Slowdive, Afformance @ Fuzz Live Music Club, Αθήνα 09/09/2017
Από την αγία τριάδα του shoegaze, η μπάντα που αναφέρεται σχεδόν πάντα τρίτη είναι οι Slowdive. Στις τάξεις του group δεν υπήρχε ποτέ μια μεγαλοφυΐα σαν τον Kevin Shields, ούτε βέβαια κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα album που να λογίζεται από πολλούς σαν το καλύτερο των 90s (“Loveless”). Από την άλλη ακόμα και σε σχέση με τους Ride στις περισσότερες συγκρίσεις έχω την αίσθηση ότι μάλλον μειονεκτούν.
Παρόλα αυτά, η κάπως συνεσταλμένη αυτή μπάντα κατάφερε να κρατήσει μια αξιοσημείωτη ισορροπία ανάμεσα στα 3 εξαιρετικά album που κυκλοφόρησε από το 1991 ως το 1995 (Just For A Day, Souvlaki, Pygmalion) σε αντίθεση με την δισκογραφική αφλογιστία των MBV ή την εντελώς αλλοπρόσαλλη επιλογή μουσικού ύφους των Ride μετά το κατακλυσμιαίο μεγαλείο του “Nowhere”.
Βέβαια δεν είμαστε στο 1991 αλλά στο 2017, με το shoegaze να είναι πια «της μόδας» και να έχουν γραφτεί ολόκληρα σεντόνια για τα σχήματα εκείνης της σκηνής. Οι Slowdive αποφασίζουν να επιστρέψουν. Η επιστροφή τους στέφεται από μεγάλη επιτυχία. Αφιερώματα, φεστιβάλ, live σε γεμάτα venues. Είναι προφανές πως η αναγνώριση τους έστω και τόσα πολλά χρόνια μετά τους γεμίζει με αυτοπεποίθηση. Αυτό αποτυπώνεται κατά τη γνώμη μου ξεκάθαρα στο “Slowdive”, φετινό και πρώτο τους album μετά από 22 χρόνια. Το βράδυ του Σαββάτου η αυτοπεποίθηση αυτή ήταν ξεκάθαρη πάνω στη σκηνή.
Πριν ανέβουν όμως στη σκηνή οι Slowdive, οι Afformance ανέλαβαν να ανοίξουν το live. Σχήμα που έχει αλωνίσει στα εγχώρια και όχι μόνο σανίδια. Αν και στην επικοινωνία τους με το κοινό υπάρχει μια κάποια αμηχανία, δεν ισχύει το ίδιο και στον τρόπο που παίζουν. Χωρίς υπερβολές οι Afformance το Σάββατο βράδυ ηχούσαν στα αυτιά μου σαν το καλύτερο support act που έχω παρακολουθήσει. Ήχος γεμάτος, καλοπροβαρισμένος και δυνατός. Προτίμησαν να παίξουν αρχικά παλιό υλικό που ωστόσο δεν ήταν αυτό που προτιμούσα καθώς θα ήθελα να ακούσω περισσότερα από το καινούργιο υλικό και το νέο ήχο που περιμένουμε να μας παρουσιάσουν στα μέσα Οκτώβρη (δυο album μάλιστα!). Το νέο υλικό μέσα από το επερχόμενο “Pop Nihilism” (τέλειος τίτλος!) ήρθε κάπου στη μέση του σετ τους και μπορώ να πω πως στα αυτιά μου ακούστηκε σαν μια ευχάριστη έκπληξη. Μιλάμε για post-rock βέβαια, αλλά μεστό, χωρίς πολλές πολλές φλυαρίες και με pop lead-ακια που σχεδόν τραγουδάς. Μου θύμισαν κάπως τους Minus the Bear (χωρίς το -διακοπές για πάντα- feeling τους) αλλά μπορεί η μπάντα να μην τους έχει καν στις αναφορές της. Σίγουρα με έκαναν να περιμένω να ακούσω και άλλο από αυτά που έχουν ετοιμάσει.
Με τους Slowdive να ανεβαίνουν ήσυχα στη σκηνή ήμουν σίγουρος πως το live αυτό θα είναι είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο το live το προηγούμενο καλοκαίρι στο Release Festival. Ο ήλιος δεν θα ήταν ποτέ σύμμαχός τους ούτως ή άλλως και σίγουρα όλα είναι διαφορετικά σε ένα headline live.
Το Slomo είναι πραγματικά ο ορισμός του εισαγωγικού κομματιού. Μπαίνει σιγά σιγά, παίζει το ρόλο του και έτσι ήσυχα φεύγει. Αφήνει τη θέση του στο Slowdive που είναι και το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησαν, εκεί πίσω στο φθινόπωρο του 1990. Ο κόσμος πλέει σε πελάγη ευτυχίας που το ακούει και γενικά υπάρχει ένα κλίμα ευφορίας από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο. Ο ήχος των Slowdive είναι πάντα βυθισμένος στο reverb (βάθος) και τις επαναλήψεις (delay). Αντανακλά κελαρυστός στους τοίχους του Fuzz και ταξιδεύει στις ανάσες μας ή στροβιλίζεται μέσα στους καπνούς των τσιγάρων. Τα κιθαριστικά layers μοιάζουν σαν να στοιβάζονται με περίσσια προσοχή από τους δύο κιθαρίστες ώστε να σκεπάσουν με ένα απαλό στρώμα όλο τον χώρο. Ο ήχος τους είναι εξαιρετικός, εκτός ίσως από κάποια προβληματάκια στο μικρόφωνο της Rachell που μοιάζει να απολαμβάνει λιγότερο από τους υπόλοιπους το live, αν και στη συνέχεια αυτό θα αλλάξει.
Το Catch the Breeze είναι το πρώτο τραγούδι από Slowdive που άκουσα ποτέ. Η μπάντα μου επιφυλάσσει μια αδιανόητη εκτέλεση (highlight, αν όχι η καλύτερη στιγμή του live) για να το γιγαντώσει ακόμα περισσότερο μέσα μου. Όνειρο. Το Crazy For You, όλοι όσοι έχουν ακούσει αυτή τη μπάντα ξέρουν πως είναι ένα μαγικό τραγούδι. “Crazy for lovin’ you” τραγουδά ο Neil και οι λέξεις του χορεύουν με τις κιθάρες για…πάντα, παρόλο που το τραγούδι στη πραγματικότητα (πφφ! συμβάσεις) διαρκεί έξι λεπτά.
Το ξεκίνημα της μπάντας με 3 από τα καλύτερα κομμάτια της κάνει ξεκάθαρο πως έχουν επιλέξει (σοφά) ένα best of setlist και όχι απλά μια προώθηση του νέου τους album. Το νέο τους album που παίρνει θέση και αυτό στο σετ με το Star Roving, κομμάτι που όπως έγραφα και εδώ, «πιστεύω πως οι Slowdive βρήκαν σε αυτό ένα συναυλιακό anthem που χρειάζονται για να ανεβάζουν τους τόνους στα γεμάτα πια live τους». Πράγματι, το κομμάτι μπαίνει στρατηγικά σε αυτό το σημείο και το live καταφέρνει να κάνει το ακατόρθωτο. Ξεπλένει τη μιζέρια της εποχής μας, την «τα έχω δει όλα» κουλτούρα, το μύθο του «χορτασμένου κοινού» και το μαγεύει. Η πρώτη μου σκέψη μετά το τέλος του live είναι πως είμαστε ένα είδος ζόμπι, βρικόλακες που διψάμε για 90s, όπως οι πιο παλιοί διψούσαν για 70s ή 80s αντίστοιχα. Σίγουρα έχω δίκιο, αλλά από την άλλη στο κοινό δεν μπορούσες να αγνοήσεις το γεγονός πως το ηλικιακό φάσμα ξέφευγε κατά πολύ από τον μέσο όρο «νοσταλγικών live», με πολλούς σαφέστατα νέους ακροατές του group να δείχνουν πως γνωρίζουν πολύ καλά τραγούδια που ίσως είναι μεγαλύτερα σε ηλικία από αυτούς.
Ακολουθούν τα Avalyn και Souvlaki Space Station (το πλέον αγαπημένο μου Slowdive κομμάτι που ωστόσο δεν με ενθουσίασε παρά την αψεγάδιαστη εκτέλεση του από την μπάντα). Το When the Sun Hits, αλλά και το Alison, που όσοι έχουν ξανακούσει τους τίτλους αυτούς μπορούν να καταλάβουν το πως τα υποδέχτηκε το κοινό. Τα δυο επόμενα κομμάτια έρχονται από το φετινό τους album και ο κόσμος πραγματικά δείχνει ενθουσιασμένος με αυτά, γεγονός που αποδεικνύει κατά κάποιον τρόπο το πόσο καλό είναι το “Slowdive”. Τώρα αν είναι ισάξιο με τους προκατόχους του θα μπορούμε μάλλον να το πούμε μετά από…20 χρόνια ακροάσεων…
Το τέλος του κανονικού σετ έρχεται με την διασκευή τους στο Golden Hair του Syd Barret. Το απογειώνουν μετατρέποντας το τέλος του σε ένα απίστευτο post-rock κιθαριστικό κρεσέντο που μου θύμισε τα παλιά, καλά (κλαψ) χρόνια των Mogwai. Μέσα σε αποθέωση η μπάντα αποχωρεί, πιστή στα βαρετά ροκ κλισέ για να επιστρέψει για το encore.
Encore που στην προκειμένη περίπτωση σημαίνει περισσότερη μαγεία. Ξεκινούν με το Blue Skied and Clear από το καταπληκτικό “Pygmalion”, το οποίο παραγνωρίστηκε στην εποχή του και αποτέλεσε το τελευταίο τους πόνημα (μέχρι το περσινό reunion). Το album που βρίθει από αναφορές στους Talk Talk της “Laughing Stock” εποχής, είναι ένα μικρό διαμάντι που αξίζει να προσέξει κανείς. Στο συγκεκριμένο live το κομμάτι καταφέρνει να αφήσει ένα στρώμα μια δροσερής αύρας πάνω από τα κεφάλια μας για να έρθει το Dagger, ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ, και να προκαλέσει τις ανατριχίλες που είναι φτιαγμένο να προκαλεί. “The world is full of noise / I hear it all the time / And me I am your dagger / You know I am your wound / I thought I heard you whisper / It happens all the time”. Το υπέροχο 40 Days έρχεται να κλείσει το σετ τους και να επιβεβαιώσει πως η βραδιά αυτή θα πάρει τη θέση της δίπλα στα σπουδαία live που έχει φιλοξενήσει αυτή η βρώμικη και σκληρή μα ταυτόχρονα γεμάτη δώρα, πόλη.
Slowdive setlist:
Slomo
Slowdive
Catch The Breeze
Crazy For You
Star Roving
Avalyn
Machine Gun
Souvlaki Space Station
When The Sun Hits
Alison
Sugar For The Pill
No Longer Making Time
Golden Hair
Encore:
Blue Skied An’ Clear
Dagger
40 Days
Ανταπόκριση: Βασίλης Μπέκας
Φωτογραφίες: Αντιγόνη Σούφλα