Trivium: Vengeance Falls (Roadrunner Records 2013)

Με μεγάλη ανυπομονησία περίμενα το νέο άλμπουμ των Trivium “Vengeance Falls”. Έκτο άλμπουμ κατά σειρά στην 13^η χρονιά ζωής για το αμερικάνικο συγκρότημα που πολλοί λένε ότι το είδος τους είναι διαφορετικό και δεν προσδιορίζεται εύκολα. Πάντως μας έχουν συνηθίσει σε κάτι πολύ εξειδικευμένο, που στην τελική μένεις τόσο ευχαριστημένος που δεν σε νοιάζει κιόλας. Μπαίνοντας στην ανάλυση του άλμπουμ αυτού, θα έλεγα ότι υπάρχουν στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Trivium και δεν είναι άλλα από τα heavy riffs, την αρμονία και την μελωδία στην κιθάρα, τα στάνταρ φωνητικά του Heafy και τέλος αυτό το τελικό αποτέλεσμα που είναι πάντα στην εντέλεια προσεγμένο.

Δεκατρία κομμάτια απαρτίζουν αυτό το εξαιρετικά δουλεμένο άλμπουμ, με το “Brave this Storm” να είναι το πιο εμπορικό (και όχι άδικα) κομμάτι, με την μελωδία να εναλλάσσεται με τον brutal ήχο και τα riffs να γίνονται ολοένα και πιο «βάναυσα». Αυτός ο ρυθμός επικρατεί στο σύνολο του άλμπουμ, με τα χαρακτηριστικά των Trivium να ανεβαίνουν στην επιφάνεια του ήχου. Το ομώνυμο τραγούδι Vengeance Falls, με ρυθμό και μελωδικό ρεφραίν, μαζί το πρώτο κομμάτι αποτελούν προσωπικά τα καλύτερα κομμάτια αυτού του άλμπουμ. Τα επόμενα τραγούδια όπως το “Strife” αποτελούν συμπίλημα από δυνατή κιθάρα και δυναμισμό, όπως και το “No Way To Heal” με τα συνεχόμενα σαν ποταμός, riffs δίνουν το melodic στοιχείο και το κάνουν αμέσως ένα τραγούδι που ξεχωρίζει. Ο ρυθμός παραμένει δυναμικός και στο “To Believe” αλλά κάπου εδώ το άλμπουμ αρχίζει και κάνει τις πρώτες του επαναλήψεις. Αυτό αποφεύγεται στο ήρεμο και χαλαρό “At The End Of This War” στην αρχή και μετά γρήγορος και ασταμάτητος ρυθμός με άψογα σόλο και brutal φωνητικά και το headbanging να ξεκινάει, μένεις ευχαριστημένος. Τα “Through Blood And Dirt And Bone” και “Villainy Thrives” είναι και αυτά πολύ καλά, με την κιθάρα όμως κυριολεκτικά να τρελαίνεται στο “Incineration The Broken World” που αποτελεί ένα άψογο σε εκτέλεση κομμάτι, από τα καλύτερα στο είδος του κατά την γνώμη μου. Ο ρυθμός πέφτει στο “Wake (The End Is Nigh)” αλλά τα στάνταρ της κιθάρας παραμένουν υψηλά. Τα bonus “No Hope For The Human Race” και “As I Am Exploding” απλά συνοψίζουν το υπόλοιπο άλμπουμ στον χαρακτηρισμό άψογα.

Σε τελική ανάλυση αν και δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω metalcore η οτιδήποτε που πρέπει να καλύπτει την ανάγκη κάποιων για κατηγοριοποίηση των πραγμάτων, θα το χαρακτηρίσω και χωρίς πολλά λόγια το καλύτερο από τα άλμπουμ που έχω ακούσει για το 2013 ίσως. Υπερβολή; Αν είστε ανεκτικοί στα brutal φωνητικά και fan του είδους ακούστε το και απαντήστε σε αυτήν την ερώτηση για αυτά που θα σας έρθουν στο μυαλό μετά το άκουσμα του “Vengeance Falls”.

Κείμενο: Κώστας Πάσχος