Sleepwalker #34
Αργήσαμε λίγο αλλά τα καταφέραμε… Καλώς ήρθατε σε άλλο ένα ταξίδι περιπλάνησης στους δρόμους του post rock. Ένα κυρίαρχο ερώτημα που με βασανίζει αυτές τις ημέρες είναι το πώς προσδιορίζεται ο ρόλος του ακροατή σήμερα. Ζούμε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση και οι τεχνολογίες όπως το διαδίκτυο έχουν προσδώσει ένα ίσως και λίγο ανυπόφορο χαρακτήρα στη μουσική με την έννοια ότι βομβαρδίζεσαι από νέες κυκλοφορίες από παντού. Το γεγονός αυτό ναι μεν έχει το θετικό ότι έρχεσαι σε επαφή με πληθώρα δημιουργών και ήχων αλλά από την άλλη δεν σου επιτρέπει τη παλιά μαγεία του, να αφιερώσεις πολύ χρόνο, να οραματιστείς, να συσκεφτείς με τον εαυτό σου και το πόνημα του εκάστοτε δημιουργού! Η με άλλα λόγια να νιώσεις και να αφήσεις τον απαραίτητο χρόνο ώστε η μουσική κάποιου να μιλήσει πραγματικά μέσα σου. Ίσως κάποιοι να με πείτε ρομαντικό ακροατή άλλων εποχών ( που είσαι WALKMAN και κασετούλα) παρά ταύτα σήμερα θα ξεκινήσω ακριβώς από το ρομαντισμό. Και δεν γίνεται αλλιώς κατά τη γνώμη μου όταν αναφέρεσαι στη μουσική των εξ Αθήνας ερχόμενων I AM NO HERO.
Η πρώτη επαφή μου με κάποια από τα μέλη της μπάντας και το σημερινό μουσικό ταξίδι ξεκινά σε διάφορα προ εξαετίας post rock live στις αθηναϊκές σκηνές, τότε που οι θαμώνες ήταν συγκεκριμένοι και που πάντα ανάμεσα σε αυτούς ζούσες μια μυσταγωγία. Τότε που το post rock στη χώρα μας ήταν ακόμα μια ήρεμη δύναμη που λίγοι ήξεραν, αλλά που όσοι γνώριζαν μαγεύονταν και έψαχναν όλο και περισσότερο. Δεν περίμενες μόνο το live, η κουβέντα για μουσική ξεκινούσε πιο πριν και συνεχιζόταν ενίοτε και μετά το live. Οι Ι ΑΜ ΝΟ ΗΕRΟ πριν από δημιουργοί ήταν καταρχήν ακροατές και αναζητούσαν να ακούσουν, να αλληλοεπιδράσουν, να ανταλλάξουν απόψεις (αέναες οι συζητήσεις με το μπασίστα τους τότε για το ρόλο και το ύφος του μπάσου σε αυτή τη μουσική, τη συμμετοχή του στο θόρυβο κτλ), να συζητήσουν για τη μουσική και τις τότε κυκλοφορίες. Βλέπετε νομίζω ότι για τη συγκεκριμένη μπάντα η μουσική δεν ήταν μόνο έκφραση και όποιου του αρέσει αλλά αντίθετα ήταν στοιχείο επικοινωνίας και χρησιμοποίησης του ήχου για το ντύσιμο εικόνων. Το όλο ύφος τους παρέπεμπε πάντα σε μια μπάντα του πρώιμου κύματος του post rock.
Η μουσική τους αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω παραλληλισμούς με άλλες μπάντες ήταν μια έκφραση του μελωδικού καθαρού κιθαριστικού δυναμισμού των Mogwai (όταν ταρακουνούσαν οι Σκωτσέζοι τα νερά) και της μελαγχολικής και ελεγχόμενα θορυβώδης έκφρασης των MONO με το λυρισμό που έκρυβαν αυτοί. Πολλοί μπορούν να τους κατηγορήσουν για αυτές τους τις εμμονές αλλά ο ρομαντικός χαρακτήρας της δημιουργίας και της προέλευσης τους, η κινηματογραφική διάσταση και ο τελειομανής χαρακτήρας τους τους οδήγησε αναπόφευκτα στη ρώτα ενός καλοζυγισμένου, αρμονικού, μετρημένου και οργανωμένου ήχου.
Πρόκειται για μια πολύ οργανωμένη ηχητικά μπάντα με ιδιαίτερη φροντίδα στο στήσιμο του ήχου στο χώρο αλλά και κατά τη γνώμη μου με τη συνεπέστερη προσπάθεια δεσίματος των μελωδιών και περάσματος στις διάφορες φάσεις των κομματιών τους. Ποτέ καμία μελωδία στους IAM NO HERO δεν μένει ανεκπλήρωτη στην έκφραση και την ολοκλήρωση της. Ο δρόμος τους για την μουσική κάθαρση είναι διαφορετικός. Κυρίαρχο στοιχείο της μουσική τους είναι η προοδευτική αργόσυρτη εξέλιξη των κομματιών, το πέρασμα από μείζονες σε ελάσσονες μελωδίες, το κατεξοχήν μελωδικό μπάσο που μαζί με τα τύμπανα συνθέτει έναν μελωδικό καμβά που χαρίζει τις στέρεες βάσεις για να δημιουργήσουν οι κιθάρες καθαρές ή με τα distortion τους τα δικά τους. Μιας και αναφέρθηκα στις κιθάρες νομίζω ότι αποτελούν το θεμέλιο λίθο της μουσικής αυτής της μπάντας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το live όπου τους έβλεπα καθιστούς και χωρίς ψήγμα εντυπωσιασμού να ξεκινούν και να βομβαρδίζουν με μελωδίες τον αέρα, συνομιλώντας ατέρμονα μουσικά και κλιμακώνοντας παίζοντας με τις αντιθέσεις μεταξύ τους. Οι κιθαριστικές μελωδίες λοιπόν χαράζουν τα ηχητικά μονοπάτια που κινείται το πλοίο και νομίζω ότι οφείλονται σε μεγάλο βαθμό για τη ρομαντική αισθητική της μουσικής τους, τον γεμάτο reverb ήχο, τα όπως ήδη έγραψα αλά MONO κιθαριστικά ξεσπάσματα με το distortion. Νομίζω ότι το αργόσυρτο κλιμακωτό παίξιμο που από απλή μελωδία, αρχίζει και χτίζει μια πυραμίδα ήχου με μελαγχολικές υφές καταλήγοντας σε αέρινες μελωδικότητες που γεμίζουν το χώρο σε όγκο και ύφος αποτελεί τη χαρακτηριστική ταυτότητα αυτής της μπάντας. Τίποτα στη μουσική των IAM NO HERO δεν είναι ανούσιο και η φροντίδα της ενορχήστρωσης τους είναι που προσδίδει πάντα μια εξ κλασσικής φαντασίας ορμώμενης μουσικής υφής στη. Πρόκειται για μια αρτιότητα που δημιουργεί καθάρια συναισθήματα. Όλα συνυπάρχουν με μέτρο, όλα κατά μία έννοια είναι ανθρώπινα γιατί κρύβουν μέσα τους πλευρές από την καθημερινότητα που βιώνουμε σήμερα. Μια μαγική αντίθεση που το post rock λόγω της αρχέγονης φύσης του στο τρόπο δημιουργίας και το λόγο που δημιουργήθηκε μας έχει κάνει σαν Sleepwalker να το αγαπήσουμε. Με απλά λόγια μια μουσική για τα βάθη της ψυχής σου, εκεί που ο ρομαντισμός συναντάει το σκοταδισμό της εποχής που ζούμε και όπου στέκεται να συνομιλεί σε έναν αέναο διάλογο που χάνεται με τραγικό τρόπο μέσα στις όψεις της καθημερινότητας σου. Εκεί μέσα βρίσκει σε μια τέλεια εκφραστική μορφή, υπαρκτό χώρο και η μουσική των I AM NO HERO.
Με σιγουριά λέω ότι η μουσική τους είναι δομημένη για να απευθυνθεί εκεί. Δε γίνεται αλλιώς γιατί είναι μουσική από τέσσερις φίλους που από μικρά παιδιά κάποιοι εξ αυτών γνωρίζονταν και αποδώσαν τον ανθρώπινο χαρακτήρα της συνύπαρξης τους στη μουσική. Πρόκειται για αρκετά εγκεφαλική μπάντα που δεν θα τη δεις συχνά αλλά που όταν τη δεις θα καταλάβεις καλά, ότι το τόσο άρτιο δύσκολα το συναντάς συχνά.
Αν μη τι άλλο αυτός ο χαρακτήρας μας κάνει συχνά και αναρωτιόμαστε που έχει πάει ρε γαμώτο εκείνη η εποχή που το post rock αμφισβητούσε, τάραζε νερά κόντρα στο MTV, κορόιδευε με τα τεράστια ονόματα όσους θέλαν να ορίζουν στους δημιουργούς μέχρι και ονομασίες για να είναι ‘ εντός του χρόνου’ και να συνυπάρχει η μουσική με τις εκατομμύρια διαφημίσεις τους….
Το πρώτο τους άλμπουμ ήταν το αρκετά πιο θορυβώδες “Without Antennas” το οποίο κυκλοφόρησε το 2011. Νομίζω ότι ήταν ένα πολύ εντυπωσιακό πρώτο άλμπουμ που έδειχνε με αρκετά θορυβώδη τρόπο την αγάπη τους στο πρώτο πρώιμο κύμα του post rock. Ξεχωρίζω φυσικά το κόμματι F16, το οποίο σου έδινε την αίσθηση ηλεκτρικών κυμάτων που σε χτυπούσαν από παντού ξανά και ξανά με περιοδικό τρόπο. Ακούστε το εδώ:
Στο συγκεκριμένο δίσκο υπήρχαν όψεις της τελειομανίας στη ενορχήστρωση της μουσικής τους αλλά ήταν γεμάτο από μια ηχητική σπιρτάδα θορύβου που σε πλημμύριζε σχεδόν σε κάθε κομμάτι. Οι I AM NO HERO είχαν μια ανυπομονησία να εκφραστούν και ένα πρώιμο ενθουσιασμό που τους έβγαζε πιο λυσσαλέες μελωδίες και μια σκληράδα που ήταν ένα πολύ όμορφο καλωσόρισμα εκείνη την εποχή στα αυτιά μου. Πολύ όμορφο κομμάτι επίσης και το ‘2 Moments Of Clarity Before You Fall Asleep’
To συγκεκριμένο κομμάτι νομίζω ότι αποτέλεσε τη γέφυρα πάνω στην οποία το συγκρότημα αποφάσισε να κινηθεί τα επόμενα χρόνια. Δεν ξέρω πως θα είχαν εξελιχθεί αν ενίσχυαν περαιτέρω τη πιο θορυβώδη τους διάθεση αλλά κυριάρχησε σε αυτούς η μελωδική μελαγχολία. Τη πρωτοσυνάντησα (αν και υπήρχε διάσπαρτη σε σημεία του πρώτου τους άλμπουμ) για τα καλά στο παραπάνω κομμάτι, την αγκάλιασα στο επόμενο δίσκο της μπάντας που κυκλοφόρησε το 2014 εν ονόματι ‘Underwater Cities’ . Δεν θέλω να αναφερθώ ξεχωριστά σε κάθε κομμάτι αυτού του καλαίσθητου κινηματογραφικού και γλυκού δίσκου. Μια εξαίρεση θα κάνω μόνο για το ‘Grotesque’…Έπος με μελωδίες που με οδήγησαν πίσω στα πολύ παιδικά μου χρόνια και ξάφνου την αγωνία της ζωής στην πόλη ενός ενήλικα. Από τη μία εσύ που παλεύεις με θάρρος να σταθείς όρθιος στα πόδια σου και από την άλλη μια σειρά κανονισμών και συστημικών νορμών που δεν σε αφήνουν να απογειωθείς. Ίσως τελικά η μάχη πρέπει να δίνεται καθημερινά σε αυτή τη ζωή. Να ναι καλά τα παλικάρια γιατί η μουσική τους περισσότερο από κάθε άλλη μπάντα με οδήγησε σε μια βαθυστόχαστη περισυλλογή για το που πάμε ως ανθρώπινο είδος. Επιστροφή όμως στο δίσκο. Μιλάμε για ένα φουλ, ίσως το πιο κινηματογραφικό πόνημα της συγκεκριμένης παρέας που άνετα θα μπορούσε να «ντύσει» μουσικά ταινίες. Ένας δίσκος που όλα τα κομμάτια συνομιλούν μεταξύ τους και αρμονικά σαν σύνολο αποτελούν κομμάτια του παζλ μιας ευρύτερης και μεγαλύτερης εικόνας. Και μόνο έτσι τον απόλαυσα. Η αποσπασματική ακρόαση αντενδείκνυται πλήρως αν θες να βουτήξεις στη μουσική τους. Ζητούν προσοχή και σε παίρνουν από τα χέρι βουτώντας στα βαθιά. Αυτή είναι η μαγεία του post rock, απλά και ωραία.
Σίγουρα όμως γιατί θέλω να είμαι ειλικρινής, το “Underwater Cities” είναι ένα δίσκος που προσεγγίζει περισσότερο όψεις του τρίτου κύματος post rock, των Explosions in the Sky και της συμφωνικής μετεξέλιξης των ΜΟΝΟ. Τέλειο για κάποιους αλλά εγώ τους έχω αδυναμία και τους αγάπησα για άλλο λόγο. Δεν ξέρω αν στο Sleepwalker έχουμε εμμονές και δεν με αφορά η συγκεκριμένη κουβέντα….Ξέρω όμως ότι το ωραίο το εκτιμούμε αλλά το κρίνουμε κιόλας γιατί μόνο έτσι εξελίσσεται…
Το 2014 τους βρίσκει με την τελευταία ως τώρα κυκλοφορία, αναμενόμενη με βάση την κατεύθυνση του δεύτερου άλμπουμ τους. Συγκεκριμένα πρόσφεραν τη μουσική τους στο μικρού μήκους film, της Ελένης Πολιτοπούλου “Vaivenes” κυκλοφορώντας ένα ομώνυμο κομμάτι, το οποίο σε γεμίζει αγωνία, σε κάνει να αναρωτιέσαι και να ασφυκτιείς και σιγή….
Ώσπου η αυλαία πέφτει και … Έρχεται η ώρα της κάθαρσης και ξαφνικά ξεσπά ένα μικρό προοδευτικό κρεσέντο που τελειώνει με μια κιθάρα να μουγκρίζει μεταλλικά.. Αναρωτιόμαστε τι έχουν στο μυαλό τους για το μέλλον και που θα βαδίσουν…
Είναι πολύ χαρούμενο που ένα ιδιαίτερο έτος σιγά σιγά μας αφήνει και παρά τις μεγάλες δυσκολίες είμαστε ακόμα εδώ και συνεχίζουμε. Όλα ένα ταξίδι είναι και στην περίπτωση μας όλα είναι διαδικτυακό μελάνι, μουσική , διάλογος και οτιδήποτε άλλο μας γεννά αυτό το ιδιαίτερο είδος. Ας αφήσουμε λοιπόν αυτή να μιλήσει και στην περίπτωση των παιδιών και καλό ταξίδι μέχρι το επόμενο στους δρόμους τoυ post rock!!
ΥΓ. Λογικά όσοι παρακολουθείτε το γκρουπ μας στο fb θα το γνωρίζετε αναλυτικά, αλλά και από δω: Απλά και περιεκτικά, αλληλεγγύη στους One Hour Before the Trip! H στάση τους να μη το βάλουν κάτω και παρά τις απαγορεύσεις αυτή να βρουν τρόπο να συνεχίσουν τη περιοδεία τους είναι άξια συγχαρητηρίων. Μπράβο μάγκες!! Για όσους θέλουν να ενημερωθούν ορίστε η αναλυτική ανακοίνωση της μπάντας εδώ.
Επιμέλεια: Σπύρος Θηβαίος