Warship: The Second Wave (Self Released 2016)

Κάποιοι θα έπρεπε να μείνουν επαναπαυμένοι στις δάφνες ενός cult παρελθόντος. Με αυτή μονάχα τη φράση θα μπορούσα να ολοκληρώσω την όποια κριτική μου για το συγκεκριμένο άλμπουμ. Παρόλα αυτά θα βάλω τον εαυτό μου στη διαδικασία να γράψει 5-10 αράδες παραπάνω και όποιος αντέξει.

Οι Warship είναι ένα τρίο κλασσικού Heavy Metal από την Αθήνα. Οι ρίζες τους βρίσκονται σε μια από τις πλέον γαμάτες κυκλοφορίες cult κάφρικης μουσικής εν ελλάδι, και για να γίνω πιο συγκεκριμένος μιλάω για τους ΚΟΚΚΑΛΟ. Αφού το πάλεψαν με δύο ντέμο είπαν να μας δώσουν και μια ολοκληρωμένη δουλειά για να έχουμε να «απολαύσουμε». Πρώτη και σημαντική παρατήρηση. Αν δεν λέγεσαι Vice Human δεν σου επιτρέπεται να έχεις τον lo-fi ήχο που μόνο αυτοί ξέρουν να παράγουν. Θα μου πει κάποιος ναι αλλά υπάρχει κρίση και θα το καταλάβω, αλλά σε αυτή την κρίση υπήρξαν μπάντες που με πενιχρά μέσα έβγαλαν ήχο που σε άφηνε με το στόμα ανοικτό.

Στα της ουσίας όμως! Συνθέσεις απλές (δεν είναι κακό) και διόλου πρωτότυπες (είναι κακό) παιγμένες στα όρια του τραγικού με κιθάρες που μοιάζουν παντελώς ξεκούρδιστες και με φωνητικά που προσπαθούν αλλά δυστυχώς δεν μπορούν. Αυτά τα δύο στοιχεία όχι μόνο αδικούν κάθε προσπάθεια, αλλά την καταδικάζουν αμετάκλητα. Μοναδική κι αυτό με πάρα πολύ σκέψη, εξαίρεση ίσως να είναι το We’ll Meet in Hell, το instrumental κομμάτι που κλείνει 31 λεπτά αυτοτιμωρίας (και ίσως να σε στέλνει πραγματικά στην Κόλαση με μια πιο Δαντική έννοια).

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία λένε και πιθανώς να υπάρχει ελπίδα για τους Warship στο μέλλον. Στο παρόν που βρίσκονται όμως, μάλλον οι δάφνες ενός cult παρελθόντος τους ταιριάζουν καλύτερα!

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης