Katatonia: Sky Void Of Stars (Napalm Records 2023)

Oι Κatatonia ούτε καινούριοι στην πιάτσα είναι, ούτε άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Οι Σουηδοί για κάτι παραπάνω από τρεις δεκαετίες έχουν καταφέρει να μας γοητεύσουν με τον μελαγχολικό ήχο τους. Αυτός ο ήχος ουδέποτε σταμάτησε να εξελίσσεται και εξακολουθεί να παραμένει αντικείμενο σοβαρής μελέτης για όσους αγαπούν τα death/doom ακούσματα. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με την τελευταία και 12η συνολικά κυκλοφορία τους υπό τον τίτλο “Sky Void of Stars”.

Ο ήχος αυτή τη φορά είναι σε μια πιο σαφή Doom κατεύθυνση.

Αυτό δε με χάλασε καθόλου. Ωστόσο, αυτός είναι δοσμένος όμως με μια τέτοια μαεστρία και κυριολεκτικά καθηλώνει τον ακροατή. Το άλμπουμ ξεκινά με το “Austerity”. Αυτό το τραγούδι είναι ακριβώς ότι χρειάζεται για να ικανοποιηθούν οι παλιοί οπαδοί της μπάντας και ένα εξαιρετικό καλωσόρισμα για τους νέους. Συνέχεια με το “Colossal Shade” που δεν είναι και το πιο εύκολο κομμάτι. Μοντέρνο, φρέσκο στον ήχο του με πολύ πλούσια κιθαριστικά θέματα. Στοιχεία που δίνουν αυτό ακριβώς που περιμένεις από μια μπάντα που δε σταματά να εξελίσσει τον ήχο της. Παρόμοιο αίσθημα και για το “Opaline” που ακολουθεί. Το αργό του ξεκίνημα δε σε προδιαθέτει με τίποτα για αυτό που θα ακολουθήσει το οποίο είναι κυριολεκτικά ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΕΣ. Πέρασμα στο “Birds” που είναι 100% Katatonia και το οποίο ο Jonas Renkse φροντίζει να το δώσει το απαραίτητο touch που το απογειώνει.

Και πάνω που νιώθω πολύ καλύτερα από ότι περίμενα από την ακρόαση έρχεται το “Author” και κάπως προβληματίζομαι. Γιατί κάτι τόσο flat σε αυτό το σημείο. Όχι κακό αλλά εντελώς flat και μάλλον περνάει στα αδιάφορα. Ευτυχώς το “Drab Moon” που ακολουθεί σώζει λίγο την κατάσταση, αλλά πάλι μένω με ερωτηματικά. Με τον ερχομό του “Imnpermanence” όλα μοιάζουν να μπαίνουν και πάλι στη σωστή τους διάσταση. Μελαγχολικός ήχος, διάχυτος πόνος σε όλη τη διάρκεια, και μια ατμόσφαιρα από τη μουσική και τα φωνητικά που κυριολεκτικά σε ταξιδεύει.

Αισίως φτάσαμε στο όγδοο τραγούδι και το “Sclera” φέρνει την ατμόσφαιρα που θες να ακούσεις σε εκείνο ακριβώς το σημείο.

Με μπόλικα progressive δάνεια (και λίγο από Phil Collins στο 0:38 του τραγουδιού) είναι τόσο όσο για να σε αφήσει με ένα υπέροχο αίσθημα γαλήνης. Μετά όμως έρχεται το Atrium και πάλι πιάνω τον εαυτό μου να χαλιέται. Πολύ pop για τα δικά μου γούστα και το έτρεξα γρηγορότερα από όσο ίσως του άξιζε. Το “No Beacon To Illuminate Our Fall” αποκαθιστά ευτυχώς τις ισορροπίες και τα progressive δάνεια, που είναι μπόλικα σε αυτή τη σύνθεση, κάνουν το τελικό αποτέλεσμα πραγματικά υπέροχο. Για κλείσιμο το bonus “Absconder” που μοιάζει σαν η φυσική ηχητική συνέχεια του προηγούμενου τραγουδιού κι αφήνει μια πολύ καλή τελευταία αίσθηση στο τέλος της ακρόασης.

Οι Katatonia είναι ανήσυχα πνεύματα και ο ήχος τους δε σταματά να εξελίσσεται.

Στην περίπτωση του “Sky Void of Stars” αυτό ακριβώς θα χαλάσει κάποιους ενώ θα ευχαριστήσει πολύ κάποιους άλλους. Ναι, το συγκεκριμένο άλμπουμ είναι σε πολύ πιο mainstream μονοπάτια αλλά είναι πολλά σκαλοπάτια πιο πάνω από ένα απλά καλό άλμπουμ. Βέβαια αυτό είναι στην κρίση του καθενός, αλλά σίγουρα αξίζει να του αφιερώσετε το χρόνο σας.

Βαθμολογία: 8/10

 

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης