Swans: The Seer (Young God 2012)

Όταν πριν δυο χρόνια οι Swans επέστρεψαν με το “My Father Will Guide Me Up a Rope to the Sky”, 14 χρόνια μετά το εκπληκτικό “Soundtracks For the Blind” του 1996 (για το οποίο τα λέγαμε στο Sleepwalker #7), για τους φανατικούς τους οπαδούς (δεν κρυβόμαστε) ήταν δίσκος της χρονιάς παρόλο που ουσιαστικά το album αυτό, μάλλον ήταν υλικό του Michael Gira για τους Angels of Light, ενώ αποτελούσε μια καλή αναδρομή στα albums των Swans από τα late 80s-αρχές 90s με άλλη μπάντα και προσέγγιση στο υλικό. Επίσης υπήρχαν αρκετές αναφορές στην μουσική των Bad Seeds του Nick Cave. Ήταν δίσκος της χρονιάς, όχι γιατί οι υπόλοιπες κυκλοφορίες δεν είχαν έμπνευση αλλά γιατί δεν είχαν συναίσθημα. Το album αυτό έβριθε από συναίσθημα. Και ήταν το album του 2010. Αλλά όχι για όλους…

Έτσι λοιπόν οι Swans φέτος κυκλοφόρησαν τον δίσκο της χρονιάς για όλους! Κάτι που δύσκολα δεν θα επιβεβαιωθεί μέχρι το τέλος της, αφού σαν δίσκος της χρονιάς αναφέρεται στα περισσότερα μουσικά περιοδικά και ραδιόφωνα. Ο Gira αποφάσισε να μας δώσει το  φρικτό, εφιαλτικό, σκληρό, άκαρδο του πρόσωπο. Ένας σχεδόν 60 χρονών τύπος παραδίδει ένα κλειστοφοβικό, εξαντλητικό και χωρίς έλεος album. I See It All επαναλαμβάνει στο απίστευτο ομώνυμο και κεντρικό κομμάτι του The Seer, του οποίου τα 32 ολόκληρα λεπτά μαστιγώνουν τα αυτιά του ακροατή. Σίγουρα δεν το κάνει με τον αρρωστημένο τρόπο των No Wave ημερών του. Ούτως ή άλλως η μοναδικότητα αυτού του κινήματος θα απέκλειε μια μεταφορά αυτής της προσέγγισης στο σήμερα. Ο τρόπος που επιβάλλεται το “The Seer” από την πρώτη ακρόαση και με την επανάληψη γίνεται θεραπεία και αρρώστια μαζί, είναι αυτή η (όπως λέει και στο ομώνυμο) I See It All αίσθηση, η στόφα του μεγάλου album, που σε γραπώνει.

Βέβαια ας ξεχάσουμε το συναίσθημα. Δεν θα βρεις τραγούδια σαν το Helpless Child ή το Miracle of Love. Το συναίσθημα τελειώνει στο Lunacy, εναρκτήριο του album, την στιγμή που τελειώνει και η αθωότητα (Your childhood is over). Ειδικά το Mother Of the World, με το επιληπτικό, σχεδόν  kraut ρυθμικό του και την αρρωστημένη ανάσα για 4.30 λεπτά είναι ενδεικτικό. Είμαι ιδιαίτερα περίεργος για το πόσο εύκολα θα το αφομοιώσουν τα hipster kids τώρα που το αποθεώνει και το Pitchfork.

Μουσικά το “The Seer” δεν προχωράει την υπόθεση Swans μάλλον καθόλου. Θα έλεγα μάλιστα ότι σχεδόν όλα τα στοιχεία της μουσικής του προϋπήρχαν στην πορεία των Swans. Ακόμα και οι guests (Karren O, Low , Akron Family, Jarboe…όσο guest μπορεί να είναι η Jarboe στους Swans) δεν κάνουν κάτι που να ξεφεύγει από το σύνηθες περιβάλλον των Swans, το οποίο εδώ που τα λέμε είναι τόσο σκοτεινό, που σαν και αυτό δύσκολα βρίσκεις. Να που όμως αυτή τη φορά κάπου κάπου αχνοφέγγει λίγο φως. Ακούς το δεύτερο μέρος του Piece of the Sky και αναρωτιέσαι αν ακούς Swans…Αλλά και στο Avatar υπάρχει μια γλύκα (ας με φυλαεί ο Gira με αυτά που γράφω…). 

Το album κλείνει με τον θρίαμβο του The Apostate. Άλλα 23 λεπτά Swans απόλαυσης. Από την  υπνωτική εισαγωγή μέχρι και το εντελώς Cave-ικό παραλήρημα του Gira.

Οι Swans παίζουν σίγουρα μια μουσική που θα την μνημονεύουμε για αρκετό καιρό ακόμα, όπως κάναμε για τις προηγούμενες δουλειές τους μέχρι να ξαναγυρίσουν. Και δεν ξέρω αν σας το πα…Τo  “The Seer” είναι ο δίσκος της χρονιάς.

-9,5-

Κείμενο: Βασίλης Μπέκας