Μην Πυροβολείτε Τον Πιανίστα: Zola γ@μισε τα όλα!

-Ψηλέ, θα σου πω κάτι να σου φύγει το κεφάλι.

-Για πε ρε να δούμε που το πας.

-Αυτό το…«ταλέντο» είναι μεγάλη μάστιγα.

-Γιατί το λες αυτό ρε;

-Γιατί όσοι το έχουν, το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία για να σκαπουλάρουν τη χοντρή δουλειά που είναι απαραίτητη για να φτιάξεις κάτι πραγματικά γαμάτο, και όσοι δεν το έχουν σαν δικαιολογία να μην κάνουν τίποτα ποτέ.

-Τι είπες τώρα…

Δεν έχω τίποτα με το ταλέντο folks. Απλά νομίζω ότι πολλοί έχουμε παρεξηγήσει τι παίζει με αυτό.

Όταν ακούει ο μέσος άνθρωπος ταλέντο, το μυαλό του πάει στον μικρό Μότσαρτ, που το μπάσταρδο, με κλειστά τα μάτια παίζει ένα τρελό κομμάτι στο βιολί, και από κάτω όλη η Βιέννη επευφημεί. (Λες και είναι ο άνθρωπος ελέφαντας σε περιοδεύουν τσίρκο)  Ή ίσως στον Λεονάρντο Ντα Βίντσι που σαν άλλος Μαγκάιβερ, με ξύλο, πυλό και σκοινί φτιάχνει ελικόπτερα και μυστικιστικούς γρίφους. (Που βέβαια, μέχρι και εκείνος ο καθυστερημένος ο Φόρεστ Γκαμπ μπορεί να τους λύσει).

Έτσι νομίζει  ότι αν δεν έχει μια τόσο φυσική κλίση σε κάτι δεν αξίζει καν να προσπαθήσει. Κλείνει το πιάνο, ξεφυσάει (με ψηλή φωνή) «δεν έχω ταλέντο μαμά» και αποκτά άλλο ένα έπιπλο να βάζει σεμεδάκια.

Άραξε κολλητέ. Δε στο είπανε καλά το παραμύθι.

Ας κάνουμε λίγο rewind την κασέτα στα παραπάνω παραδείγματα

.)ιεσύλ ςυοτ αν ίεροπμ πμακΓ τσεροΦ ο ςονέμηρετσυθακ ο ςονίεκε ιακ ιρχέμ ,αιαβέβ υοΠ( .ςυοφίργ ςύοκιτσικιτσυμ ιακ αρετπόκιλε ιενχάιτφ ίνιοκσ ιακ όλυπ ,ολύξ εμ ,τρεβιάκγαΜ ςολλά νασ υοπ ιστνίΒ ατΝ οτνράνοεΛ νοτσ ςωσί Ή  )οκρίστ νυούεδοιρεπ εσ ςατναφέλε ςοπωρθνά ο ιανίε ιακ ςεΛ( .ίεμηφυεπε ηννέιΒ η ηλό ωτάκ όπα ιακ ,ίλοιβ οτσ ιτάμμοκ όλερτ ανέ ιεζίαπ αιτάμ ατ άτσιελκ εμ ,οδρατσάπμ οτ υοπ ,τνραστόΜ όρκιμ νοτσ ιεάπ υοτ όλαυμ οτ ,οτνέλατ ςοπωρθνά ςοσέμ ο ιεύοκα νατΌ

 

Play

Όταν ακούει λοιπόν ο μέσος άνθρωπος για τον μικρό Μότσαρτ το μυαλό του κολλάει στην εικόνα ενός πιτσιρίκου να παίζει τόσο καλά σε τόσο μικρή ηλικία. Ή αν θέλει να το πάει λίγο παραπέρα στις εξαιρετικές συνθέσεις και την ταχύτητα με την οποία μπορούσε να τις παράγει. Όμως τι βρίσκεται πίσω από την κουρτίνα; Ο πατέρας του και δάσκαλος του, ήταν διευθυντής ορχήστρας και από τριών ετών ο Μότσαρτ  καθόταν και άκουγε την αδερφή του να παίζει το αρμόνιο.

Είχε ΠΡΟΤΡΟΠΗ και ΜΟΡΦΩΣΗ λοιπόν.

Και όπως ξεφούρνισε σωστά εκείνος ο μάγκας που έστησε την απάτη της Σαιεντολογίας:

«Η διαφορά ενός ικανού από έναν ανίκανο αντικατοπτρίζεται στο περιβάλλον τους.»

Στα πέντε μπορούσε κιόλας να γράφει τα δικά του κομμάτια, μελετώντας πολύ σκληρά και μουτζουρώνοντας άπειρες παρτιτούρες. Μπορούσε να αποστηθίζει κομμάτια άλλων ενώ μελέτησε διάφορα μουσικά όργανα όπως πιάνο, βιολί και αρμόνιο.

Είχε ΔΟΥΛΕΙΑ, πολύ ΔΟΥΛΕΙΑ η υπόθεση.

Ή όπως μας τσαμπουνάει στη μούρη ο Zola…

«Ο καλλιτέχνης δεν είναι τίποτα χωρίς το ταλέντο, αλλά το ταλέντο δεν είναι τίποτα χωρίς τη δουλειά»

Στη συνέχεια περιόδευσε και έδωσε παραστάσεις παντού, πήρε από κοντά όλη την αριστοκρατία και δεν άργησε να έρθει ο καιρός, που όλοι οι στεμματοκάγκουρες της εποχής του ζητούσαν να γράψει έργα για αυτούς με αδρά αμοιβή ή να παίξει για την αυλή τους.

Είχε λοιπόν ΚΥΝΗΓΙ και ΟΡΕΞΗ η φάση.

Σαν να λέμε «Πολλά ταλέντα έχουν χαθεί στον κόσμο από την έλλειψη λίγου θάρρους. Κάθε μέρα στέλνει στον τάφο άγνωστους ανθρώπους που η συστολή τους εμπόδισε να κάνουν το πρώτο βήμα.» Sydney Smith. Βρετανός συγγραφέας και κληρικός.

Κάπου εδώ θα σταματήσω τα «Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο…» και τα λοιπά τσιτάτα και θα επιστρέψω στην αγαπημένη μου ασχολία, τις βρισιές!

Ηλίθιε καλλιτεχνίσκο. Κόψε λοιπόν τις παπάτζες. Δε σου λέω ότι αν σε πάρει η μάνα σου από το χέρι, στρώσεις κάμποσο τον κώλο σου και βρεις κάνα καλό κονέ, θα γίνεις ο νέος Μότσαρτ. Αλλά σίγουρα θα μπορέσεις να φτάσεις σε ένα σημείο που θα είσαι περήφανος για τον εαυτό σου, την προσπάθεια σου και ότι επιφέρει αυτή. Ίσως ο δίπλα, το με τέζα «ταλέντο» το κάνει πιο γρήγορα. ίσως και λίγο καλύτερα.

Ίσως όμως το πνίξει σε κάποιο μπουκάλι με ποτό ή σε κάποια χημική παραίσθηση.

Δεν υπάρχει καμία εγγύηση για τίποτα. Ο καθένας εκμεταλλεύεται ή πετάει στα σκουπίδια το ταλέντο του, η ακόμα καλύπτει και την έλλειψη του, και δεν υπάρχει τίποτα κακό σε αυτό.

Άλλωστε το δάσος θα ήταν πολύ μοναχικό μέρος αν τραγουδούσαν μόνο τα πουλιά που έχουν την καλύτερη φωνή.

Μπορεί στην εκκίνηση να σου φαίνεται ότι έχει ένα προβάδισμα, αλλά ψηλέ δεν είναι σπριντ, είναι μαραθώνιος η τέχνη, και ο χρόνος υπάρχει για να καλύψεις κάθε διαφορά, με πολύ και σωστή δουλειά. ίσως και μια καλή τζούρα τύχης.

Από την άλλη μεριά κανείς δε μπορεί να σου κόψει τη φόρα ακόμα και αν έχασες το τρένο σε κάποιο από τα παραπάνω. Πολλοί τύποι έφτασαν στην κορυφή ή απλά πέρασαν καλά, χωρίς ακαδημαϊκή μόρφωση και χωρίς καμία πραγματική ευκαιρία. Αλλά με κάποιον τρόπο τη βρήκαν την άκρη. Οπότε δεν έχεις καμιά δικαιολογία για να μη σηκωθείς από τον καναπέ και να κάνεις αυτό που γουστάρεις, έστω να προσπαθήσεις. Δεν υπάρχει κάποια συνταγή επιτυχίας γι’ αυτό μη φοβάσαι ότι έχεις τα λάθος υλικά. Μαγείρεψε λοιπόν ότι καλύτερο μπορείς με ότι έχει στο ψυγείο και σταμάτα την κλάψα γιατί θα μείνεις νηστικός!

Το ταλέντο υπάρχει. Είναι μια μικρή φλόγα που σιγοκαίει και ενώ θέλει να κουβαλήσεις πολλά ξύλα για να την κάνεις να μεγαλώσει, αρκεί ένα…φτέρνισμα, για να γίνει μια μακρινή ανάμνηση και μια χαμένη ευκαιρία. Η δουλειά είναι όμως τα ξύλα. Και όπως θα έχεις δει στο Lost ή στους προσκόπους, αν τα τρίψεις με υπομονή και μέθοδο, μια σπίθα ίσως ξεπηδήσει!

(Θάνος Λυμπερόπουλος)

Τύφλα να’ χει ο Zola.

Που όχι μόνο έγραψε μερικά από τα καλύτερα μυθιστορήματα του Γαλλικού νατουραλισμού, αλλά πρόλαβε να «στάξει» και καμιά 60αριά γκολάκια με την Chelsea!

Αυτό ναι, είναι ΤΑΛΕΝΤΟ!

Κείμενο: Θάνος Λυμπερόπουλος

Περισσότερα άρθρα της στήλης, εδώ