Τελευταίο τραγούδι… (5o μέρος)

Killing Joke [2003]

‘The House That Pain Built’

Έχουμε πεί πολλές φορές ότι οι Killing Joke έχουν ξεπεράσει τους εαυτούς τους, κατά τη διάρκεια της παρούσας χιλιετίας. Η πρώτη υποψία για τούτο ήρθε το 2003, όταν, εκεί που δεν το περίμενε κανείς, το συγκρότημα κυκλοφόρησε ένα ακόμα ομώνυμο άλμπουμ, πολύ μετά το κλασικό ομώνυμο του 1980. Ξεκινάει καταπληκτικά, συνεχίζει καταπληκτικά και τελειώνει ακόμα πιο καταπληκτικά. Ο μιλιταριστικός ρυθμός του ‘The House That Pain Built’, με τα punk ξεσπάσματά του, είναι ένα σπουδαίο δείγμα γραφής του αθάνατου βρετανικού συγκροτήματος.

Obituary – Back From The Dead [1997]

‘Back From The Dead’

Αλήθεια, υπάρχει άλμπουμ των Obituary που να μην αποτελεί επιτομή στο death metal; Όταν μάλιστα τελειώνει με ένα τραγούδι σαν το ομότιτλο της πέμπτης δισκογραφικής δουλειάς του group, τα πράγματα γίνονται ακόμα καλύτερα. Αργόσυρτο και παραμορφωμένο, το ‘Back From The Dead’ είναι ένα τραγούδι που ορίζει το συγκεκριμένο παρακλάδι της metal μουσικής.

Paradise Lost – Symbol Of Life [2002]

‘Small Town Boy’

Ας είμαστε ψύχραιμοι κι ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Δεν υπάρχει λόγος να ακονίζουμε τα μαχαίρια μας, ψάχνοντας να αποκεφαλίσουμε τον αρθρογράφο… Η πενταετία 1997 – 2002 ήταν μια περίεργη χρονική περίοδος για τους Paradise Lost. Η αγνή μεταλλική καρδιά του συγκροτήματος είχε μολυνθεί από ελλιπή παραμόρφωση, από καθαρότερα φωνητικά, από alternative ήχους, ακόμα και από beat! Στην πυρά, λοιπόν!!! Ναι, αλλά πριν συμφωνήσαμε να είμαστε ψύχραιμοι. Η επιλογή των Paradise Lost να διασκευάσουν τραγούδι των Bronski Beat είναι από τα πιο κουλά περιστατικά στην ιστορία του metal. Όχι, βέβαια, πως δεν έχουν γίνει παρόμοιες κινήσεις άπό άλλα συγκροτήματα. Οι Paradise Lost τόλμησαν κάτι που πολλοί άλλοι δε θα διαννοούνταν. Και το πέτυχαν! Η κιθάρα γκρεμίζει τείχη και το μπάσο ισοπεδώνει τα χαλάσματα. Οι Paradise Lost πήραν ένα τραγούδι-σταθμό της dance-pop και το μετέτρεψαν σε ένα (κάπως χρωματιστό, ομολογώ) metal ύμνο. Και θα έλεγα να μην κολλάμε στο γεγονός ότι το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί χαρακτηριστική gay μελωδία των 80s, διότι βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι ομοφοβικοί τύποι που γουστάρουν τη metal μουσική γουστάρουν επίσης να ακούν το ‘Small Town Boy’ από τη φωνή του Nick Holmes. Ίσως, μάλιστα, να μην ξέρουν καν περί τίνος πρόκειται το τραγούδι… Καλύτερα έτσι.

Peeping Tom [2006]

‘We’re Not Alone’

Οι αστείρευτες ικανότητες του Mike Patton δε φαίνονται μονάχα στους Faith No More. Φαίνονται και στα υπόλοιπα project στα οποία έχει συμμετάσχει. Πριν από μια δεκαετία εμφανίστηκαν οι Peeping Tom, συνδυάζοντας rock, pop και ηλεκτρονική, σε ένα avant-garde σκηνικό, χαρακτηριστικό της ιδιορρυθμίας του Patton. Τα τραγούδια του άλμπουμ είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους, με το ‘We’re Not Alone’ να κλείνει πανέμορφα τη 44λεπτη αυτή δισκογραφική δουλειά.

