Wovenhand: Star Treatment (Sargent House 2016)

Ήμουν από αυτούς που υποδέχτηκαν με μεγάλη χαρά την στροφή που έκαναν οι Wovenhand σε πιο ηλεκτρισμένους δρόμους όταν πριν μερικά χρόνια κυκλοφόρησε το “Laughing Stalk”. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο πως το προαναφερθέν album μαζί με το περσινό τους “Refractory Obdurate” έχουν καταφέρει να ‘ναι τα πλέον αγαπημένα μου.

‘Ετσι ξεκίνησα την ακρόαση του νέου πονήματος του David Eugene Edwards με μεγάλες προσδοκίες. Το album ανοίγει με το Come Brave, το οποίο είναι σχεδόν metal. Καταιγιστικό ξεκίνημα με τα τύμπανα να σφυροκοπούν από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι και το τέταρτο λεπτό που διαρκεί το κομμάτι. Ακολουθεί το Swaying Reed, και εδώ έχουμε μια πρώτη αστοχία στο album. Το μυστηριακό, σχεδόν τελετουργικό, αργό του στυλ, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Come Brave και δημιουργεί μια πρώιμη κοιλιά στη ροή του album. Αυτό γίνεται ωστόσο σαφές με την έναρξη του Hired Hand, που ακολουθεί και κάνει το προηγούμενο να μοιάζει με μια αχρείαστη παρένθεση.

Το The Hired Hand αρχίζει να ισορροπεί κάπως τα πράγματα, όντας ηχητικά στη μέση των δυο προηγούμενων. Rock groove, καλπάζων μπάσο, riff βγαλμένα από το “Laughing Stalk”, αλλά και τις μέρες των 16 Horsepower με τις slide κιθάρες και έναν επιβλητικό David Eugene Edwards να φωνάζει “give up your dead!”. Ο ανέκαθεν αινιγματικός, βετεράνος πια (7 albums με τους 16 Horsepower και 9 με τους Wovenhand) μουσικός από το Denver, ξέρει να κάνει καλά τη δουλειά του. Άλλωστε ανήκει σε μια γενιά σπουδαίων τραγουδοποιών, όπως ο Nick Cave ή ο Michael Gira.

Από ‘κει και πέρα το album γίνεται όλο και καλύτερο. Στο Crystal Palace απλά δεν μπορείς να ξεφύγεις απ’ τη φωνή του. Είναι παντού. Ακόμα και αν πολλές φορές δεν καταλαβαίνεις καν τι λέει. Ακούγοντας, αλλά και βλέποντας τον, πιστεύεις πως έχεις να κάνεις με κάποιον ιεροκήρυκα, με μια σχεδόν βιβλική μορφή. Ίσως με ένα σαμάνο. Κάποιον τέλος πάντων σε ένα διαφορετικό πνευματικό επίπεδο. Η βαθειά επιρροή που έχουν ασκήσει πάνω του οι χριστιανικές του πεποιθήσεις, η παθιασμένη ερμηνεία του, καθώς και τα θέματα που καταπιάνεται στιχουργικά και αφορούν κυρίως στην πίστη, στον πόνο ή στη λύτρωση, κάνουν την ακρόαση κάθε του album, μια μυσταγωγία. Μια τελετουργική εμπειρία. Πόσο μάλλον, σ’ ένα album σαν το “Star Treatment”, που σαν κεντρικό του θέμα έχει την παρατήρηση/ ενασχόληση/ λατρεία των αστεριών στο νυχτερινό θόλο απ’ τους ανθρώπους.

Τα Crook and Flail και Quiver είναι μάλλον στο επίκεντρο αυτής της τελετουργίας και ίσως οι πιο δυνατές στιγμές του album. Το πρώτο, με tribal ρυθμό και ανατολίτικες κιθάρες, μοιάζει με ένα γαϊτανάκι, με οροφή τα αστέρια στο νυχτερινό ουρανό, όπου όλα στροβιλίζονται. Στο Quiver, οι Wovenhand παραδίδουν μαθήματα americana, επαναφέροντάς την στη βάση που κάποτε είχε ενδιαφέρον, όταν τα blues και gospel στοιχεία ήταν βασικά συστατικά της. Μοιάζει να εξυπηρετεί ένα τελετουργικό σκοπό, αλλά στο τέλος ξεσπά κατακλυσμιαία, ίσως σαν απάντηση στην επίκληση του Edwards σε κάτι απώτερο. Σαν μια κάθαρση.

Το All Your Waves απλώνεται στο χρόνο όντας η μεγαλύτερη σύνθεση του album (σχεδόν 8 λεπτά).  Τελετουργικό και βραδυφλεγές. Το Go Ye Light θα μπορούσε να βρίσκεται και στο προηγούμενο album τους, ενώ το Five By Five ανεβάζει πάλι ελεγχόμενα την ένταση, για τελευταία φορά στο “Star Treatment”. Το Low Twelve κατεβάζει την αυλαία.

Όσοι περιμένουν από τους Wovenhand να βγάλουν κομμάτια σαν το Sparrow Falls, Cripplegate ή ένα νέο Whistling Girl, πιθανόν να απογοητευτούν, αν δηλαδή δεν έχουν απογοητευτεί ήδη. Ο David Eugene Edwards πλέον οδηγεί τους Wovenhand σε ένα ταξίδι στην παράδοση, στις ρίζες (του;), εξαγνίζεται μέσα από τον κιθαριστικό ηλεκτρισμό, αδιαφορεί για ταμπέλες όπως gothic country, drone folk, metal, ritual, ψυχεδέλεια, και μας βουτά στα απόκοσμα κηρύγματα του.

-7-

Κείμενο: Βασίλης Μπέκας