The Mars Volta : Noctourniquet (Warner 2012)
Άλλο ένα συγκρότημα που μεσουράνησε την προηγούμενη δεκαετία στον χώρο του progressive rock, παραμένει σταθερό σε επαγγελματικές – καλλιτεχνικές υποχρεώσεις, εκδίδοντας τον έκτο δίσκο του από το 2003 όταν και πρωτοεμφανίστηκε. Ο λόγος φυσικά για τους Μεξικανούς από το Ελ Πάσο του (Αμερικάνικου) Τέξας The Mars Volta. Από τις στάχτες των At The Drive-In ήρθαν φουριόζοι με τα “De-loused In The Comatorium” και “Frances The Mute” φέρνοντας έναν άνεμο ανανέωσης στο ιδίωμα. Ακολούθησαν βροχή οι βραβεύσεις με αποκορύφωμα το Grammy του 2009 για το “Wax Simulacra” από το “Bedlam In Goliath” κι ενώ η φήμη τους γιγαντώθηκε εμείς εδώ ακόμα να τους δούμε σε μια συναυλία. Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα γίνει τώρα με την προώθηση του “Noctourniquet”.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει την μέχρι τώρα πορεία τους θα είναι λίγο πολύ υποψιασμένοι για το τι πρόκειται να αντιμετωπίσουν. Από το “Octahedron” είχε φανεί μια στροφή σε μερικώς ελαφρότερες συνθέσεις με έμφαση στην ούτως ή άλλως δεδηλωμένη ψυχεδέλειά τους. Έτσι και τώρα τα πράγματα φτάνουν στο σημείο όπου αυτή η διαφοροποίηση από το παρελθόν φαίνεται πιο λογική ως εξέλιξη του συγκροτήματος. Τέρμα πια το ξέφρενο progressive και η διάθεση για έντονο κοπάνημα και χορό, τέλος στα «παπατζίδικα» τεχνικά μέρη και τις γρήγορες ταχύτητες. Πλέον το 90% της φιλοσοφίας τους ανήκει σε ψυχεδελικά μοτίβα αν και η βάση των κομματιών έχει παραμείνει ουσιαστικά η ίδια, αλλάζοντας δηλαδή μόνο το ύφος και χαμηλώνοντας τον δείκτη δυσκολίας.
Περίεργα τραγούδια όπως το εναρκτήριο “The Whip Hand”, στα οποία δεν μας έχουν συνηθίσει, όπου συνδυάζουν λίγο από industrial με αρκετά αλλόκοτο κύριο θέμα και ρυθμικό μέρος, αλλά πάντα παράλληλα με όλο αυτό το σκηνικό που περιέγραψα πιο πάνω. Υπάρχουν φυσικά και αυτά που «βρωμάνε» από μακριά The Mars Volta, όπως το “Aegis”, όπου στο ρεφρέν ανεβάζουν ένταση με την θεϊκή φωνή του Zavala ως rock μεσσίας που κηρύττει στο έκθαμβο ποίμνιό του (μάλλον έχω δει πολύ Ιησού από τη Ναζαρέτ αυτές τις μέρες). Ειλικρινά πάντως πιστεύω πως πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες φωνές που έχει βγει τα τελευταία δέκα χρόνια ανεξαρτήτως μουσικού είδους. Από την άλλη μεριά ο βασικός συνθέτης όλου του άλμπουμ, Omar Rodriguez-Lopez δεν εντυπωσιάζει με την κιθάρα του πλέον, αλλά με την μαεστρία με την οποία διευθύνει το “Noctourniquet”, καταφέρνοντας να κρατήσει όλα τα στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν αλλά να τα καλύψει με ένα πέπλο που αμβλύνει παλαβομάρα και δυσκολία. Μπορεί δηλαδή ο Deantoni Parks και ο Juan Alderete De La Pena σε τύμπανα και μπάσο αντίστοιχα να ξεπατώνονται αλλά για τους υπόλοιπους να μην τρέχει τίποτα και ήσυχα κι ωραία να αναπτύσσουν τα δικά τους αιθέρια θέματα. Σαν ψυχοπαθή που παίρνει LSD ένα πράγμα.
Γεγονός είναι πως χρειάζονται αρκετές ακροάσεις για να πιάσει κανείς το νόημα του έκτου δίσκου των The Mars Volta. Πρόκειται για την πλέον διαφορετική δουλειά τους, αν και κάποιος που τους γνωρίζει θα εντοπίσει πολλά από τα χαρακτηριστικά που τους έφεραν στο προσκήνιο. Τεχνική ψυχεδέλεια, καταπληκτικές φωνητικές και μουσικές μελωδίες, που όμως θέλουν τον χρόνο τους και πάνω από όλα μια ανάλογη διάθεση για να απορροφηθούν από τον ακροατή. Προσωπικά θα προτιμούσα κάτι πιο κοντινό στα “De-loused In The Comatorium” και “Frances The Mute”, δηλαδή σε πιο δυνατές prog rock συνθέσεις, παρά σε τόση αέρινη διάθεση. Αλλά δεν σημαίνει πως κι αυτό δεν έχει την ομορφιά του. Και πού ξέρει κανείς, μπορεί την επόμενη φορά να κοιτάξουν προς κάτι ακόμη διαφορετικό ή να γυρίσουν πάλι πίσω. Ότι και να κάνουν όμως θα χρίζει ενδελεχούς παρατήρησης.
Κείμενο : Βασίλης Μπακογιάννης