Supersuckers – The Evil Powers Of Rock ‘N’ Roll [1999]

‘Hot Like The Sun’

Το εν λόγω τραγούδι δεν αποτελεί απλά ένα τέλειο τελείωμα για το συγκεκριμένο άλμπουμ του συγκροτήματος. Αποτελεί, ίσως, το πιο καλό τελείωμα συγκριτικά με οποιοδήποτε άλμπουμ των αμερικανών από το Seattle. Eίναι τραγούδι “δύο σε ένα”. Ξεκινάει ιδιαιτέρως δυναμικά με punk-rock γκάζι, εισάγωντας ένα ρυθμό για ξέφρενο mosh-pit, αλλά μετά από ένα λεπτό και λίγα δευτερόλεπτα, ο ρυθμός αλλάζει ριζικά, περνώντας σε ένα πιο αργό riff, βουτηγμένο σε rock ‘n’ roll μελαγχολία και νοσταλγικότητα. Οι στίχοι “Do you remember baby, when we were famous, when we were young and free and nobody could blame us?” τα λένε όλα. Είναι ένα τραγούδι στο οποίο συμπυκνώνεται η πορεία των Supersuckers, αλλά και πολλών οπαδών της punk-rock σκηνής, που έκαναν το αναπόφευκτο σφάλμα να μεγαλώσουν… Στο τελευταίο ενάμιση λεπτό του τραγουδιού, το κιθαριστικό σόλο σπάει κόκκαλα, υπενθυμίζοντας στους απανταχού ακροατές τι σημαίνει να παρτάρεις με όλη σου την ψυχή…

[Δυστυχώς, δεν υπάρχει βίντεο…]

Can – Monster Movie [1969]

‘Yoo Doo Right’

Το ντεμπούτο άλμπουμ των θρυλικών Can έμελλε να μείνει στην ιστορία ως ένα από τα σημαντικότερα kraut-rock άλμπουμ όλων των εποχών. Όχι άδικα. Το άλμπουμ διαρκεί κάτι λιγότερο από 38 λεπτά, ωστόσο το τελευταίο τραγούδι καταλαμβάνει λίγο περισσότερο από τη μισή διάρκειά του. Τα είκοσι (και βάλε) λεπτά του είναι ένα εμμονικό, μεθυστικό μουσικό ταξίδι στους πειραματικούς ήχους των late 60s. Χωρισμένο σε τρία μέρη, το ‘Yoo Doo Right’ είναι ένα από τα πιο αξιόλογα δείγματα της μουσικής των Can, που πρέπει κανείς να ακούσει, αν θέλει να λάβει σωστή εικόνα της τότε μουσικής αισθητικής.

Pixies – Doolittle [1989]

‘Gouge Away’

Είναι δύσκολο να βρει κανείς άνθρωπο που να μπορεί εύκολα να αποφασίσει ποιο από τα τέσσερα πρώτα full-length άλμπουμ των Pixies είναι το αγαπημένο του. Όπως και να ‘χει, την τελευταία χρονιά των 80s, οι Pixies κυκλοφόρησαν άλλο ένα ιστορικό άλμπουμ, το οποίο ολοκληρώνεται με ένα από τα καλύτερα τραγούδια τους. Με τολμηρούς στίχους και έναν εξαιρετικά δυναμικό ρυθμό, δείχνει τους μεγατόνους ευφυΐας που διακατείχαν (και ακόμα διακατέχουν) το συγκεκριμένο συγκρότημα.

The Cure – Faith [1981]

‘Faith’

Πέντε χρόνια μετά την ίδρυσή τους, οι Cure κυκλοφόρησαν το τρίτο άλμπουμ τους. Είναι ένα αδιαμφισβήτητο διαμάντι της dark σκηνής. Το ομότιτλο τραγούδι κλείνει την 37λεπτη αυτή δισκογραφική δουλειά, που βυθίζεται λεπτό προς λεπτό στην ολοένα και αυξανόμενη μελαγχολία.

Gang Green – Older… [1989]

‘Ballad’

H punk σκηνή της Βοστόνης πρέπει να αισθάνεται υπερήφανη που φιλοξένησε στους κόλπους της τους Gang Green. Αυτοί, με τη σειρά τους, μας χάρισαν τραγούδια γεμάτα δυναμισμό και χαβαλέ. Όταν, λοιπόν, βλέπεις τραγούδι που ονομάζεται ‘Ballad’, κάποιο λάκο έχει η φάβα. Οι στίχοι του τραγουδιού είναι ένα αγνό δρομολόγιο βούρκου, βυθισμένο σε τόνους τεμπελιάς και αλκοόλ. Η σάτιρα, εξάλλου, ανέκαθεν αποτελούσε χαρακτηριστικό του αμερικανικού συγκροτήματος.

The Clash – London Calling [1979]

‘Train In Vain’

Όταν μιλάμε για το συγκεκριμένο άλμπουμ, μας έρχονται στο νου, το ένα μετά το άλλο, τα φοβερά του τραγούδια. Το τελευταίο δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Όχι μόνο δεν αποτελεί εξαίρεση, αλλά είναι μία από τις σπουδαιότερες “επιτυχίες” του συγκροτήματος. Ο ένας από τους δύο συνθέτες του μπορεί να έφυγε από τη ζωή, αλλά ο ρυθμός του στοιχειώνει το νου των ροκάδων εδώ και πάνω από 35 χρόνια.