Ty Segall: Harmonizer (Drag City Records 2021)

Ty Segall και παραγωγικότητα είναι έννοιες αλληλένδετες, σε τέτοιο βαθμό ούτως ώστε τα δύο χρόνια αναμονής που μεσολάβησαν από το First Taste μέχρι φετινό Harmonizer να φαντάζουν αιώνας. Ένα άλμπουμ που είναι εντελώς Ty Segall (και ποιο δεν ήταν ως τώρα θα μου πεις) και το οποίο έσκασε από το πουθενά.

Την παραγωγή ανέλαβε ο ίδιος, με τη βοήθεια του Cooper Crain, με τον ίδιο το Segall να παίζει σχεδόν τα πάντα. Οι γνωστοί και μη εξαιρεταίοι Ben Boye, Mikal Cronin, Emmett Kelly και Charles Moothart (aka The Freedom Band) βάζουν και αυτοί το χεράκι τους με φιλικές συμμετοχές σε διάφορα tracks αυτής της δουλειάς. Έκπληξη αποτελεί και η συμμετοχή της γυναίκας του Ty, Denée Segall, που εμφανίζεται (και συνυπογράφει) δύο από τα τραγούδια του άλμπουμ.

Στα της ουσίας του, το “Harmonizer” μας δίνει ότι ακριβώς περιμέναμε από ένα τέτοιο άλμπουμ αυτού του συγκεκριμένου καλλιτέχνη.

Πειραματισμός στο τετράγωνο. Ήδη από το ξεκίνημα με το “Learning” ο ακροατής κατευθείαν καταλαβαίνει ποιος κρύβεται από πίσω, και ο συνδυασμός λίγο funk και λίγο electronic music αποτελεί μια καλή εισαγωγή. Σε πιο γνωστές φόρμες το “Whisper” που ακολουθεί. Πιο κοντά στις επιρροές του Segall και με γερές δόσεις 70’s psychedelia, σε φτιάχνει με τις εξάρσεις και τις “κοιλιές” του. Συνέχεια με το “Erased” που δε θα κρύψω ότι με παραξένεψε. Αυτή η προσπάθεια για πάντρεμα early NIN, με late 70’s ψυχεδέλεια μάλλον μοιάζει πολύ πειραματικό για τα γούστα μου. Όχι ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι κακό, αλλά εμένα μου ήχησε λιγάκι ξένο.

Το ομώνυμο “Harmonizer” κάπως σώζει την κατάσταση, και ηχεί λιγάκι πιο catchy και γνώριμο.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με “Pictures” που προσωπικά ξεχώρισα από όλα. Ωραίες κιθάρες, καθαρό γκρουβάρισμα κι επιτέλους κάτι που να θυμίζει 100% Segall. To “Ride” σημαίνει την επιστροφή στον καθαρά ηλεκτρονικό ήχο. Αν είσαι φαν έχει ένα ενδιαφέρον. Αν όχι μάλλον θα το βαρεθείς γρήγορα. Και μετά “Waxman”. Ένα ακόμη τραγούδι που ξεχωρίζει, και που είναι πιο κοντά στον ήχο που μας έχει συνηθίσει ο Segall. Λίγο Sabbath-ικες κιθάρες με μπόλικο distortion κι ένα γενικότερο feeling που σε αφήνει να χαθείς ελεύθερα.

Πλησιάζοντας προς το τέλος, έχουμε το ζευγάρι “Play” και “Feel Good”. Το μεν πρώτο ακούγεται, αν κι αρκετά μονότονο, το δεύτερο αποτελεί μια ακόμη φωτεινή στιγμή του Harmonizer. Κάτι επιτέλους που να θυμίζει λιγάκι τον neo-garage ήχο και που δεν είναι τόσο πειραματικό που καταντά ξένο. Και φτάνει η ώρα για το κλείσιμο. “Changing Contours” και πάλι επιστροφή στον ηλεκτρονικό ήχο. Πιο ενδιαφέρον αυτή τη φορά, αλλά συνάμα λιγάκι ανέμπνευστο. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι άκουσα κάτι σε αυτό που δεν έχω ξανακούσει, αλλά δεν με χάλασε κιόλας.

Σε γενικές γραμμές το Harmonizer μου φάνηκε σαν ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε απλά επειδή ο Ty Segall μπορεί να το κυκλοφορήσει.

Ακούγοντας το ολόκληρο 3-4 φορές δεν άλλαξα καθόλου γνώμη σε σχέση με την πρώτη ακρόαση. Μπόλικος πειραματισμός και αρκετές νέες ιδέες που μοιάζουν όμως ανολοκλήρωτες.Ίσως το άλμπουμ αυτό βγήκε για να δει ο Segall τις αντιδράσεις του κοινού του σε νέους ήχους. Ίσως απλά βγήκε για να μη χαλάσει η παράδοση των κυκλοφοριών του σε σχετικά κοντινά χρονικά διαστήματα. Όπως και να έχει, ακούστε το αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να ακούσετε. Αν πάλι δεν του δώσετε καμιά σημασία κανείς δεν θα σας κατηγορήσει.

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης