Tardive Dyskinesia: Harmonic Confusion (Playfalse Records 2016)
Με τους Tardive Dyskinesia δεν είχα ιδιαίτερα καλή σχέση. Μου έδιναν την εντύπωση πολύ ξερής μουσικής, έτοιμη για καταστροφή και mosh pit αντίστοιχο γεωτρύπανου. Επειδή το facebook όμως κάνει καλή δουλειά με την προώθηση οποιουδήποτε προϊόντος, είχε πέσει στο μάτι και στο αυτί μου το πρώτο δείγμα που έδωσαν από το τελευταίο τους άλμπουμ. «Μπα; Σαν καλοί να ‘ναι τούτοι» είπα.
Το Harmonic Confusion όντως μου έσκασε πολύ ευχάριστα. Ίσως γενικά η μουσική σκηνή να ωριμάζει και αφήνοντας πίσω τους παρορμητισμούς και το πάθος για ένα είδος, να περνά στα πιο ουσιώδη, πέρα από πιθανές μόδες. Ίσως να ήταν βέβαια το εξαιρετικό γράψιμο και οι progressive συνθέσεις τους. Ίσως η djent αίσθηση μου διέπει τον δίσκο, με τα groovy riff και άλλοτε τις αναφορές στους Intronaut και τους The Ocean. Ίσως η επαγγελματική παραγωγή, η οποία έχει κάνει τα πάντα να μοιάζουν στην εντέλεια. Όπως και να έχει πάντως, είναι πάντοτε όμορφο να βλέπεις κάτι να μεγαλώνει και να περνά σε άλλο επίπεδο, όπως κάνουν εδώ οι TD.
Οι οπαδοί του σκληρού προοδευτικού ήχου, όπως ανέφερα δυο πρεσβευτές του παραπάνω, θα αναγνωρίσουν τις επιρροές και θα το ευχαριστηθούν από την αρχή μέχρι το τέλος. Στο “Fire Red Glass Heart” θα δείτε πώς οι Intronaut έχουν δώσει το στίγμα τους σε νέα συγκροτήματα που ήθελαν να συνδυάσουν βαρύ, μεταλλικό, σχεδόν sludge (παλιότερα, τώρα στο djent) χαρακτήρα, με fusion όψη. Πράγματα που παραπέμπουν σε jazz ύφος και προφανώς μουσική παιδεία.
Αν τώρα θέλετε να πάρετε ένα, ένα τα τραγούδια μπορεί να χρειαστείτε ώρες ανάλυσης. Αν ακούσετε το “The Electric Sun” για παράδειγμα θα παρατηρήσετε το τρελό κιθαριστικό άνοιγμα που παραπέμπει λίγο σε Mastodon, λίγο σε The Ocean, συνεχίζει σε ξεσβέρκωμα με απίστευτα groovy riff και χαλαρώνει με τον τρόπο των Intronaut, σε κάτι πιο εναλλακτικό, ήρεμο και progressive. Αν προσέξετε το “Thread of Life” μπορεί να σας φέρει κάτι σε Gojira, στην συνέχεια μπαίνουν βιολοντσέλα, γίνεται επικό, δίνει βιρτουόζικα θέματα και κλείνει μαγικά. Ή πάρτε το “Savior Complex” με τα heavy progressive southern metal (‘εντάξει μωρέ είπα να προσπαθήσω έναν χαρακτηρισμό). Μεγάλη βάση πρέπει να δώσετε και στις φωνητικές μελωδίες. Λογικό είναι να μην δείτε κάτι το εξαιρετικό στα άγρια, αλλά όταν η σκυτάλη πάει σε μη παραμορφωμένες φωνές τότε μπορείτε να καταλάβετε τον συνθετικό οίστρο στον οποίο βρέθηκε το συγκρότημα όταν έγραφε.
Ο δίσκος κλείνει με τον ίδιο περίπου τρόπο όπως άνοιξε, με το instrumental “Chronicity”, ένα μαγικό κομμάτι, γεμάτο συναίσθημα που αναπτύσσεται ιδανικά για να ολοκληρώσει την επάνοδο των Tardive Dyskinesia στα δρώμενα της σκληρής, ποιοτικής μουσικής. Εγώ θα το ήθελα πιο μεγάλο γιατί τα θέματά του ήταν καταπληκτικά και μπορούσαν να συνθέσουν ένα ακόμα μαγευτικότερο κομμάτι. Αλλά το συγκρότημα δεν είναι δικό μου για να λέω τι θα ήθελα. Αυτοί ήθελαν να το κάνουν έτσι και έτσι το έκαναν.
Εκπληκτική λοιπόν νέα δουλειά για το ελληνικό συγκρότημα, που προσωπικά με άφησε άφωνο, γιατί πολύ απλά δεν περίμενα την μουσική τους να έχει εξελιχθεί τόσο πολύ. Δικαιοσύνη πάντως θα ήταν μια κοινή περιοδεία με Intronaut, The Ocean ή Textures, για να θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Αν θέλετε και λίγο ονειροπόλες βλέψεις φτάνουν και οι Gojira.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης