το δεύτερο album ήταν η εύρεση των πατημάτων. Στο τρίτο, την εμφάνισή της έκαναν σοβαρά ψύγματα ωριμότητας, που άνοιγαν το δρόμο προς πιο διευρυμένα ηχητικά μονοπάτια. Εντός της επόμενης δεκαετίας, οι Metallica περιδιάβηκαν αυτά τα μονοπάτια, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Η επίδραση των Metallica με το “Master of Puppets” στη metal σκηνή, ήταν και είναι τεράστια.

Χωρίς πρόθεση υποτίμησης των υπόλοιπων album των Αμερικανών, το album μουσικά και στιχουργικά δίνει ρέστα. Είναι ένα από εκείνα τα κλασικά δημιουργήματα, που πάντα θα στοιχειώνουν τις καρδιές των προηγούμενων “μεταλλικών” γενεών.

Επιμέλεια: Φαίδωνας Κυτρίδης