Sleepwalker #32
Είχαμε καιρό να τα πούμε οπότε αγαπητοί μου αναγνώστες μη φρικάρετε ή μάλλον χμ… φρικάρετε ακούστε το νέο άλμπουμ ‘tinder’ των …. Και χαρείτε μαζί μας για τα 10 χρόνια τους με ένα ειδικό αφιέρωμα – έκπληξη… Οπλιστείτε με πεταλάκια, θορυβώδη και κινηματογραφική διάθεση, υπομονή και ξεκινάμε…το αφιέρωμα …στα ….
13 ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΑΡΞΗΣ- 10 ΧΡΟΝΙΑ ΕΝΕΡΓΗΣ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑΣ ΤΩΝ
adolf plays the jazz
Pre intro
Για όσους γνωρίζουν τους adolf plays the jazz δε χρειάζονται να ειπωθούν πολλά ,όσοι όμως τους ανακαλύπτουν καλό είναι να αποσαφηνίσουμε κάποια πράγματα σχετικά με το όνομα τους. Οι adolf plays the jazz δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το φασισμό. Το Sleepwalker δεν θα δεχόταν να παρουσιάσει ποτέ στη στήλη του οτιδήποτε έχει σχέση με αυτήν την ιδεολογία του μίσους. Για αποφυγή παρεξηγήσεων λοιπόν το όνομα της μπάντας είναι εμπνευσμένο και πραγματεύεται μία αντίθεση. Από τη μία ο ακατανόμαστος παραπέμπει ξεκάθαρα στο ολοκληρωτισμό, απολυταρχισμό και ουσιαστικά συντηρητισμό και από την άλλη η λέξη ‘jazz’, η οποία είναι συνδεδεμένη με τον αυτοσχεδιασμό και την ελευθερία στην έκφραση. Ο χαρακτήρας της μπάντας ξεκάθαρα γέρνει τη πλάστιγγα προς το δεύτερο πόλο της αντίθεσης , καθώς οι adolf plays the jazz εξαρχής επιδιώκουν την εξέλιξη, τον πειραματισμό και την ελευθερία στην μουσική τους έκφραση. Στην προσπάθεια τους είναι άξια αναφοράς η στάση τους να αποφεύγουν όσο μπορούν τους μεσάζοντες και να προσπαθούν να μειώνουν όσο μπορούν την απόσταση της μουσικής τους από το κοινό. Σε μια εποχή όπου άλλες μπάντες με την δισκογραφική πορεία των adolf plays the jazz θα προσπαθούσαν να εξαργυρώσουν κερδοφόρα τα χρόνια τους, αυτοί τάσσονται κόντρα σε αυτή τη στάση και συνεπέστατα δέκα χρόνια τώρα διανέμουν τη δισκογραφία τους δωρεάν αξιοποιώντας τα διάφορα ηλεκτρονικά κοινωνικά μέσα και όποια ευκαιρία βρίσκουν στο δρόμο τους. Όσο περνάει από το χέρι τους τα live προσπαθούν να μην έχουν είσοδο για να είναι ανοικτά προς όλο τον κόσμο ή να έχουν τη μέγιστη δυνατή τιμή εισιτηρίου. Και ακόμα και αν το εισιτήριο φθάνει στο έξι ευρώ όπως στο ερχόμενο live τους στο six dogs , αυτοί προσφέρουν τον κόσμο τους το άλμπουμ τους σε φυσική μορφή. Ίσως για αυτό και κόντρα στις μόδες της εποχής και τα σκυλολόια , τα live των adolf plays the jazz έχουν κόσμο από όλες τις γενιές να ταξιδεύει μαζί τους. Εν τέλει πρόκειται για μια πολιτικοποιημένη με ένα κοινωνικό τρόπο μπάντα , μιας και πολλά μέλη της είναι άνεργα ή μισθωτοί σε συνθήκες σκλαβιάς, που την ενοχλεί η αποστασιοποίηση πολλών δήθεν καλλιτεχνών από τα προβλήματα της κοινωνίας… Δεν είναι η μπάντα όμως που θα ακούσεις πύρινους λόγους και τσιτάτα αλλά αντίθετα είναι η μπάντα που θα σου προσφέρει ερεθίσματα για να στοχαστείς και να πάρεις εσύ ο ίδιος θέση αν το επιλέξεις για όσα συμβαίνουν γύρω σου. Αυτή η διακριτική τους στάση μετατρέπεται μέσα από τη μουσική τους σε κριτική στάση για όσα παρατηρούν είτε ως επιδράσεις στο άτομο είτε ως επιδράσεις στη κοινωνία. Και για αυτή τους τη συμπεριφορά έχουν καταφέρει να είναι ένα γνωστό και σεβαστό όνομα στην εγχώρια post rock σκηνή.
Section 1 – Sleepwalker intro
Εδώ και αρκετό καιρό είχα υποσχεθεί ότι ενόψει της νέας κυκλοφορίας των adolf plays the jazz μιας εγχώριας μπάντας από τις παλιότερες στην post rock σκηνή της χώρας μας, το νέο sleepwalker θα ήταν αφιερωμένο σε αυτούς. Το νέο άρθρο μπορεί να άργησε λίγο, γιατί είναι λίγο δύσκολο να πετύχεις αυτή τη μπάντα διαθέσιμη αλλά το νέο Sleepwalker είναι εδώ για μια πτήση με αίσθηση νουάρ στα σοκάκια της αστικής τσιμεντένιας μεγαλούπολης που λέγεται Αθήνα (ο γραφών δεν έχει ξεχάσει την επιρροή που του άσκησαν οι παλιότερες δισκογραφικές δημιουργίες της μπάντας ‘day 4|Urban Fiction’ και ‘form follows function’ ) και πιο συγκεκριμένα στα στέκια της εγχώριας underground post rock σκηνής, η οποία σε πείσμα των καιρών συνεχίζει να δίνει τις δικές της μάχες αντιμετωπίζοντας τους δικούς της δαίμονες και συγκροτώντας πια ένα ώριμο πιστό κοινό που την ακολουθεί και που όσο πάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο απαιτητικό. Πώς να μην είναι άλλωστε έτσι όταν μπάντες σαν τη σημερινή ανεβάζουν τον πήχη όλο και ψηλότερα. Για αυτά όμως αγαπητέ αναγνώστη θα βρεις περισσότερα διαβάζοντας παρακάτω και ψάχνοντας όλο και περισσότερο στα παλιότερα άρθρα μας.
Η πένα του Sleepwalker και η ευχή όλων μας στο εικονικό τυπογραφείο του sawbiz.gr είναι τα άρθρα να οδηγήσουν σε μια έξαρση δημιουργικής απόκτηση γνώσης για την πειραματική μουσική σκηνή και το post rock. Δεν μας ενδιαφέρει απλά να παρουσιάσουμε δεδομένα και πεπραγμένα όσο το να συμβάλλουμε στο να περαστούν μηνύματα, απόψεις και να τεθούν οι βάσεις ενός υγιούς χωνευτηριού μουσικών γνώσεων, μουσικών εμπειριών και απόψεων. Μόνο έτσι το νόημα αυτής της σκηνής αλλά και συνολικά της μουσικής παραγωγής αποκτά ένα βαθύτερο νόημα και αξία καθιστώντας τους ανθρώπους κοινωνούς ιδεών αλλά και κριτικούς των τάσεων ιδιαίτερα της καταστροφικής σύγχρονης εμπορευματοποιημένης μουσικής κουλτούρας. Μουσική καλαίσθητη, τραγική αλλά ιδιαιτέρως ζωντανή και φορέας ιδεών. Ναι αυτά είναι άξια αναφοράς κόντρα στα λογής εμπορικά ταρατατζούμ…. Όμως ενώ στην πορεία ωρίμανσης κανείς τα παρατηρεί αυτά, πάντα ειδικά όσων αφορά τους δημιουργούς τα πράγματα ξεκινούν πιο απλά. Δημιουργούν για να επικοινωνούν με τον κόσμο και να διασκεδάζουν και μετά από αυτό σταδιακά χτίζεται όλη η μαγεία. Η στήλη θέλει να πει ένα μεγάλο ευχαριστώ στους adolf plays the jazz για όλα όσα έχουν προσφέρει, καλά και κακά και μια παράκληση με αρκετή δόση χιούμορ! Παιδιά δώστε ωτοασπίδες στην είσοδο στο επόμενο live σας στις 26/06 γιατί το θέμα με τη μουσική σας έχει πάει σε άλλα επίπεδα και κινδυνεύουμε με πολλαπλά σοκ από το λευκό θόρυβο που κατακλύζει τα κομμάτια σας….
Section 2 – adolf plays the jazz route to Urban music fiction
Όλα τα παραπάνω λίγα σημασία έχουν διότι η ζωή αυτή της μπάντας ξεκίνησε εντελώς διαφορετικά. Το μακρινό 2002, παρόλο που το πρώτο κομμάτι με τίτλο ‘Frank Zappa Needs Haircut’ είχε δημιουργηθεί το 1998 , δύο φίλοι στην «οδό Πύδνας» ξεκινούν πειραματικά τζαμαρίσματα με τους πιο χύμα τρόπους της εποχής και τρώγοντας τα θεϊκά σάντουιτς του «Νικ» σε συνδυασμό με τόνους μπύρας κοντά στη Γεωπονική οδηγούν στο σχηματισμό των adolf plays the jazz και στην πρώτη κυκλοφορία ep της μπάντας στις 21 Αυγούστου του 2005 με την επωνυμία ‘Cognac or Brandy’ ,από την οποία ξεχωρίζει το πρώιμο έπος «Beerla» και το οποίο αποτέλεσε την ιδρυτική διακήρυξη των adolf plays the jazz με σαφή ήδη από τότε τα κινηματογραφικά φίλτρα και ερωτήματα σχετικά με τη φύση και την αυθεντικότητα στη δημιουργία της μουσικής.Cognac or brandy?
To έτος 2005 είναι ιδιαίτερα παραγωγικό και η μπάντα κυκλοφορεί στις 13 Νοέμβρη, το ep “muzzle the birds”, το οποίο ουσιαστικά εμπεριείχε υλικό που είχε ηχογραφηθεί από το 1998 έως τότε και από το οποίο σηματοδοτεί την αρχή ενός πιο θλιβερού, αστικού και νοσταλγικού χαρακτήρα βάζοντας τις βάσεις για την μετέπειτα μουσική εξέλιξη των adolf plays the jazz στα στενάχωρα μονοπάτια .Σε μια εποχή που όλη η Ελλάδα ζούσε ακόμα στην δήθεν πολυφωνία και ευημερία των Ολυμπιακών Αγώνων και του EURO 2004, κάποιοι εν τέλει πιο ζωντανοί προφητικά έβλεπαν το βουβό αβέβαιο μέλλον που διαμορφωνόταν και επέλεξαν να εκφράσουν τότε τις ανησυχίες τους μέσα από τη μουσική τους, επηρεασμένοι πάντα από κινηματογραφικά φίλτρα που και σε αυτό το άλμπουμ έκαναν αισθητή την παρουσία τους (projak nation).Και μια ανησυχία που εκδηλώνεται ξεκάθαρα σε αυτό το ep είναι η ανησυχία για το που βαδίζει ο άνθρωπος αλλά και συνολικά η κοινωνία , η οποία ολοταχώς και στην sic περίοδο του κάλπικου εκσυγχρονισμού του μπετόν και των λουόμενων εγκαταστάσεων αποκόπτονταν τελείως από τη φύση, κόντρα στο ίδιο το ένστικτο που σαν είδος διακατέχει τον άνθρωπο σε όλη την πορεία της εξέλιξης του. Και για όποιον έχει διαφωνίες να ρωτήσουμε προβοκατόρικα και βαθιά επηρεασμένοι από αυτό το ep. Ε φίλε όταν κάνεις μια βόλτα σε ένα πάρκο ή στη πανεπιστημιούπολη ζωγράφου ή σε όποιον ελάχιστο χώρο έχεις με λίγο πράσινο δεν αισθάνεσαι μια χαλάρωση , μια ανάσα , μια αγαλλίαση, μια κατάνυξη; Αντ’ αυτού τσιμέντο και projak…
To 2006 βρίσκει τα μέλη της μπάντας στο live των Red Sparowes στο AN στις 25 Μαρτίου να μοιράζει για κείνη τη βραδιά, κινούμενη σε μια εντελώς diy λογική επικοινωνίας με τον κόσμο, μια αποκλειστική σε περιορισμένα cd συλλογή, το ‘Αnother Slice?’, η οποία εμπεριείχε κομμάτια και από τα δύο έως τότε ep τους συνδυασμένα με ακυκλοφόρητα τότε κομμάτια τα οποία βρήκαν τη δικιά τους «Ιθάκη» σε επόμενες κυκλοφορίες της μπάντας.
Το βήμα αυτό για μένα είναι σημαντικό και έχει να κάνει με το χαρακτήρα και τις μετέπειτα αξίες που οι adolf plays the jazz εγχάραξαν στο DNA τους. Εκεί που το promotion βασιλεύει, μια χούφτα άτομα κινήθηκε συλλογικά και προτίμησε να μοιράσει η ίδια δωρεάν τη μουσική της στον κόσμο και να συστηθεί για τα καλά σε ένα live, αναδεικνύοντας τον πολύπλευρο χαρακτήρα που μπορεί να έχει μια μουσική συνάθροιση, ενώ παράλληλα έβαλε το δικό της λιθαράκι για να κινηθεί κόντρα στα εμπορικά μονοπάτια της εποχής εκφράζοντας κατά τη γνώμη μου χειροπιαστά και την ίδια λογική που πρέσβευε το post rock, όταν έκανε την εμφάνιση του.
Παράλληλα ,η μπάντα κυκλοφόρησε στις 2 Δεκέμβρη του 2006 το πρώτο της single εν ονόματι ‘too small to succeed’ που προλόγισε έξοχα με το σκληρό του εξώφυλλο αποσύνθεσης
την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά , το περίφημο πια ‘art brokolo’, που ακολούθησε 10 μέρες μετά…To art brokolo ήταν μια σαφής δήλωση αναφοράς στο art rock και παράλληλα μια δήλωση απέχθειας των adolf plays the jazz στην αποστειρωμένη λογική τελειότητας, αρτιότητας και μανίας που διακατέχει τους εμπλεκόμενους του progressive rock ήχου, χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι κριτίκαραν και το ίδιο το μουσικό είδος. Νομίζω περισσότερο είχε να κάνει με την υστερία και το attitude όσων ασχολούνταν μουσικών και fan και ουδεμία σχέση με τη μουσική αυτή καθαυτή. Ότι και να σκέφτονταν αποτέλεσε πάντως ένα χορταστικό μουσικό ντεμπούτο που έδειξε ότι τα κινηματογραφικά φίλτρα τους ήρθαν για να μείνουν ενώ παράλληλα τόνισε την δικιά τους προσωπική προσέγγιση στο prog rock και το ιδιαίτερο αυτής της μπάντας να αναζητά την εξέλιξη μέσα από την κριτική και την εμπειρία της ώστε να καταθέτει τις δικές της ιδιαίτερες μουσικές προτάσεις. Αυτό το στοιχείο είναι ιδιαίτερα σημαντικό διότι κατά τη γνώμη μου εξηγεί την ποικιλομορφία που διακατέχει τις κυκλοφορίες των adolf plays the jazz.Από το άλμπουμ ξεχωρίζω τρία κομμάτια ιδιαίτερα …Το “too desperate to fail” για τον σκοτεινό του υγρό ηλεκτρικό χαρακτήρα που μπλέκεται με τα χαρμάνια σκληρών συναισθηματικών εκρήξεων, το “dambira” που θα μπορούσε να έντυνε ταινία και είναι μία από τις πιο κινηματογραφικές μουσικές δημιουργίες τους με τρομερά ατμοσφαιρικό ήχο και samples από την ταινία του crash του David Cronenberg…και το “crimson” το οποίο είναι απλά ένα παρανοϊκό κομμάτι που συναντάς μια ποικιλομορφία ήχων, φοβερά πνευστά, ηλεκτρικά μουγκρητά και το οποίο τελειώνει με ένα αίσθημα αναμονής δένοντας τέλεια με το re[turn] το τελευταίο κομμάτι του άλμπουμ, διάρκειας 23 λεπτών που τελειώνει σε ένα πραγματικά ομιχλώδες ύφος. Στο σύνολο του πρόκειται για ένα εξαιρετικό πρώτο άλμπουμ με πρώιμο ήχο , το οποίο όμως δείχνει το ταλέντο το οποίο υπήρχε ιδιαίτερα στη μουσική σύλληψη και των τρόπο που οι adolf plays the jazz κατανοούσαν τη μουσική δημιουργία. Και για να μην παρεξηγηθώ εδώ…δεν αναφέρομαι στο ταλέντο στην αρτιότητα της τεχνικής και του παιξίματος αλλά στο ταλέντο της έκφρασης μέσω πολύπλοκων και περίεργων ηχοχρωμάτων και μουσικών σχημάτων…Πιο post rock δεν γίνεται η μάλλον έγινε στα επόμενα άλμπουμ τους…
Ο πειραματισμός είναι κάτι που ενδιέφερε για τα καλά τη μπάντα και για αυτό η επόμενη τους κυκλοφορία σηματοδότησε ένα διαφορετικό μουσικό σταυροδρόμι γεμάτο ηλεκτρονική αισθητική, μπλεγμένη με καταθλιπτικά τοπία και οράματα – συνέπεια της ευρύτερης ερμηνείας που έδιναν στα ερεθίσματα εκείνης της εποχής που παντού τριγύρω τους βλέπανε μεγαλομανία. Μουσικά λοιπόν παρουσίασαν το Σεπτέμβρη του 2007 το ep “Melt” , το οποίο χαρακτηρίζεται από trip hop περάσματα, ambient λογική και χρησιμοποίηση ηλεκτρονικών ήχων πιο έντονα από ποτέ. Πρόκειται λοιπόν για ένα ep με επιρροές από την πρώιμη post rock σκηνή, από την ευρηματική χρησιμοποίηση ηλεκτρονικών στοιχείων που τη συναντάς στους Bark Phychosis, την drum n bass αισθητική του dj shadow ενώ αναδεικνύει τον ηγετικό ρόλο του μπάσου στη μουσική των adolf plays the jazz σε αντίστοιχου ύφους λογική που συναντάς στους Massive Attack. Ξεχωρίζει φυσικά το ομώνυμο κομμάτι που μπορείτε να ακούσετε παρακάτω!
Το ίδιο έτος, το Νοέμβριο , κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας με τίτλο ‘day 4|Urban Fiction’. Το συγκεκριμένο άλμπουμ πρόκειται για μια από τις καλύτερες δισκογραφίες της μπάντας και πρόκειται για το πρώτο concept άλμπουμ της μπάντας που στόχο έχει να περιγράψει την τότε ψεύτικη ευημερία της ζωή στις πόλεις. Ένα θέμα που ως τότε έδειχνε ότι επηρέαζε τους adolf plays the jazz και επί της ουσίας ερχόταν για πρώτη φορά να αποτελέσει κατευθυντήριο στόχο της μουσικής τους δημιουργίας. Το συγκεκριμένο άλμπουμ περιέχει ίσως το πιο πολυξακουσμένο κομμάτι των adolf plays the jazz από τον κόσμο, το ‘every single moment’ που ξεφεύγει από την λογική όλων των υπολοίπων κομματιών τους και αναφέρεται κυρίαρχα στο νέο κύμα του post rock, θυμίζοντας έντονα explosions in the sky. Ο αστικός μύθος λέει ότι έπαιξε το ενδεχόμενο κάποια στιγμή λίγο αργότερα να ανοίξουν σαν support τη συναυλία των παραπάνω , κάτι που θα ταίριαζε γάντι στο συγκεκριμένο κομμάτι αλλά δεν θα μάθουμε ποτέ τι ακριβώς έγινε τότε. Άλλη μια όψη της μαγείας της πολυποίκιλης ιστορίας της συγκεκριμένης μπάντας. Όπως και να έχει το ‘day 4|Urban Fiction’ είναι γεμάτο κομματάρες και περιπλάνηση από το σκληρό βρυχηθμό του inumb που εναντιώνεται στην καταναλωτικότητα του νεοέλληνα, στη μελωδικότητα και το φως του “every single moment”, την εισαγωγή στο ψυχισμού ενός δολοφόνου στο ‘norman bates just cleaned the room’ με την παραδοξότητα ενός απλού ριφ στη κιθάρα που όμως όσο και να παίξεις δεν μπορείς ποτέ να το αναπαράγεις όπως εκείνη τη μία φορά που ηχογραφήθηκε, στην λησμονιά και το γιατί ζούμε σε τσιμεντούπολη που σε οδηγεί το ‘for what is made to fail’ που σου αποδομεί την προοπτική για τα κάλπικα όνειρα που σου πλασάρουν , στο κινηματογραφικά ληστρικό και τρομερά αστικό στην υφή και το άκουσμα ‘of dogs and mice’ που τσαλαβουτά σε κάποια από τις λακκούβες των δρόμων, σε κάποιο σοκάκι της Αθήνας για να λερώσει τη σάπια εικόνας αλαζονείας, ξενοφοβίας και αλλοτρίωσης που έντονα διαπότιζαν την κοινωνία τότε. Αρκετά επαναλαμβανόμενο ρυθμικό κομμάτι που σε κάνει να σκας για αλλαγή χωρίς όμως να τη βλέπεις κάπου. Ένα αργόσυρτο επαναλαμβανόμενο τέμπο που κλυδωνίζει το αυτί σου, θυμίζοντας σου τον αέναο βόμβο της ίδιας καθημερινότητας που βιώνεις…Πόσο ανθρώπινο και εν τέλει μουσική που μόνο άνθρωποι που βιώνουν την καταχνιά των πόλεων θα μπορούσαν να δομήσουν…Αυτή είναι η αισθητική παραφωνία των adolf plays the jazz και αυτός ο δίσκος, τους καθιέρωσε για τα καλά στα post rock μονοπάτια, ενώ ανέδειξε ιδιαίτερα το πλούσιο ταλέντο τους στις καθαριστικές ενορχηστρώσεις. Σήμα κατατεθέν είναι ξανά τα κινηματογραφικά φίλτρα αλλά και οι ambient λογικές που άρχισαν όλο και περισσότερο να επηρεάζουν τη μπάντα.. Αναμφίβολα ένας καταπληκτικός δίσκος που αξίζει κανείς να ακούσει για να γευτεί την αστική μυθοπλασία των adolf plays the jazz και παρακάτω μπορείτε να ακούσετε το μόνο ίσως λίγο φωτεινό τους κομμάτι στη συγκεκριμένη δουλειά που όμως ξεχωρίζει…
Το 2008 οι adolf plays the jazz ξαφνιάζουν και κυκλοφορούν το ep ‘Stealth’ το οποίο αποτελεί στο σύνολο του ότι πιο χαρούμενο και φωτεινό έχουν κυκλοφορήσει οι adolf plays the jazz ως τις μέρες μας. Για μένα βέβαια αποτελεί άλλο ένα εξαιρετικό άλμπουμ πολύ μεστό στη μουσική του ροή και με χαρακτηριστική ευφυέστατη χρησιμοποίηση αφενός πλήκτρων στο ‘nameless’ κομμάτι που προστίθεται στη γκάμα των πολλών ετερόκλητων μουσικών δημιουργιών της μπάντας και αφετέρου samples στο ‘strange world’ .Το συγκεκριμένο έπος σε βάζει για τα καλά στο κλίμα αισθητικής του ‘A Clockwork Orange’ του Stanley Kubrick και νομίζεις ότι ο ‘Alex’ θα ζωντανέψει μέσα από τη μουσική και θα έρθει ένα ταξιδάκι από την Αθήνα , να σου πει δύο λόγια και να αναμετρηθεί με τους σύγχρονους δαίμονες της καπιταλιστικής δύσης. Οι adolf plays the jazz σε αυτό το κομμάτι μαγέψαν με τους υπερκινητικούς και γεμάτους ίντριγκα jazz ρυθμούς τους , ενώ παράλληλα αφήσαν έναν ήπιο ομιχλώδες θόρυβο να πλανιέται και αποδώσαν τέλεια τη σύνδεση ήχου και κινηματογράφου. Το συγκεκριμένο κομμάτι άνετα καταδεικνύει το που μπορείς να φθάσεις αν δεν προσπαθείς να μιμηθείς στείρα αλλά να δημιουργήσεις και είναι ο βασιλιάς της κινηματογραφικής αίσθησης που αναδεικνύουν οι adolf plays the jazz. Φανερώνονται ακόμα πιο έντονα οι κινηματογραφικές ολοκληρώσεις που αυτή η μπάντα μπορούσε να δημιουργήσει. Υπερκινητικό ιντριγκαδόρικο έπος και το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ με διαφορά…
Και ενώ ο καιρός περνάει το 2009 η μπάντα αλλάζει τη ρώτα της και σαφώς επηρεασμένοι από το shoegaze ήχο και τις post metal επιρροές με κορωνίδα τους ISIS κυκλοφορεί το τρίτο της πια άλμπουμ , το ‘dirty waters’ , που είναι μια ωδή το σκληρό βαρύ ήχο .Μια κυκλοφορία που σταματά την αστική μυθοπλασία τους , βάζει μια παύση και βουτά για πρώτη φορά πιο έντονα στο σκοτεινό ήχο. Ενα άλμπουμ με ιδιαίτερη θορυβώδη και γκαζιάρικη αισθητική. Ξεχωρίζω το ‘ black flags’ αλλά την μνεία μου και τα εύσημα μου την καταθέτω στο ‘drive’.Ενα κομμάτι αυτού του άλμπουμ που ανατριχιάζει με το ρωσικό ‘πάτερ ημών» του , που προκαλεί δέος και που για πρώτη φορά αγγίζει την τραγικότητα και το σκοτεινό ρεαλισμό και λυρισμό που συναντάς στη μουσική των Swans, άλλης μεγάλης επιρροής των μελών της μπάντας. Ήταν το πρώτο κομμάτι του οποίου ο θόρυβος , διαπερνούσε τα σωθικά σου και τα ηλεκτρικά ραπίσματα του σε άφηναν αποπνικτικά κλεισμένο να αναπνέεις τα καυσαέρια της μηχανής των adolf plays the jazz.Η πεμπτουσία της βουτιάς στα πιο σκοτεινά βάθη του ανθρώπινου ψυχισμού. Μια λύτρωση που περιμένεις να βρεις σε όλο το άλμπουμ και που δεν έρχεται ποτέ σε οδηγεί να αναφωνήσεις ότι αν ο Edgar Allan Poe ή ο Charles Pierre Baudelaire έγραφαν μουσική , τότε θα την έγραφαν έτσι… Σκοτεινό με μια δόση κακίας αλλά απόδειξη ότι η ομορφιά μπορεί να βρεθεί και στη δυσαρμονία και στην σκοτεινή πλευρά των καιρών μας. Και επιτέλους δεν χρειάζεται όλα τα αριστουργήματα να είναι γραμμένα για το φως και την καλοσύνη. Και τελικά ποιος ορίζει το εύρωστο , το αρμονικό σήμερα στις ανθρώπινες κοινωνίες; Αυτός που είναι πολιτισμένος αλλά τσαλαπατά άλλους λαούς; Όπως και να έχει μιλάμε για μια ποιοτικότατη μουσική με ξεκάθαρο ύφος που καθιέρωσε αυτή τη μπάντα σαν φάρο του σκοτεινού ύφους στην πόλη μας. Ακούστε το ‘drive’ παρακάτω…Η κιθάρα του στο πρώτο μέρος του μου στοιχειώνει ακόμα το μυαλό…
Τα χρόνια περνούν και από το 2008 ταξιδεύουμε στο 2012. Οι adolf plays the jazz επιστρέφουν με ένα single το ‘wreck’ στις 5 Απριλίου, το οποίο περιλαμβάνει δύο κομμάτια ενδεικτικό του τι ακολουθεί από αυτούς. Με εξώφυλλο ένα περίεργο ναυάγιο προσεγγίζουν το δρόμο προς την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας ενώ μουσικά αποδίδουν το πιο ρυθμικό κομμάτι τους, το ομώνυμο ‘wreck’, του οποίου τα δύο μπάσα μπλεγμένα ηγούνται και κάνουν τη διαφορά ενώ το ‘shine’ με τη μυσταγωγική χρήση των samples, πιστό δείγμα της κινηματογραφική αισθητική τους τιμά το δημιουργικό παρελθόν τους και πλημμυρίζει τα αυτιά με θόρυβο, έξυπνα πλήκτρα χωρίς πολλά πολλά που συμβάλλουν στο τελικό ηχόχρωμα και καθαριστικά ξεσπάσματα και shoegaze αισθητική που δονούν. Το συγκεκριμένο ep προοιώνιζε κάτι καλό το οποίο ήρθε λίγο καιρό μετά…
Λίγες μέρες λοιπόν μετά και συγκεκριμένα στις 17 Απριλίου του 2012 κυκλοφόρησε το τέταρτο άλμπουμ των adolf plays the jazz , που έμελλε να θέσει τις βάσεις για τη μουσική τους ενηλικίωση και να χαράξει μια διαφορετική πορεία για την μπάντα, ενδεικτικό της οργάνωσης της που φάνηκε πια σε όλα τα επίπεδα. Το ‘form follows function’ ήρθε να συνεχίσει το ανοιχτό κεφάλαιο που το παλιότερο άλμπουμ τους ‘day 4|Urban Fiction’ είχε αφήσει ημιτελές σχετικά με τη ζωή στις αστικές μεγαλουπόλεις, την αρχιτεκτονική και τη δόμηση αυτών και τη λειτουργική σχέση μορφής και λειτουργίας που επιδρούσε με συγκεκριμένο τρόπο στην ανάπτυξη των ανθρώπων στις αστικές μεγαλουπόλεις.
Οι adolf plays the jazz θελήσαν να απαντήσουν στο πως οι σύγχρονες πόλεις επηρεάζουν τη ζωή των ανθρώπων σε αυτές και δημιούργησαν έναν δίσκο κόσμημα , ο οποίος σηματοδότησε άλλη μια στροφή στην πυξίδα της μπάντας και χαρακτηριζόταν από περισσότερο οργανικά δομημένες λογικές ενώ ιδιαίτερη μνεία οφείλει να γίνει στη μουσική ποικιλότητα του. Για πρώτη φορά με οργανωμένο τρόπο στη μουσική των adolf plays the jazz βρήκε συντροφιά η τρομπέτα, το τσέλο, οι extra κιθάρες, τα ηλεκτρικά εφέ, τα πλήκτρα, οι λίγοι αλλά ουσιαστικοί στίχοι, τα ακόμα πιο πολλά πετάλια και έφτιαξαν ένα κράμα σκοτεινό αλλά και μελωδικό που αποτύπωνε τις θετικές και τις αρνητικές όψεις όλων όσων βιώνουμε στις πόλεις. Το μπάσο σταθερό στο ρόλο της βάσης παντού ενώ οι κιθάρες χαρακτηρίζονται από αργόσυρτες επαναλαμβανόμενες οργανικές συνθέσεις που ενίοτε οδηγούν σε κορυφώσεις είτε αφήνονται να πλανιόνται για να δώσουν την πάσα σε ένα τσέλο που έρχεται σχεδόν σε λογική jazz να αυτοσχεδιάσει και να εμπλουτίσει την ποικιλία του ήχου που συναντά κανείς στα κομμάτια πλάι πλάι με τους ουσιαστικά χρησιμοποιημένους ηλεκτρικούς ήχους και την τρομπέτα που δεν λειτουργεί στο άλμπουμ ως σολιστικό όργανο, όπως θα περίμενες αλλά συνοδεύει με τη ζεστασιά του ήχου τις συγκεκριμένες στιγμές. Πάντα συνοδεία με τα κινηματογραφικά τους πλήκτρα γιατί από ότι φαίνεται στη μπάντα αυτή δεν μπορεί να αποσυνδέσει τις εικόνες από τη μουσική της. Ένας δίσκος που ισορρόπησε στο παρελθόν και το παρόν των adolf plays the jazz τότε και που τους έδωσε τη δυναμική να κάνουν ένα μεστό βήμα για τη συνέχεια τους. Ένα άλμπουμ εξόχως πειραματικό που δεν περιορίστηκε σε μουσικές φόρμες αλλά αντίθετα με τις οργανικές του συνθέσεις και την ορχηστική post rock λογική του δημιούργησε μια μοναδική μουσική αισθητική με τα κομμάτια να είναι εξόχως συνδεδεμένα μεταξύ τους. Πέραν όμως της μουσικής η οργάνωση που διακατείχε αυτή τη μπάντα φάνηκε ακόμα και στην καλαίσθητη έκδοση του cd της αλλά και τη συνεργασία της με τον φωτογράφο Κώστα Μασσέρα , ο οποίος με τις άρτιες αστικές φωτογραφίες του έντυσε το άλμπουμ. Τέλος ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στους στίχους με τους οποίους έκλεινε η μπάντα το άλμπουμ, που σηματοδοτούσαν αυτή την αλλαγή εποχής που όλοι αρχίσαμε να βιώνουμε, μαζί με ένα αίσθημα ανημποριάς που σε οδηγεί η διαπίστωση αυτή. Για τους adolf plays the jazz σηματοδότησε την αρχή λειτουργίας τους σε μια πιο οργανωμένη βάση χωρίς να αφήσουν στην άκρη, τις diy λογικές τους ενώ ήταν ξεκάθαρη πια η όλο και πιο έντονη χρησιμοποίηση του internet ως βασικού πυλώνα διάδοσης της μουσικής τους σε όλο και περισσότερο κόσμο και μάλιστα χωρίς κανένα αντίτιμο, κάτι που γινόταν και στο παρελθόν αλλά πια πήρε σάρκα και οστά με πιο οργανωμένο προφίλ. Τότε φτιάχτηκε και το bandcamp της μπάντας από το οποίο μπορείτε να κατεβάσετε όλη τη δισκογραφία τους δωρεάν. Ενα soundtrack της πόλης που αποτύπωσε το ψυχισμό και την κοινωνική πραγματικότητα όχι μόνο των δημιουργών αλλά και του κοινού. Για αυτό ο συγκεκριμένος δίσκος αγαπήθηκε ιδιαίτερα και μεγάλωσε το μπόι της συγκεκριμένης μπάντας κατά πολύ. Μετά το άλμπουμ ‘form follow function’ …
