Τελευταίο τραγούδι… (1o μέρος)

Τα αυτιά μας έχουν ακούσει πολλά. Άλλα ευχάριστα, άλλα αδιάφορα και άλλα ενοχλητικά. Όλοι όσοι έχουν μολυνθεί από το μικρόβιο που ονομάζεται ‘μουσική’ έχουν κάτι να πουν, κάτι να θυμούνται. Μια συναυλία, ένα χορό, ένα άλμπουμ, ένα τραγούδι. Ή πολλές συναυλίες, πολλούς χορούς, πολλά άλμπουμ, πολλά τραγούδια. Τι τραγούδια όμως; Τραγούδια που συνόδευσαν ένα ξέφρενο πάρτυ, μια βόλτα το χειμώνα, ένα απολαυστικό ποτό, μια μοναχική βραδιά, ένα ξεκούραστο πρωινό. Ή και τίποτα από όλα αυτά. Ή και όλα αυτά και πολλά περισσότερα, τα οποία είναι δύσκολο να καταμετρηθούν. Μερικά, λοιπόν, από τα τραγούδια που μας στιγμάτισαν μουσικά ή συναισθηματικά, αποτελούν την τελευταία κατάθεση του καλλιτέχνη ή του συγκροτήματος σε μια δισκογραφική δουλειά. Κάποιες φορές το τελευταίο τραγούδι κάνει τη διαφορά. Είναι το τραγούδι που αποτελεί αιτία να θες να φτάσει το άλμπουμ στο τέλος της ακρόασής του. Είναι το τραγούδι που, ακόμα κι αν δεν είναι το καλύτερο του άλμπουμ, αποτελεί ένα σπουδαίο τρόπο ολοκλήρωσής του.

Εκείνο, λοιπόν, που ακολουθεί είναι μια λίστα ουκ ολίγων άλμπουμ, των οποίων τα τελευταία τραγούδια είναι ιδιαίτερα, τουλάχιστον κατά τη δική μου ταπεινή άποψη. Φυσικά, τα άλμπουμ είναι τόσο πολλά, που ένα αφιέρωμα δεν είναι αρκετό. Θα ακολουθήσουν αρκετά ακόμα…

AC/DC – For Those About To Rock [1981]

‘Spellbound’

Στο δεύτερο άλμπουμ των AC/DC με τραγουδιστή το Brian Johnson, γίνεται πλέον φανερό, ακόμα και στους πιο δύσπιστους, ότι το συγκρότημα ξεκινάει μια άλλη πορεία συγκριτικά με τα 70s. Τα πράγματα απομακρύνονται λιγάκι από το rock ‘n’ roll μοτίβο στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο πρώην τραγουδιστής, Bon Scott και γίνονται λίγο πιο metal (για τα δεδομένα του συγκροτήματος, πάντα). Το άλμπουμ είναι γεμάτο με τραγούδια-σταθμούς, ένα από τα οποία είναι το ‘Spellbound’. Ολοκληρώνει με δυνατό και ταυτόχρονα ατμοσφαιρικό τρόπο μία από τις πολύ καλές δουλειές που έχει να επιδείξει το group στα πολλά χρόνια της πορείας του.

[Δυστυχώς, δεν υπάρχει βίντεο]

Black Sabbath – Dehumanizer [1992]

‘Buried Alive’

Μία περίπου δεκαετία μετά τον πρώτο χωρισμό του Ronnie Dio με τους υπόλοιπους Black Sabbath, ήρθε η επανασύνδεση, που έφερε ως καρπό ένα παρεξηγημένο άλμπουμ. Είναι αλήθεια ότι δεν αποτελεί μια ιδιαίτερα αξιομνημόνευτη δουλειά του συγκροτήματος. Ταυτόχρονα όμως, είναι ένα άλμπουμ στο οποίο δε δόθηκε η απαραίτητη προσοχή, με αποτέλεσμα να αντιμετωπιστεί με αρκετή απαξίωση. Έχει κάποιες στιγμές που αποτελούν όαση στα metal δρώμενα εκείνης της εποχής, αλλά δε στάθηκαν στα πόδια τους λόγω της γενικότερης παρακμής του metal στα early 90s. Το τελευταίο τραγούδι, ‘Buried Alive’ είναι ένας αυθεντικός βαρύς μεταλλικός ύμνος, που βρίσκει την κιθάρα του Tony Iommi, τα drums του Vinny Appice και τη φωνή του Dio σε πολύ μεγάλα κέφια. Δε θα ήταν κάποιος υπερβολικός, αν ισχυριζόταν ότι το, νεογέννητο τότε, κίνημα της stoner βασίστηκε σε τραγούδια σαν κι αυτό.

Fu Manchu – We Must Obey

‘Never Again’

Στην ευρωπαϊκή έκδοση του συγκεκριμένου άλμπουμ, το τελευταίο τραγούδι είναι το φανταστικό ‘Never Again’. Οι Fu Manchu είναι από τα συγκροτήματα που φημίζονται για τα τελειώματα των άλμπουμ τους, πράγμα που θα φανεί και σε επόμενα μέρη του αφιερώματος. Το παραπάνω τραγούδι φωνάζει “τέρμα τα γκάζια” και μας κάνει να θέλουμε να ακούσουμε άλλο ένα άλμπουμ του συγκροτήματος, στο καπάκι.

Killing Joke [1980]

‘Primitive’

Οι Killing Joke έχουν αμέτρητα καλά. Συγκαταλέγονται στα συγκροτήματα που ξέρουν να τελειώνουν τα άλμπουμ τους με τραγούδια που χαράζονται στο νου σου και σε κάνουν να ξενερώνεις που το άλμπουμ ολοκληρώθηκε. Το τελευταίο τραγούδι της πρώτης δισκογραφικής τους προσπάθειας, προτού γίνουν επανεκδόσεις, είναι το ‘Primitive’. Ένα εφιαλτικό τραγούδι, που γίνεται ακόμα πιο εφιαλτικό όταν οι Killing Joke το εκτελούν ζωντανά. Ένα τραγούδι που έχει εμπνεύσει πολλά συγκροτήματα, με χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό των Helmet, οι οποίοι το έχουν διασκευάσει εξαιρετικά.

Shellac – Terraform [1998]

‘Copper’

Μετά από σχεδόν 35 λεπτά ξερού σφυροκοπήματος, προερχόμενου από κιθάρα, drums, μπάσο και φωνή, οι Shellac ανεβάζουν την ένταση στα κόκκινα. Το ‘Copper’ καταφέρνει σε λιγότερο από δύο λεπτά ό,τι πολλοί άλλοι δεν καταφέρνουν μετά από πολύ προσπάθεια. Δεν είναι τυχαίο που ο Steve Albini και η παρέα του το επιλέγουν για τα live του group…

Portishead [1997]

‘Western Eyes’

Όταν έχεις μπροστά σου ένα άλμπουμ του οποίου κάθε τραγούδι σε κάνει να υποκλίνεσαι, το τελευταίο τραγούδι δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Το ‘Western Eyes’ αποτελεί το ιδανικό κλείσιμο για το ομώνυμο άλμπουμ των Portishead. Αναδύει τη νουάρ ατμόσφαιρα που απαιτείται για την ολοκλήρωση ένός τόσο ιδιαίτερου άλμπουμ.

Pearl Jam – Ten [1991]

‘Release’

Δακρύβρεχτο, όχι όμως ξενέρωτο. Το ‘Release’ είναι ένα άκρως συναισθηματικό, αλλά όχι χαζοβιόλικα συναισθηματικό τραγούδι, ένα από τα πολλά που έχουν συνθέσει οι πέντε αμερικανοί από το Seattle. Μετά από τα πάνω και τα κάτω του άλμπουμ, το συγκεκριμένο τραγούδι αποτελεί μια κορύφωση και ταυτόχρονα ένα fade-out στη ζημιά που προκαλεί στο κεφάλι μας το πρώτο και αειθαλές άλμπουμ των Pearl Jam.

Slayer – Reign In Blood [1986]

‘Raining Blood’

Θα ήταν λιγάκι αλαζονικό να ισχυριστούμε πως το ‘Raining Blood’ είναι ο απόλυτος thrash ύμνος, αν και πολλοί θα το ενστερνίζονταν χωρίς καμία δεύτερη σκέψη ή τύψη. Όπως και να ‘χει, το ισοπεδωτικό μισάωρο που διαρκεί το τρίτο άλμπουμ των καλιφορνέζων μεταλλάδων κλείνει με ένα τρομακτικό τραγούδι που τα έχει όλα. Εφιαλτικό ρυθμό, παρανοϊκό κιθαριστικό solo, τρελή ταχύτητα και μια εισαγωγή που παγώνει το αίμα.

Porcupine Tree – Up The Downstair [1993]

‘Fadeaway’

Στο ξεκίνημα της πορείας τους, οι Porcupine Tree δημιουργούσαν άλμπουμ πολύ διαφορετικά από αυτά της τωρινής εποχής. Το δεύτερό τους άλμπουμ τελειώνει με το μελαγχολικό ‘Fadeaway’, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει συνθέσει ποτέ ο Steven Wilson. Αργός ρυθμός, αιθέρια ατμόσφαιρα που θυμίζει τα ωραία των Pink Floyd, slide κιθάρα και ήρεμη φωνή, μας ταξιδεύουν υπέροχα.

Garbage – Version 2.0 [1998]

‘You Look So Fine’

To δεύτερο βήμα της παρέας του Butch Vig, μπορεί να μην ήταν τόσο πετυχημένο και καινοτόμο όσο το πρώτο, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα γνήσιο άλμπουμ του συγκροτήματος, γεμάτο με pop/rock τραγούδια, ικανά να αποτυπωθούν στο νου του ακροατή. Το ερωτικό ‘You Look So Fine’ είναι ένα από αυτά. Τελειώνει ατμοσφαιρικά το άλμπουμ, με τη συνεισφορά των φωνητικών της Shirley Manson να κάνουν την περισσότερη δουλειά.