Tindersticks: Minute Bodies – The Intimate World Of F. Percy Smith (City Slang 2017)
Tο Minute Bodies: The Intimate World of F. Percy Smith είναι ένα film-tribute σκηνοθετημένο από τον Stuart Staples των Tindersticks στον πρωτοπόρο filmmaker και νατουραλιστή Frank Percy Smith, ο οποίος από πολύ νωρίς (1910-1925) ασχολήθηκε με το ντοκιμαντέρ, την κινηματογράφηση της φύσης, χρησιμοποιώντας τεχνικές όπως το time lapse ή την micro κινηματογράφηση που δεν είχαν δοκιμαστεί ακόμα.
Ο Staples έχει μοντάρει αρχειακό υλικό του Smith και έχει επενδυθεί με την μουσική των Tindersticks. Ένα zoom in στην χλωρίδα και την πανίδα. Άλλωστε το υλικό είναι ουσιαστικά μια προσπάθεια καταγραφής ενός κόσμου κάτω από τις αισθήσεις μας, ένα ταξίδι στον μικρόκοσμο της φύσης, όπου έντομα μοιάζουν να χορεύουν και τα «τοπία» θαρρείς πως είναι εξωγήινα, ενώ στην πραγματικότητα αυτά απλά λανθάνουν ακριβώς κάτω από τη μύτη μας.
Τώρα βέβαια είναι και η μουσική. Πολλές φορές όταν μιλάμε για soundtracks τίθεται το ερώτημα αν η μουσική μπορεί να σταθεί μόνη της, χωρίς την εικόνα δηλαδή που συνοδεύει, ή όχι. Ερώτημα καμιά φορά αχρείαστο αλλά ίσως σε ένα μουσικό review να έχει κάποιο νόημα.
Γενικά ανέκαθεν θεωρούσα τους Tindersticks μια μπάντα που της ταιριάζει γάντι να γράφει μουσική για να ντύσει εικόνες. Είτε στην πιο ορχηστρική εποχή της είτε στην πιο όψιμη που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως «jazz δωματίου» . Στο Minute Bodies οι φορές που η μια (περίοδος) ή η άλλη κάνουν αισθητή την παρουσία τους είναι μάλλον περιορισμένες. Προφανώς δεν αναφέρομαι στην (λογική) απουσία της (τόσο γνώριμης) φωνής του Staples αλλά γενικότερα στην απουσία βασικών χαρακτηριστικών της μουσικής των Tindersticks.
Η μπάντα έχει επιλέξει μια ambient προσέγγιση, με minimal ενορχηστρώσεις και αφαιρετική λογική. Σίγουρα σε αυτό συμβάλει και η επιλογή κάποιων guest μουσικών όπως η Christine Ott, ο David Coulter, η Julia Siegel και ο Thomas Belhorn, ο καθένας τους έχοντας παρελθόν σε μουσική φτιαγμένη για βίντεο, θέατρο κτλ. Έτσι οι εικόνες του Smith ντύνονται με electric piano, glockenspiel, ξυλόφωνο, recorders, μουσικό πριόνι (μάλλον) και βαθιά, απαλά κρουστά. Όλα χωρίς να «εκβιάζουν» τον χώρο, αλλά περιμένοντας τη σειρά τους. Η ας πούμε ελεύθερη jazz άσκηση του World In A Wine Glass, το νωχελικό πιάνο του The Strangler, το σταδιακό χτίσιμο του «drone των μελισσών» στο Tiny Honey Gatherers και βέβαια η ευφορική ρετρό ποπ του Scarlet Runner είναι στιγμές που μάλλον ξεχωρίζουν στο σύνολο των 15 κομματιών. Τώρα βέβαια δεν θα πρότεινα σε κάποιον να τα ακούσει ξεχωριστά. Αντίθετα προτείνεται για ακροάσεις κατά τις μικρές βραδινές ώρες στο μπαλκόνι τώρα με την καλοκαιρινή ζέστη χωρίς κάποια παράλληλη ενασχόληση. Τουλάχιστον εγώ έτσι απόλαυσα την ακρόαση του.
Δεν μπορώ να πω με σιγουριά κατά πόσο θα επανέρχομαι συχνά στο album αυτό. Απαντώντας στο ερώτημα που έθεσα παραπάνω, νομίζω πως είναι ένα soundtrack που χωρίς την εικόνα δεν καταφέρνει να σταθεί αυτόνομα. Τουλάχιστον όχι στον βαθμό που το κάνει όταν «παντρεύεται» με αυτήν. Ενδεχομένως να είναι μια καλή αφορμή για τους Tindersticks να δοκιμάσουν περισσότερα πράγματα στις main κυκλοφορίες τους.
-6- (χωρίς το film)
-7,5- (με το film)
Κείμενο: Βασίλης Μπέκας