Metallica: 72 Seasons (Blackened Recordings 2023)

Ανήκω ξεκάθαρα στην κατηγορία αυτών που πιστεύουν ότι οι Metallica σαν συγκρότημα ουσιαστικά “τελείωσαν” το 1988 με το “…And Justice for All”. Άντε το πολύ το 1991 με το “Black Album”. Από εκεί και πέρα λειτουργούν σαν μια πολύ καλά στημένη εταιρεία, η οποία ασχολείται με κάθε άλλη πιθανή και απίθανη δραστηριότητα πέραν του να δημιουργεί καλή μουσική. Επίσης, είναι μια μπάντα που φροντίζει να μένει ενεργή συναυλιακά. Γεμίζουν ακόμη με περισσή άνεση μεγάλες αρένες στηριζόμενοι φυσικά στο παλιό καλό υλικό τους. Επίσης, που και που κυκλοφορούν και κάνα άλμπουμ για να κάνουν το κέφι τους. Διόλου κατακριτέα όλα αυτά και φυσικά δεν αποτελούν το θέμα του συγκεκριμένου review.

Το τελευταίο “κέφι” λοιπόν των Metallica φέρει τον τίτλο “72 Seasons”. Πρόκειται για μια κυκλοφορία που για μένα έχει μεγαλύτερη σημασία λόγω της θεματολογίας του, παρά της μουσικής του. Το “72 Seasons” είναι αναφορά στα πρώτα 18 χρόνια της ζωής ενός ανθρώπου. Είναι ξεκάθαρα, μια ακόμη κατάθεση από τον James Hetfield των βαθύτερων προβλημάτων και σκέψεων. Πράγματα δηλαδή που τον οδήγησαν στο δρόμο των καταχρήσεων και των εθισμών. Λειτουργεί θεματολογικά σαν μια καθαρτική εμπειρία για αυτόν. Έχει δηλαδή την ευκαιρία να μοιραστεί το βάθος των συλλογισμών του μέσω μιας δημιουργικής διαδικασίας.

Καθαρά μουσικά, για μια ακόμη κυκλοφορία οι Metallica μοιάζουν κάπως μπερδεμένοι με το τι ακριβώς θέλουν να παρουσιάσουν.

Αυτό που το κάνει ελαφρώς λυπηρό, είναι οι εμφανείς προσπάθειες τους να κοπιάρουν τον ήχο του σήμερα (πως μπορεί άραγε να οριστεί αυτός) αντί να είναι η μπάντα που καθορίζει αυτόν τον ήχο (όπως έκαναν πολύ πετυχημένα κάποτε). Μέσα στα 12 τραγούδια της κυκλοφορίας είναι αρκετά δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιες στιγμές που πραγματικά να μπορούν να σου κάνουν το κλικ. Υπάρχουν τραγούδια που προκαλούν ψήγματα ενδιαφέροντος (“Shadows Follow”, “Lux Æterna”, “Inamorata”, ίσως και το “Screaming Suicide”). Από την άλλη, υπάρχουν τραγούδια που σε αφήνουν κυριολεκτικά με μια αίσθηση ΠΕΛΩΡΙΑΣ απορίας γιατί η μπάντα αυτή γελοιοποιεί τον εαυτό της. Σε αυτά ανήκουν τα “Crown of Barbed Wire”, Sleepwalk My Life Away” και το αίσχος, κατά την ταπεινή μου γνώμη, “You Must Burn”.

Δίχως πολλά περισσότερα να μπορούν να ειπωθούν, προκαλεί αλγεινή εντύπωση πως μια μπάντα του μεγέθους των Metallica συνεχίζει να παραμένει τόσο απελπιστικά ανέμπνευστη. Δεν περιμένει κανείς να δημιουργήσουν έπη που θα μείνουν στην ιστορία. Ωστόσο, η αδυναμία τους να δημιουργήσουν έστω ένα άλμπουμ που θα είναι οριακά καλό είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Ρεαλιστικά μιλώντας, οι Metallica με το “72 Seasons” κάνουν ακριβώς ότι θα περίμενε κανείς. Βγάζουν ένα ακόμη άλμπουμ, που θα το σαπορτάρουν με μια μεγάλη περιοδεία. Σε αυτή την περιοδεία και πάλι, θα παίζουν στο 90% , το μεγαλειώδες παλιό υλικό τους. Δεν μπορείς να περιμένεις κάτι παραπάνω. Από την άλλη, σίγουρα δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις που κατάφεραν να εξασφαλίσουν τα προς την σύνταξη ήδη από τα early 90’s.

3,5/10

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης