Kvelertak: Endling (Rise Records 2023)

Είναι οι Kvelertak ένα συγκρότημα που ηχητικά πειραματίζεται όσο δεν πάει; Η απάντηση είναι ναι. Μπορείς να τους κατατάξεις σε ένα συγκεκριμένο είδος ήχου; Η απάντηση είναι όχι. Σε αυτή την περίεργη μίξη black metal, hardcore, heavy rock, 70’s hard rock, ήρθε τώρα να προστεθεί και μια πρέζα από punk (ή μάλλον καλύτερα high energy rock and roll) για να συμπληρωθεί το παζλ.

Τρία χρόνια μετά το “Splid” του 2020, οι Νορβηγοί επέστρεψαν με το πέμπτο studio album τους, που φέρει τον τίτλο “Endling”. To groove προσφέρεται στον ακροατή με τα καντάρια. Επίσης με τρεις κιθάρες στο μάξιμουμ οι Νορβηγοί κάνουν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι το διασκεδάζουν. Ένα έξτρα θετικό στοιχείο σε αυτή την κυκλοφορία είναι ότι η ήχος κάθε άλλο παρά χαοτικός είναι. Οι συνθέσεις είναι πεντακάθαρες και το κάθε όργανο έχει το δικό του χώρο να εκφραστεί και να ακουστεί. Σε κάτι παραπάνω από 51 λεπτά και με 10 τραγούδια στο σύνολο, έχουμε σίγουρα να κάνουμε με ένα άλμπουμ που μόνο αδιάφορο δεν είναι. Ιδιαίτερα αυτό ήταν κάτι που κατάλαβα ακόμη καλύτερα βλέποντας τα τραγούδια του εκτελεσμένα ζωντανά στην πρόσφατη συναυλία τους στο Malmö. Εκείνο το βράδυ είχα την τύχη να δώσω το παρόν.

Ξεκίνημα με το lead single αυτής της κυκλοφορίας “Krøterveg Te Helvete”. Ένα τραγούδι που άνετα θα μπορούσε να έχει θέση σε κάποιο άλμπουμ των συμπατριωτών τους Turbonegro.

Ενέργεια στο φουλ και μια σύνθεση που έχει μέσα της ένα κάρο επιρροές, από Maiden μέχρι Police. Συνέχεια με το “Fedrekult”. Το τραγούδι αυτό αν κι είναι στραμμένο πιο πολύ σε ακραίες ηχητικές φόρμες, είναι punk as fuck. Το “Likvoke” είναι στα αυτιά μου τουλάχιστον μια πολύ καλή punk αποτύπωση early NWOBHM μουσικών φορμών. Αυτές οι φόρμες είναι προσαρμοσμένες τέλεια στο σήμερα και με ένα τελικό αποτέλεσμα που δίνει μόνο έξτρα πόντους απόλαυσης.

Το “Motsols” είναι και πάλι, κατά την ταπεινή μου άποψη, ένα εντελώς Turbonegro τραγούδι που σε κρατάει τσιτωμένο. Και κάπου εκεί έρχεται το “Døgeniktens Kvad” και πιάνεις τον εαυτό σου να ξύνει το κεφάλι του με απορία. Όχι δεν στερείται ενέργειας ή κάβλας αλλά απλά black-ίζει τόσο όσο να το κάνει too much για τα γούστα μου. Επιπλέον μου έφερε στο ξεκίνημά του μνήμες από το Myr των Taake που πραγματικώ ΜΙΣΩ όσο τίποτε άλλο. Το ομώνυμο “Endling” έφερε τα πράγματα ηχητικά και πάλι στη θέση τους. Αν και είναι εμφανώς πολύ πιο low-tempo και συναυλιακό σε σχέση με όσα προηγήθηκαν.

Συναυλιακό επίσης και το “Skoggangr” το οποίο μάλλον θα ξεχάσω πολύ γρήγορα (πιθανότατα και εσείς).

Ευτυχώς η τάξη αποκαθίσταται πλήρως όταν έρχεται η ώρα του “Paranoia 297”. Η ενέργεια και το groove επανέρχονται κι εσύ σαν ακροατής νιώθεις να έρχεσαι και πάλι στα κέντρα σου. Ο Μαύρος Σεπτέμβρης (“Svart September”) που ακολουθεί θυμίζει και πάλι τρελά Turbonegro έχει όμως και μπόλικα από τα γνώριμα στοιχεία των Kvelertak κρατώντας τη σημαία ψηλά και τη διάθεση καλή. Τελευταία στροφή με το “Morild” και το πάντρεμα punk, hardcore, arena rock, progressive μας επιτρέπει να κλείσουμε με ευχάριστη διάθεση, αν και εμένα προσωπικά με μπέρδεψε όσο τίποτα άλλο.

Σε γενικές γραμμές, το γεγονός ότι 6 στα 10 κομμάτια σου βγάζουν απίστευτη ενέργεια είναι από μόνο του αρκετό για να χαρακτηριστεί το άλμπουμ καλό. Είναι παιχνιδιάρικο, είναι καλογραμμένο, έχει ηχητικό βάθος, αλλά σου βγάζει και λίγο μπέρδεμα. Όχι κακό άλμπουμ για Kvelertak αλλά όχι και από τα highlight τους.

Βαθμολογία: 7/10

 

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης