The Damnation Project: The Damnation Project (Musea Records 2012)
Σαν χώρα ποτέ δεν είχαμε progressive σκηνή ή κάτι το πρωτοποριακό. Όταν οι άλλοι ερχόντουσαν εμείς ακόμα πηγαίναμε κτλ, και όλα αυτά που έχουμε ξαναπεί σε σημείο γραφικότητας. Τον τελευταίο καιρό δίνουμε τα ρέστα μας για ό,τι χρωστούσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Κοντεύουμε να γίνουμε η μουσική Νορβηγία του Νότου. Άπειρα συγκροτήματα ξεπετάγονται σαν μανιτάρια κι ας μην είναι όλα progressive. Έχουμε ποσοτική παραγωγή τέλος πάντων για μια φορά στην ιστορία μας.
Οι συμπατριώτες Damnation Project όσο κι αν σας ακούγονται black metal ή νομίζετε ότι η γραμματοσειρά που χρησιμοποιούν παραπέμπει σε κάτι ελαφρώς gothic ή αν ελπίζατε ότι έστω το (ομολογουμένως αδιάφορο σε σημείο εξάρθρωσης σιαγόνων από τα χασμουρητά) μυστικιστικό εξώφυλλο θα ήταν λίγο βλάσφημο, θα απογοητευτείτε. Ξεμπερδέψαμε με εσάς. Τώρα αν αυτό σας απογοητεύει δεν ξέρω αλλά ίσως πρέπει να το κοιτάξετε. Καλύτερα συνδυάστε το με το “Damnation” των Opeth.
Ο πρώτος και ομώνυμος δίσκος έρχεται να καλύψει ένα κενό στο εγχώριο progressive rock, όπως έχουν ήδη αρχίσει να κάνουν οι Verbal Delirium, αφήνοντας στην άκρη το metal στοιχείο. Η μουσική τους φυσικά δεν είναι η πιο εύκολη για τον μέσο ακροατή. Δεν θα βρείτε στιγμές για κοπάνημα, ούτε καν ογκώδη σημεία στην κιθάρα. Ακόμη και μελωδίες που θα μπορούσαν να ακούγονται βαριές ίσως εσκεμμένα τις αφήνουν σε «δίαιτα» ώστε να ηχούν πιο ελαφρές. Κάτι που δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν ο ήχος των πλήκτρων ανά κομμάτια που τουλάχιστον σε μένα έκανε κάπως σε συνθεσάιζερ παρακμιακού μπουζουκομάγαζου. Θα το επαναλάβω για να μην κακοχαρακτηριστώ. Όχι παντού. Για παράδειγμα στο Walls Of Isolation” χρησιμοποιούν ένα πολύ όμορφο εφέ που ταιριάζει γάντι. Λογικά φταίει το ότι είμαι πολύ μέταλλο για να γουστάρω όλα τα πλήκτρα. Ή είμαι κολλημένος. Ή και τα δύο.
Για να πιάσετε όλα όσα παίζονται στα οκτώ κομμάτια θα πρέπει να κάνετε δυο πράγματα. Να κάτσετε στον καναπέ σας ήρεμα κι ωραία και να ακούσετε με προσοχή. Το δεύτερο είναι να είστε ανοιχτοί σε ακούσματα και να μην περιμένετε τους νέους Dream Theater ή Rush. Όπως περιγράφουν και οι ίδιοι, οι επιρροές τους γυρίζουν από progressive rock και metal, μέχρι Χατζιδάκι (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το γράφουμε με «ι»), παραδοσιακά και ανατολίτικα χαρακτηριστικά. Θα εντοπίσετε Riverside αισθητική (όχι του Anno Domini) και αρκετά Opeth του (ναι, σωστά μαντεύετε) Damnation. Καταλαβαίνετε πως παίρνει πολύ ανάλυση το θέμα, οπότε δεν θα το τραβήξω κι εγώ πολύ.
Ακούστε το εναρκτήριο “White Misery” που ξεκινά με ανατολίτικο τρόπο και μια αίσθηση ‘80s με τον κλασικό «καλπασμό» στις κιθάρες, ενώ μαζί με τα τύμπανα γυρίζουν και κάποια τουμπερλέκια τα οποία γίνονται πιο σαφή όσο περνάει το κομμάτι και δίνουν πολύ έντονα την εικόνα του χαρεμιού γύρω μου (καρβέλια ονειρεύομαι). Κλείνοντας μετατρέπουν το βασικό ανατολίτικο θέμα σε Χατζιδακικό με εντυπωσιακή ευκολία, ενώ τα σόλο λίγο πριν όπως και κατά την συνολική διάρκεια, πιστεύω είναι το δυνατό σημείο της μπάντας. Δεν θα ακούσετε τους παπάδες του Petrucci αλλά οι μελωδίες είναι πραγματικά αριστοτεχνικά δομημένες μέσα τους. Τα φωνητικά αν και δεν με ενθουσίασαν είναι αρκετά ενδιαφέροντα και η απαλή χροιά του Γιάννη δένει σωστά με τα τραγούδια.
Δώστε οπωσδήποτε μια ευκαιρία στο ορχηστικό “Damnation” που μπλέκει ό,τι είχαν παίξει νωρίτερα και του οποίου οι μελωδίες δίνουν πραγματικά ρέστα. Κλείνουν με άλλο ένα στοιχείο που δεν είχαν δώσει πρωτύτερα, κυλώντας πολύ ομαλά σε φλαμένκο και μια παραλλαγή του βασικού θέματος.
Από όλα τα παραπάνω δεν ξέρω εσείς τι καταλάβατε αλλά εγώ ένα θα σας πω. Το ντεμπούτο των Damnation Project δεν μπορεί να αποδοθεί με τις κλασικές εκφράσεις «και γ**ώ», «πωπώ ούμπαλα» και λοιπά ‘90s Metal Hammer αποφθέγματα. Είναι ένας όμορφος δίσκος και δεν νομίζω πως το φτωχό λεξιλόγιό μου μπορεί να βρει πιο εύστοχο χαρακτηρισμό.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης