Blast from the Past: Nirvana – Nevermind

Η μουσική επανάσταση, που άθελά τους εξαπέλυσαν οι Nirvana, ακούει στο όνομα “Nevermind” και ξεκίνησε στις 24 Σεπτεμβρίου του 1991.

Ένα άσημο τριμελές group του Seattle, με ήδη ένα άλμπουμ στο ενεργητικό του, κυκλοφόρησε τη δεύτερη δουλειά του. Όλα έδειχναν πως θα είχε την ίδια τύχη με το πρώτο. Όλοι πίστευαν πως θα περιοριζόταν στην underground σκηνή της πόλης, όπως και ο προκάτοχός του, “Bleach”. Και, εδώ που τα λέμε, γιατί ο οποιοσδήποτε να περίμενε κάτι διαφορετικό; Μπορεί η εναλλακτική rock να υπήρχε χρόνια, εκφρασμένη από σημαντικότατα συγκροτήματα, αλλά σοβαρό breakthrough δεν είχε συμβεί. Έλαχε στους Nirvana να το υλοποιήσουν.

Η αλήθεια είναι πως δεν βοήθησε μόνο η τύχη.

Βοήθησαν οι συγκυρίες και, κυρίως, το μουσικό περιεχόμενο του “Nevermind”. Είχε καιρό να ακουστεί ένα άλμπουμ τόσο ενεργητικό και ταυτόχρονα τόσο to-the-point συναισθηματικό. Grunge ηχητική υπήρχε από παλιότερα. Αλλά αυτό το απίστευτο συνονθύλευμα punk μανίας, pop μελωδιών και εξαιρετικής παραγωγής ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Ανεπανάληπτη είναι και η φωνή του Kurt Cobain, η οποία, για κάποιο περίεργο λόγο, είναι τόσο ιδιαίτερη.

Η πρώτη επαφή του κόσμου με το “Nevermind” έγινε με αυτό το αναθεματισμένο τραγούδι, “Smells Like Teen Spirit”. Κλιμακούμενο, βουτηγμένο στην οργή και την απόγνωση και με σόλο κιθάρας που τα σπάει. Δεν θα μπορούσε να μη μετατραπεί στον alternative ύμνο των 90s. Το θέμα είναι πως μόλις τελειώνει, αρχίζει ένα αδιάκοπο σφυροκόπημα άλλων τραγουδιών, που… ίσως είναι ακόμα καλύτερα! Πώς να μη λατρευτεί αυτό το άλμπουμ;

Το “Nevermind” τοποθέτησε το τελευταίο και ισχυρότερο καρφί στο φέρετρο της χαζοχαρουμενιάς των 80s.

Μπορεί στην εποχή μας να νοσταλγούμε την ελαφρότητα εκείνης της δεκαετίας, αλλά τότε είχαμε μπουχτήσει. Η μουσική είχε κορεστεί από άθλιους ηλεκτρονικούς ήχους, από glam μαλακία, από μαγκιά-κλανιά-και-κώλος-φινιστρίνι και από φανταχτερά χρώματα σε ρούχα, παπούτσια, μουσικά όργανα, μαλλιά, πρόσωπα, μάτια, αυτιά και επινεφρίδια. Η σκούπα της νέας rock, με μια σαρωτική κίνηση (που ονομάζεται “Nevermind”), έριξε στα σκουπίδια όλα αυτά που μονοπώλησαν μια ολόκληρη δεκαετία. Θα χρειαζόταν να περάσει πλήθος ετών και πλήθος καταστάσεων για να ξαναδούμε, με άλλο μάτι αυτή τη φορά, την εποχή εκείνη.

Τριάντα χρόνια μετά, το δεύτερο άλμπουμ των Nirvana ακούγεται το ίδιο εύκολα και το ίδιο ευχάριστα με τότε. Μόνο που τώρα, το μεγαλείο του είναι ακόμα πιο αντιληπτό.

Επιμέλεια: Φαίδωνας Κυτρίδης