The Voice Of The Cult : Q5 / Steel The Light (1984)

Το SawBiz.gr εγκαινιάζει μια νέα στήλη που θα ασχολείται με ξεχασμένους θησαυρούς-και όχι μόνο-της αγαπημένης μας μουσικής. Οι δίσκοι που θα παρουσιάζουμε εδώ-γνωστοί και άγνωστοι-θα προέρχονται κατά κύριο λόγω από το N.W.O.B.H.M., το US power metal των 80’s, την Ελληνική σκηνή και από διάφορα άλλα ιδιώματα.

    Η στήλη θα ονομάζεται “The Voice Of The Cult”, όνομα εμπνευσμένο από τον ομότιτλο δίσκο των Chastain του 1988, μα και συνώνυμο της καλύτερης τραγουδίστριας που πέρασε ποτέ από το Heavy Metal-κατά την ταπεινή μου γνώμη- Leather Leone (Sledge Leather, ex-Rude Girl, ex-Malibu Barbi, ex- Chastain, ex- Leather).

    Σκοπός μας δεν είναι να θεοποιήσουμε το καθετί που βγήκε τότε, παρά μόνο να  παρουσιάσουμε ορισμένους δίσκους στους αναγνώστες μας ώστε να θυμίσουμε σε αρκετούς αυτές τις εποχές, μα κυρίως θα είναι να στρέψουμε το ενδιαφέρον των νεώτερων-που θα θέλουν να εντρυφήσουν στις παλιές δόξες-σε δίσκους που πραγματικά αξίζουν της προσοχής τους και που, κατά κύριο λόγω, δεν έτυχαν της ανάλογης προσοχής στην εποχή τους.

Καλή ανάγνωση λοιπόν και καλό ψάξιμο…

Q5 : STEEL THE LIGHT (1984) Albatross Records

Η επιλογή του συγκεκριμένου δίσκου, για να εγκαινιάσουμε τη νέα μας στήλη, κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Η χρονιά στην οποία κυκλοφόρησε θεωρείται από την πλειοψηφία των απανταχού οπαδών του σκληρού ήχου ως η καλύτερη από πλευράς ποιότητας των  κυκλοφοριών. Φυσικά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος, καθώς ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν μία από τις γέφυρες μεταξύ του N.W.O.B.H.M. και της αμερικανικής σκηνής των 80’s όντας ένας από τους πληρέστερους Heavy Metal δίσκους που βγήκαν ποτέ, συνδυάζοντας αρμονικά  τους ατσάλινους ύμνους, τη μελωδία αλλά και ορισμένα πιο “εμπορικά” κομμάτια.

Το εισαγωγικό “Missing In Action”  δεν αφήνει κανένα περιθώριο αντίδρασης με το ασήκωτο riff του να ανοίγει το δρόμο στο καυτό ατσάλι ώστε να τρέξει από τα ηχεία. Ένας απίστευτος heavy/power δυναμίτης που σαν θέμα του έχει τη χρήση ναρκωτικών και γενικότερα τον κοινωνικό αποκλεισμό. Συνέχεια με το “Lonely Lady”, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα τραγούδια του heavy metal που συνδυάζει μελωδία, δύναμη και ποιότητα όσο λίγα. Ύμνος του θηλυκού κοινού της μουσικής μας που στιχουργικά πραγματεύεται τις ανθρώπινες σχέσεις με έμφαση στη μοναξιά και στα εφήμερα συναισθήματα. Να σημειωθεί πως έχει διασκευαστεί επιτυχώς και από τους δικούς μας Inner Wish.

Η μπότα και το ταμπούρο “κλειδώνουν” τον ρυθμό και ένα ορθό-κοφτό riff έρχεται να πλαισιώσει το-επιεικώς επικό έπος-“Steel The Light”. Η ιστορία ενός ανθρώπου που τα βάζει με θεούς και δαίμονες ώστε να φέρει ξανά το φως στην ανθρωπότητα. Απλός ρυθμός, που σου κολλάει μια για πάντα στο μυαλό και ένα solo που καθιστά άχρηστη την κιθάρα στο τέλος του. Με λίγα λόγια και χωρίς ίχνος υπερβολής, ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Το εκρηκτικό “Pull The Trigger” μας γυρνά σε πιο straight up metal καταστάσεις. Γρήγορο, στιβαρό και επιθετικό με αρκετά ανεβασμένες ταχύτητες από τον Jonathan K (vocals). 

Κάπου εδώ “γυρνάμε πλευρά” στο δίσκο με το αμερικανικό hard n heavy “Ain’t No Way To Treat A Lady”. Μπορεί να “χαλάει” την μέχρι τώρα δομή του δίσκου, όχι επειδή δεν είναι καλό τραγούδι ούτε γιατί χρησιμοποιείται ως filler, μα γιατί πρόκειται για μια σαφής κρούση προς τα ραδιόφωνα έχοντας σαν σύνθεση αρκετά στοιχεία της εποχής, κάνοντας το να μοιάζει πολυακουσμένο. Το airplay και η εμπορική επιτυχία ούτως ή άλλως δεν ήρθαν ποτέ. Πατώντας στο ίδιο μονοπάτι φτάνουμε στο “In The Night”. Αργόσυρτο κομμάτι που έρχεται σε στιχουργική αντίθεση με το “Steel The Light” εξυμνώντας τη μεταμεσονύχτια ζωή.

Για να είσαι ικανός να γράψεις υπέρτατες κομματάρες σαν το “Come & Gone” πρέπει να διαθέτεις κάποιου είδους χάρισμα. Η μπαλάντα του δίσκου-αν και κάπου εδώ θα γίνω γραφικός-είναι και αυτή ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του σκληρού ήχου. Παλιές αγάπες που μας χάρισαν πολλά και τώρα απλά έφυγαν. Κομμάτι που χτυπά απευθείας στην καρδιά με μελωδία και ενορχήστρωση να φανερώνουν ξανά τη συγγραφική και εκτελεστική δεινότητα της πεντάδας από το Seattle.

  Τα “Rock On” & ”Teenage Runaway” που κλείνουν το δίσκο κινούνται και αυτά στα προαναφερθέντα US hard n heavy επίπεδα. Όμορφα τραγούδια και ευκολοάκουστα που όπως προείπα, αν συνυπολογίσουμε και τους τίτλους τους, απευθύνονταν στο ευρύ κοινό με σκοπό την όποια αναγνώριση.

Εδώ να πούμε πως ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Albatross Records με ένα φουτουριστικό εξώφυλλο με κυρίαρχο το πράσινο χρώμα, ενώ τη διανομή στην Ευρώπη ανέλαβε τότε η Music For Nations αλλάζοντας το εξώφυλλο με ένα εξίσου sci-fi θέμα που αναπαριστά ένα περίεργο διαστημόπλοιο και με το οποίο τους γνωρίσαμε και όλοι εμείς. Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 υπήρξε άλλη μια επανακυκλοφορία του από την Old Metal Records.

Το 2000 η High Vaultage επανακυκλοφόρησε το δίσκο σε remastered έκδοση με 7 bonus & demo tracks. Άλλα κομμάτια, από demo που ήταν, επεξεργάστηκαν και με ελαφρώς διαφορετικούς τίτλους, πήραν το δρόμο τους προς την επίσημη κυκλοφορία και τα υπόλοιπα που κινούνται στα ίδια περίπου πλαίσια έγιναν τότε γνωστά στο κοινό.

Η συνολική εικόνα κάνει λόγο για ένα δίσκο που σφύζει δύναμης, όρεξης, έμπνευσης και μελωδίας και που “επιβάλλεται” να κατέχει περίοπτη θέση σε κάθε ενημερωμένη δισκοθήκη. Τα “τσεκούρια” έχουν την τιμητική τους δημιουργώντας εξαιρετικές συνθέσεις, άπιαστα riffs καθώς και solos που κάνουν την κιθάρα να στάζει σαν κερί, τη μία από το συναίσθημα και την άλλη από τη δύναμη. Όσο για τη φωνή των Q5… αν κάποιος ανίδεος με ρωτούσε πως θα έπρεπε να ηχεί ένας σωστός heavy metal τραγουδιστής (και αν επέλεγα κάποιον εκτός των μεγαθηρίων) χωρίς δεύτερη σκέψη θα διάλεγα τον Jonathan K. Καθαρή και αντρίκεια φωνή, με ορμητική διάθεση, πάθος, γεμάτη συναίσθημα που ανεβοκατεβαίνει την κλίμακα με άνεση. Η παραγωγή, καθαρή και κρυστάλλινη, βοηθά τα μέγιστα στην σωστή καταγραφή των υπέροχων ιδεών και των ικανοτήτων της μπάντας.

Για την ιστορία να θυμίσουμε πως οι Q5 ένα χρόνο αργότερα (1985) κυκλοφόρησαν τη 2^η και τελευταία δουλειά τους, το αρκετά καλό αλλά σαφώς διαφοροποιημένο και με μπόλικο πλήκτρο, “When The Mirror Cracks”. Και όταν σπάσει το γυαλί…

 Δεν θα μπορούσα κλείνοντας να μην αναφερθώ στον εξαιρετικό κιθαρίστα Floyd Rose που εκτός των άλλων μουσικών επιτευγμάτων του, υπήρξε και ο δημιουργός του locking tremolo στην ηλεκτρική κιθάρα αλλάζοντας τον μουσικό ορίζοντα για πάντα.

Q5 LINE UP :

Jonathan K-vocals

Floyd Rose-guitars

Rick Pierce-guitars

Evan Sheeley-bass

Gary Thompson

Κείμενο : Αντώνης Κοντογιάννης