…οι adolf plays the jazz μετατραπήκαν σε μια μπάντα με ξεκάθαρο χαρακτήρα κολλεκτίβας η οποία κόντρα στους καιρούς της κρίσης έκανε δύο πράγματα …Μοίραζε αναβαθμισμένα μέσω του διαδικτύου και με κάθε προσωπικό κόστος τη μουσική της, δημιουργούσε με συστηματικό τρόπο τα πάντα γύρω από τη μουσική της παράσταση και στη σκηνή έδινε μουσικά στίγματα μυσταγωγίας δείχνοντας και την ταξιδιάρικη, καλαίσθητη αλλά και τη μοχθηρή ,σκοτεινή ,απεγνωσμένη κραυγή αγωνίας της. Αυτή η αισθητική των αντιθέσεων καθιστούσε τις εμφανίσεις της μπάντας πολύ πιο ρεαλιστικές και ένα μάτσο 6 ή 7 ή 8 απρόσωπων ανθρώπων κάθε φορά τάραζαν τα νερά και αποδείκνυαν ότι η σκηνή του post rock έχει πολλά να δώσει. Η γνώμη μας σαν Sleepwalker είναι ότι στο πλάι τους βρήκαν και πολλά άλλα καταπληκτικά συγκροτήματα συμπαραστάτες σε αυτή την πορεία εξέλιξης και προόδου της εγχώριας post rock σκηνής. Αυτή η εξέλιξη λοιπόν δεν σταμάτησε ούτε για τους adolf plays the jazz εδώ. Και φθάνοντας σιγά σιγά στη σημερινή τους δισκογραφική δουλειά πρέπει πριν από όλα να παρατηρήσουμε ότι αν κάτι εξελίχθηκε παραπάνω από το ‘form follow function’ είναι η οργάνωση τους ακόμα περισσότερο…
Section 3 – ‘Tinder’ album
Με βάση όσα γράφτηκαν παραπάνω φθάσαμε την ιστορική και κριτική μας διαδρομή στη δισκογραφία των adolf plays the jazz από το 2005 στο 2012.Εχει περάσει περίπου ένας χρόνος live δραστηριότητας και οι adolf plays the jazz επιλέγουν να απαντήσουν την οικονομική κρίση και τα υλικά προβλήματα που αυτή δημιουργεί για την μετέπειτα πορεία της μπάντας χωρίς να εγκαταλείψουν τις diy λογικές τους αλλά αντίθετα ποντάροντας στη συλλογική δυναμική του κόσμου , ο οποίος τους γνώρισε ή από κάποιο live είτε από τα πολλά συσσωρευμένα χρόνια ,κατά τα οποία με κάθε κόστος και μέσο διάνειμαν δωρεάν τη μουσική τους μέσω ιντερνέτ. Για το σκοπό αυτό και με οργανωμένο τρόπο η μπάντα αποφασίζει στα χνάρια και του επιτυχημένου εγχειρήματος των θεσσαλονικών 2l8 , να μαζέψει μέσω crowdfunding από την ιστοσελίδα ‘indiegogo’ τα χρήματα που απαιτούνταν για την ολοκλήρωση των ηχογραφήσεων και την κυκλοφορία του νέους της album..Προφανώς το συγκεκριμένο εγχείρημα ενέχει πολλούς κινδύνους και πολλά δύσκολα μονοπάτια και παρακάτω επισυνάπτω την ανακοίνωση της μπάντας που καταδείκνυε τον συλλογικό τρόπο που η μπάντα επέλεξε για να απαντήσει στην οικονομική κρίση….
Ανακοίνωση adolf plays the jazz – 2013
« Δυστυχώς στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, της καταστολής και του έντονου εκφασισμού δεν έχουμε τη δυνατότητα πια, καθώς πολλοί από εμάς είναι άνεργοι, να χρηματοδοτήσουμε αυτοτελώς τη δημιουργία ενός νέου δίσκου. Αποφασίσαμε όμως να παλέψουμε μέσα σε αυτήν την κατάσταση αδράνειας και να ζητήσουμε τη βοήθεια σας τόσο για τη διαδικασία της παραγωγής, όσο και για τη διαδικασία του τυπώματος ώστε να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε κάτι ολοκληρωμένο, που να εκπληρώνει αυτά που θέλουμε να πετύχουμε και έχουμε σαν στόχο από έναν καινούριο δίσκο μας. Πιστεύουμε πως μια τέτοια κίνηση μπορεί να δώσει ένα σημαντικό μήνυμα στις τωρινές καταστάσεις όπου η πλειοψηφία των ανθρώπων δοκιμάζεται. Πιστεύουμε πως κυρίως η στήριξη από ανθρώπους που αγαπάνε και σέβονται τη μουσική στην ουσία της και στην από-εμπορευματοποιημένη μορφή της μπορεί πραγματικά να διατηρήσει τη δημιουργικότητα και την ελευθερία έκφρασης η οποία τείνει να εξαφανιστεί στη σύγχρονη κοινωνία. Θα είναι πολύ μεγάλο για εμάς το να συνεχίσουμε να κάνουμε ασυμβίβαστα αυτό στο οποίο πιστεύουμε και του οποίου δίνουμε τεράστια αξία. Για αυτό και ζητάμε την αλληλεγγύη σας. Τονίζουμε πως στην περίπτωση που τα χρήματα δεν θα φτάσουν τον στόχο που θέσαμε, όλα τα χρήματα θα επιστραφούν σε όσους συμμετείχαν. »
Και πράγματι αυτή η πρωτοβουλία τους, που άξονα της είχε την συλλογή χρημάτων και την προσφορά από μέρους της μπάντας μιας σειράς υλικών ανταλλαγμάτων, όπως το περίφημο χειροποίητο boxset με όλη την έως τώρα δισκογραφία τους, βρήκε ανταπόκριση και το Νοέμβρη του 2013 το απαιτούμενο για την κάλυψη εξόδων ποσό μαζεύτηκε. Και πώς να μην μαζευτεί όταν σε τόσο δύσκολους καιρούς παραμένεις αυθεντικός και κρατάς τις αρχές με τις οποίες σε γνώρισε και σε αγάπησε ο κόσμος. Η πορεία λοιπόν για το νέο πέμπτο άλμπουμ είχε για τα καλά ξεκινήσει και είχε έμπρακτα υλικό συμπαραστάτη τον κόσμο. Για μένα αυτό αποτελεί ένα αξιοσημείωτο γεγονός στην πορεία ωρίμανσης και την ιστορία του συγκροτήματος γιατί φανέρωσε τη δυναμική που συλλογικές λογικές αλληλεγγύης μπορούσαν να έχουν, σαν απάντηση, στα προβλήματα των καιρό της κρίσης. Και όπως και να έχει, το γεγονός ότι το συγκρότημα με έναν μεθοδικό και οργανωμένο τρόπο αντί να ενσωματώσει την αδράνεια των καιρών…πήρε το θάρρος και έπραξε….αποδεικνύει το πόσο σκληρά καρύδια είναι οι adolf plays the jazz και είναι άξιο σημείο αναφοράς στην ιστορική τους πορεία αυτά τα 10 ενεργώς δισκογραφικά χρόνια.
Σε συνέχεια λοιπόν η μπάντα τον Ιούνιο του 2013 κυκλοφόρησε το ψηφιακό single της ‘tendency to fall’ το οποίο εμπεριείχε ένα τραγούδι το οποίο είχε έντονο το κινηματογραφικό στοιχείο χρησιμοποιώντας samples από το ‘The Tenant’ του μεγάλου Roman Polanski και το οποίο με μια εισαγωγή που προσομοίαζε σε θαλάσσια δίνη σε βουτούσε στη νέα εποχή των adolf plays the jazz..σκοτεινό αργό και ενίοτε γρήγορο post rock γεμάτο θόρυβο, εικόνες οργής με έντονες εναλλαγές στο ρυθμό και τη διάθεση αλλά πάντα με μια ατμόσφαιρα μυστηρίου…Μακριά από μελωδικότατες λογικές που ούτως ή άλλως δεν ήταν το σήμα κατατεθέν τους με προεξέχουσες τις σκληρές κιθάρες και τα ραπίσματα τους ενώ το αργόσυρτο επαναλαμβανόμενο μπάσο τους έδινε ξερά τον τόνο για το τι θα ακολουθήσει…Με έναν δικό τους τρόπο οι adolf plays the jazz εμφάνιζαν λίγο λίγο το θηρίο που έκρυβαν μέσα τους και προσέγγιζαν την ελληνική πραγματικότητα της κρίσης αηδιασμένοι από όσα οδήγησαν σε αυτό. Δεν γνωρίζω αν αυτό το είχαν στα μυαλά τους τότε αλλά το Sleepwalker αυτό αισθάνεται ακούγοντας τη βιωματική και γεμάτη εικόνες μουσική τους…
Σε συνέχεια των παραπάνω και για τα επόμενα δύο χρόνια η μπάντα έριξε την προσοχή της στις live εμφανίσεις της και στην προετοιμασία για το πέμπτο της άλμπουμ αναλώνοντας το δημιουργικό της χρόνο σε ηχογραφήσεις για τα νέα τραγούδια και σε προετοιμασία όλων όσων χρειάζονταν για να δώσει πίσω στον κόσμο που τη στήριξε όλα όσα υποσχέθηκε. Η πορεία αυτή δεν ήταν καθόλου στρωμένη με ροδοπέταλα αλλά αντίθετα τα άτομα που συμμετείχαν στην μπάντα, χρειάστηκε να υπερβούν εαυτούς και άλλες υποχρεώσεις για να καταφέρουν να φέρουν εις πέρας σε τόσο δύσκολες συνθήκες το στόχο που είχαν πετύχει. Και όσο κοινότυπο και αν ακούγεται είναι γεγονός ότι τέτοιες οριακές καταστάσεις δημιουργούν πολλές φορές καταστάσεις πίεσης, όμως στο τέλος της περιπέτειας αν έχεις θέληση ,τότε πετυχαίνεις κάτι στο οποίο γυρνάς πίσω και είσαι περήφανος για αυτό. Οι adolf plays the jazz μετά από ατελείωτες πρόβες και συγκινήσεις ωριμάσαν μουσικά και έκανα τα απαιτούμενα βήματα ώστε στις μέρες μας και συγκεκριμένα στις 31 Μάρτη του 2015 να κυκλοφορήσουν το ep ‘Collapse/Thief΄, που αποτέλεσε την τελευταία στάση πριν την τελική κυκλοφορία του album.
To 38-λεπτό!!!! παρακαλώ one song ep το οποίο εμπεριείχε μια μοναδική έκδοση του συγκεκριμένου τραγουδιού διαφορετικού από το άλμπουμ ήταν μια πανδαισία ήχων , θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έπος των adolf plays the jazz και εμπεριείχε μέσα καταπληκτικά κιθαριστικά μέρη ,τιτάνια μπάσο στα όρια της παράνοιας, πανδαισία τρομπέτας και σαξοφώνου , χρήση κινηματογραφικών φίλτρων και ηλεκτρονικών εφέ και ηχεί σαν τη μουσική που θα έγραφαν οι Mogwai στις ημέρες μας αν δεν είχαν γίνει ολίγον τι εμπορικοί και οι Godspeed You! Black Emperor στις εποχές της απόλυτης ακμής τους….Ενα post rock βγαλμένο από την πρώιμη εποχή του πειραματισμού που σε ανατρίχιαζε, που τόλμησαν να το αποδώσουν και στα live τους αφήνοντας το ακροατήριο αποσβολωμένο να χάνεται μέσα στη μουσική τους. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να προλογίσουν το πέμπτο τους άλμπουμ και ανέβασαν τον πήχη πολύ ψηλά , ενώ πια οι επιρροές τους από τους μεγάλους Swans δεν έγιναν απλά εμφανείς αλλά σήμα κατατεθέν της μπάντας…
Και ήρθε η στιγμή της αλήθειας…
Στις 3 Απριλίου του 2015 όλη αυτή η μαγική πορεία αυτού του συγκροτήματος με την τόσο μεγάλη δισκογραφική παρουσία έφθασε σε ένα σημείο σταθμό την κυκλοφορία του νέου της και πολυαναμενόμενου για μια τριετία πέμπτου άλμπουμ, του ‘Tinder’.
To ‘Tinder’ αποτελεί αναμφίβολα την επιτομή και την τωρινή πρόταση για το πώς φαντάζει το post rock στα μάτια των adolf plays the jazz. Ένας δίσκος αχαλίνωτος ,που ξερνάει άπειρα γκάζια , fuzz βγαλμένα από την κόλαση, πειραματική κατάνυξη με drone λογικές και ηλεκτρονικά εφέ με επιρροή στους 65daysofstatic, jazz περάσματα με τα χάλκινα της μπάντας πιο ώριμα από ποτέ, ατμοσφαιρική ατμόσφαιρα βγαλμένη μέσα από τη μαγεία του Terry Gilliam , του Polanski και εκφράζει πάντα έμμεσα ένα μεγάλο γιατί για την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας στο σήμερα άποψη που έμμεσα αποτυπώνεται και στο παρακάτω απόσπασμα στίχων της μπάντας που ντύνει το κομμάτι που φέρνει στο νου εντονότερο από οτιδήποτε άλλο το κάλλος και την λυρική τραγικότητα των Swans , το ‘Words’…Το αστείο βέβαιο είναι ότι το παραπάνω δεν αποτελούσε αυτή τη φορά στόχο της μπάντας όπως άλλες φορές, πράγμα που μας κάνει να απορούμε γιατί ο δίσκος δίνει μηνύματα σαν το παρακάτω:
“Στα συντρίμμια της πολυτέλειας,
ενός ημιθανούς πολιτισμού που έφαγε την αλήθεια
για άλλο ένα επεισόδιο καθημερινής υπεροχής.
Ενώ θεριεύει σαν μίσος.
Σαν αγκάθι που βρίσκει άλλους τρόπους να μεγαλώσει.
Μαθαίνοντας τίποτα!
Προσπαθώντας ακόμα να αγοράσει.»
Η σύγχρονη εγχώρια μουσική μετά το παράδειγμα των 2l8 και το δίσκο τους «Η ΚΛΩΣΤΗ» , συναντά στη μουσική των adolf plays the jazz άλλον έναν εκφραστή των προβλημάτων και των αιτιών που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στις στιγμές της απόλυτης παρακμής που ζει σήμερα. Ακόμα και αν αυτό έγινε άθελα τους, ωστόσο καθιστά το ‘tinder’, ένα δίσκο κόσμημα της σύγχρονης εποχής που δεν φοβάται να αναμετρηθεί με τα ερωτήματα του σήμερα και αντί να τα υπερβεί, αντίθετα να τα αποδομήσει στις βασικές τους αιτίες και να προσπαθήσει να προβληματίσει για αυτά που μας έφεραν ως εδώ. Κάπως έτσι και η αισθητική αποδόμησης του ήχου που διέπει τα κομμάτια σε συνδυασμό με τις συνθετικές κατευθύνσεις της μπάντας και την ξεκάθαρη επιρροή των Godspeed You!Black Emperor , των Mogwai , των This Will Destroy You δημιουργεί ένα πολυσυλλεκτικό ηχητικό κράμα γεμάτο νυχτερινή διάθεση, δυσαρμονικά περάσματα, επαναλαμβανόμενα στα όρια της τρέλας μέρη, κιθαριστικά ηλεκτρικά ραπίσματα, θορυβώδης ηλεκτρική βροχή που αναδεικνύουν το ρόλο της κιθάρας με ένα διαφορετικό ως προς το mainstream rock τρόπο. Και να μη μιλήσω για τα εφέ τα οποία σκορπίζουν μια πολυποικιλότητα στον ήχο της μπάντας και σε πολλά κομμάτια δημιουργούν τον ηχητικό καμβά πάνω στον οποίο η ήχοι της τρομπέτας και κυρίαρχα οι σαδιστικές μελωδίες του σαξόφωνου δένουν γάντι αγγίζοντας το πειραματικό χωρίς φόβο και φθάνοντας το στα όρια της παράνοιας εκεί που συναντά το λευκό θόρυβο και τη κλειστοφοβία που δημιουργούν οι συνθέσεις τους ιδιαίτερα στο ‘Collapse’. Η πιο μαύρη , σκληρή και ρεαλιστική όψη των adolf plays the jazz είναι εδώ και κομμάτια σαν το ‘Care’ με την φωτεινή του ενέργεια εμφανίζονται σαν μικρές νησίδες σωτηρίας που όμως δεν έρχεται ποτέ….και στο τέλος της ακρόασης μένεις με ένα τεράστιο ερώτημα που αντιστρέφει το ‘HOPE’ των GY!BE στο ‘Resist’ και είναι το ΓΙΑΤΙ ΦΘΑΣΑΜΕ ΕΩΣ ΕΔΩ. Oχι στο ‘Tinder’ μη περιμένεις να ακούσεις μια μουσική γλυκιά και όμορφη για τα αυτιά…Ξεκίνα αντίθετα να βυθίζεσαι στο έρεβος των προβλημάτων της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας και ειδικότερα στο ίδιο το άτομο-υποκείμενο αυτής, τσαλαβουτώντας όχι μόνο ως προς το θέμα της πολεοδομίας και της επίδρασης των πόλεων σε αυτό, όπως ήτανε στο ‘form follows function’ αλλά στην ωμή πραγματικότητα του σήμερα το 2015. Μπορεί η μπάντα να μην είχε συγκεκριμένο στόχο προς τη σύνθεση του αλλά στα αυτιά μου, ακούγοντας το δίσκο όλα συνδυάζονται όπως τα έγραψα παραπάνω. Ο δίσκος για να κατανοήσεις το μεγαλείο των συνθέσεων του θέλει ώρες ακρόασης και δημιουργικό χρόνο κατανόησης των μηνυμάτων του. Αυτή είναι η μόνη απαίτηση των adolf plays the jazz όχι ρητή αλλά πηγαία αν θέλει κάποιος να κατανοήσει τη δημιουργία τους. Αν έχεις τα κότσια καλωσόρισες στο σκοτεινό τους κόσμο και ετοιμάσου να βουτήξεις για τα καλά στο αρχέγονο κρητικό χαρακτήρα του post rock πριν καταλήξει στο μιμητισμό και την αντιγραφή. Ένας δίσκος πρόκληση με ορχηστρικό post rock που τα βάζει με την αστυνόμευση (άκου εισαγωγή Woven Cloud) , με την καταστολή και με μια πιο σκωπτική ματιά στην ψυχοσύνθεση του ίδιου του ατόμου, που λειτουργεί εντός αυτών των ασφυκτικών πλαισίων. Τέλος στο μουσικό ύφος να τονίσω τον δίσκο μπορώ να τον κατανοήσω μόνο σαν ένα ενιαίο σύνολο ακριβώς όπως οι adolf plays the jazz παρουσιάζουν τη live εκδοχή των κομματιών τους. Μια ιστορία χωρίς τέλος , γεμάτη ερωτήματα, κραυγές αγωνίας. Θέλω να σταθώ όμως στη λογική της σύνθεσης διότι το στοίχημα που βαλαν να αποδημήσουν τον ήχο και την αρμονία και εντούτοις να αποδώσουν post rock συνθέσεις ήταν κατά τη γνώμη μου πολύ σημαντικό και χαίρομαι που σε ένα βαθμό το κέρδισαν…
Από την άλλη και επειδή η εξέλιξη είναι συστατικό τους στοιχείο μετά από αυτό το δίσκο μου προκύπτουν δύο εύλογα ερωτήματα που μένει η ιστορία να απαντήσει. Το πρώτο είναι με το που άλλου μπορούν να εξελιχθούν περαιτέρω ως προς το ύφος της μουσικής τους πρότασης διότι ήδη με αυτό το δίσκο κατακτούν κορυφές που από την έως τώρα πορεία τους , φαινότανε ότι αποτελούσαν στόχο τους για χρόνια. Το δεύτερο είναι πως σε επίπεδο ενορχήστρωσης μπορεί να βελτιώσεις ακόμα παραπέρα το τελικό αποτέλεσμα που παράγεται από εκατοντάδες πετάλια, διαφορετικά μουσικά όργανα και από οχτώ μουσικούς οι οποίοι ιδρώνουν και πειραματίζουν στο έπακρο τα όργανα τους.
Το μέλλον τους μπορεί να είναι λαμπρό αν συνεχίσουν με την ίδια πίστη και όραμα αλλά για σιγουριά να αναφερθώ στο παρόν τους, που σίγουρα συναρπάζει και θα κάνω την εξαίρεση να πω ότι το Collapse είναι μια ασύλληπτη μαγεία που πρέπει να τι στείλουμε συστημένη στα μεγαθήρια του είδους για να δούνε τα διαμάντια που κρύβει η σκηνή μας.
Τέλος θα ήθελα να αναφέρω ότι ο σκοτεινός χαρακτήρας μάλλον δείχνει να ταιριάζει καλύτερα στη μουσική τους και ο λόγος είναι ότι αποτελούν γνήσια τέκνα της αστικής μεγαλούπολης με αποτέλεσμα να έχουν βιώσει και να μπορούν να αποδίδουν καλύτερα το κλίμα των πόλεων και του αθηναϊκού ευρύτερου πλαισίου στο οποίο ζούνε και δημιουργούν. Το ‘tinder’ ήρθε για να μείνει και να καταξιωθεί στην δισκογραφική διαδρομή των adolf plays the jazz , αποζημιώνοντας με τον καλύτερο τρόπο όσους πίστεψαν σε αυτό.
Για μια ανάλυση κομμάτι-κομμάτι του άλμπουμ υπάρχει και η δισκοκριτική του συναδέρφου Θωμά Παπά , που μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
Όσον αφορά το Sleepwalker εκφράζουμε την μεγάλη μας χαρά διότι όλη αυτή η μεγάλη διαδρομή βρήκε στο ‘tinder’ την ολοκλήρωση της. Οι adolf plays the jazz έχουν πάψει προ πολλού να αποτελούν άλλη μία μπάντα της σκηνής αλλά αντίθετα χαράζουν κατευθύνσεις και είναι ναυαρχίδα για το είδος, τορπιλίζοντας τα αυτιά μας με τις τελευταίες τους συνθέσεις για τα καλά….Tendency to fall and …collapse για τα καλά….
Section 4 – O live χαρακτήρας των adolf plays the jazz
Σε αυτό το σημείο στον απόηχο όλων όσων έχουν ακουστεί από το τελευταίο live τους στο An θεώρησα σκόπιμο, έχοντας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο παρευρεθεί στα περισσότερα live της μπάντας να αναφερθώ λίγο στο χαρακτήρα που προσεγγίζουν την έννοια του live οι adolf plays the jazz.
Παρόλο που στα άλμπουμ τους εμφανίζουν σε κάποια …τουλάχιστον μια πιο ταξιδιάρικη διάθεση εν τούτοις η live απόδοση των adolf plays the jazz δεν έχει απολύτως ουδεμία σχέση με μια στείρα αναπαραγωγή του ήχου τους έτσι όπως είναι στις κυκλοφορίες τους. Αντίθετα συνήθως στα live τους εμφανίζουν μια πιο λυσσαλέα πτυχή των κομματιών τους , παίζοντας με τις εντάσεις και εμπλουτίζοντας όσο μπορούν τη μουσική τους με συχνότητες σε όλα τα μήκη κύματος. Απαραίτητο συστατικό των live εμφανίσεων τους είναι ο θόρυβος που καμιά φορά πάει σε όρια παράνοιας και σε γονατίζει ενώ άλλες δίνει σαν πριμαντόνα το τελικό σήμα σε μια πορεία που στόχο έχει να σε ταξιδέψει και με ένα τραγικό λυρισμό να σε οδηγήσει μέχρι ή λίγο πριν της κάθαρση. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει την επιρροή που τους ασκούν μπάντες με αντίστοιχου ύφους διάθεση αλλά από την άλλη δεν επιτρέπουν στους εαυτούς τους αυτή η νοοτροπία να τους οδηγήσει σε μουσικά αδιέξοδα. Στους adolf plays the jazz σημασία δεν έχει το άτομο και τα πρόσωπα αλλά αντίθετα το σύνολο. Για αυτό θα τους δεις να παίζουν με όσο το δυνατό χαμηλό φωτισμό και στοιβαγμένοι ..8 άτομα γαρ σε μικρά τετραγωνικά μέτρα χώρου , όπου ο καθένας τους θα συμβάλλει με το τρόπο στο ενιαίο κύμα μουσικής που θα σε κατακλύσει. Απεχθάνονται τις παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια τους και επιδιώκουν μια συνεχή ροή της μουσικής τους προς το κοινό. Τα κινηματογραφικά φίλτρα που είναι διάχυτα σε όλες τις κυκλοφορίες τους στο live αποκτούν την πεμπτουσία τους καθώς εκμεταλλεύονται το ρυθμό και τα μηνύματα που έχουν τα samples και τα εντάσσουν στη μουσική τους. Παίζουν δηλαδή με μια σαφή προσπάθεια να δομήσουν ή να αποδημήσουν εικόνες, ακριβώς όπως κάνουν με τον ήχο τους. Επίσης η σκηνή πλημμυρίζει από την παρουσία πάρα πολλών εφέ καθώς σχεδόν όλοι τους επιλέγουν να παραμετροποιούν τον ήχο τους. Η ιδιαίτερη μουσική τους παρουσία και η στάση τους ως τώρα τους έχει δώσει τη δυνατότητα να παίξουν παρέα με πολλά ονόματα της εγχώριας σκηνής αλλά και να έχουν σημαντικά support σε μπάντες όπως οι Caspian, οι Midas Fall και οι Sleepmakeswaves. Κλείνοντας νομίζω ότι τους χαρακτηρίζει στο live μια πιο shoegaze αισθητική και ένα ύφος που παίζει με τις αντιθέσεις, τη δυνατή vs ήρεμη εναλλαγή στα κομμάτια τους, το ποιοτικό θόρυβο και προσοχή στα drums τους, τα οποία σχετίζονται άμεσα και συχνά καθοδηγούν τα ξεσπάσματα αλλά και την ευρύτερη παρουσία της μπάντας. Τέλος το μπάσο στους adolf plays the jazz είναι ο βασικός δομικός λίθος του ήχου τους περισσότερο από τι σε άλλες post rock μπάντες και βρίσκεται παντού .Οι συχνότητες του είτε καθαρές είτε μέσω εφέ πλανιούνται στο χώρο και συ τις ψάχνεις να τις βρεις καθώς τα παιδιά ξεκινάνε τις μουσικές παράνοιες τους για τις οποίες φημίζονται…
Δεν γίνεται κανείς να ξεχάσει την περιοδεία τους μαζί με Calf και Their Methlab όπου όργωσαν την ελληνική επαρχία με χαρακτηριστική στιγμή το live τους σε μια κατάμεστη Αρχιτεκτονική Βόλου, που έκλεισε αυτή την περιοδεία ή τα Τρίκαλα όπου κυριολεκτικά αυτοί συνέχιζαν να παίζουν με καμένες τις ασφάλειες σε ένα μέρος του μαγαζιού ,μέχρι τελικής πτώσεως. Και βέβαια με μερικά από τα πιο θορυβώδη set τους. Από τα σανίδια του Stage στη Λάρισα, τη θρυλική σκηνή του AN μέχρι το live στο Τριανόν για το Andy Warhol Film Festival όπου παρουσίασαν την πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή τους χρησιμοποιώντας επί σκηνής τσέλο. Τελικά κανένα live των adolf plays the jazz δεν είναι ποτέ ακριβώς ίδιο. Και βέβαια η αγάπη τους για τη σκηνή φάνηκε όταν συμμετείχαν μαζί με τόσες άλλες αξιόλογες και μοναδικές μπάντες σε αυτή τη φανταστική πρωτοβουλία του six dogs, το λεγόμενο Α POST JAMBOREE όπου οι λάτρεις του post rock είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν 21 μπάντες σε 7 ημέρες. Στα συν τους το γεγονός ότι συμμετείχαν και στο International Short Film Festival στη Δράμα. Όπου όμως και να περιπλανήθηκαν νομίζω ότι το καλύτερο μέρος, το σπίτι τους δεν παύει να είναι το Six dogs στο οποίο έχουν ως τώρα δώσει μερικές από τις καλύτερες live εμφανίσεις τους. Κάθε live εμφάνιση τους αφήνει έντονα συναισθήματα και συχνά αυτιά να βουίζουν , η καλύτερη όμως εικόνα είναι να τους βλέπεις να σκύβουν πάνω στα πετάλια τους και με ένα μαγικό τρόπο να σε οδηγούν σε ηχοτόπια όπου μόνο ο πειραματικός ήχος μπορεί να σε πάει.
Ανυπομονώ λοιπόν να τους καμαρώσω και πάλι στο επόμενο live παρουσίασης του δίσκου τους που θα γίνει στις 26/6 στο six dogs παρέα με τους Blame the trees…
Section 5 – Interview
Στα πλαίσια του αφιερώματος επικοινωνήσαμε μετά κόπων και βασάνων με τους adolf plays the jazz , οι οποίοι δέχτηκαν να μιλήσουν στο Sleepwalker και να μοιραστούν κάποια πράγματα μαζί μας, μέσα από μια συνέντευξη. Το να τους πετύχεις σε καιρό όπου είναι ενεργοί σε παραπάνω από ένα μέτωπα αναφορικά με τη μπάντα δεν είναι καθόλου εύκολο , οπότε για μας η συγκεκριμένη συνέντευξη αποκτά μεγαλύτερη αξία ακριβώς διότι αποτελεί κομμάτι όλης της ευρύτερης προεργασίας που έγινε για το αφιέρωμα.
Δια στόματος adolf plays the jazz λοιπόν:
Καλησπέρα παιδιά και συγχαρητήρια καταρχάς για την καινούρια σας δισκογραφική δημιουργία. Δεν γίνεται λοιπόν να μην ξεκινήσουμε από το νέο σας δίσκο, ο οποίος βγήκε εξ ολοκλήρου με τη βοήθεια των ακροατών σας και αυτό είναι πολύ σημαντικό! Στο ‘form follows function‘ ασχοληθήκατε με την αρχιτεκτονική των πόλεων και την επίδραση στον ψυχισμό του σύγχρονου ανθρώπου. Που να αναζητήσει κανείς τα ερεθίσματα που σας ώθησαν στη δημιουργία του ‘Tinder‘; Το κοινωνικό γίγνεσθαι των τελευταίων χρόνων έπαιξε κάποιο ρόλο;
Καλησπέρα και ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια. Η αλήθεια είναι ότι στο “Tinder”, ίσως για πρώτη φορά στην πορεία μας, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη θεματολογία. Το διάστημα που μεσολάβησε από την κυκλοφορία του “Form Follows Function” ήταν αρκετά φορτωμένο ψυχολογικά για τα μέλη της μπάντας και σε συνδυασμό με την ασχήμια και την απογοήτευση των καιρών που ζούμε, ήταν μάλλον οι λόγοι που τα κομμάτια βγήκαν με μια σκοτεινή και θορυβώδη ατμόσφαιρα. Αισθήματα απογοήτευσης, αμφιβολίας, θλίψης, ακόμα και οργής είναι νομίζω κυρίαρχα στην ατμόσφαιρα του “Tinder”, ενώ η ροπή προς την πτώση / αποτυχία, όπως την “περιγράφει” το Tendency to Fall -το συγκεκριμένο κομμάτι θα έλεγα ότι είναι μάλλον το centerpiece του album- είναι ενδεικτική των σκέψεων που κάναμε κατά τη διάρκεια της δημιουργίας των κομματιών. Αντίστοιχα τα Words και Collapse που κλείνουν το album είναι οριστικά και απόλυτα. Ηττημένα. Χωρίς ελπίδα και φως. Το album αυτό είναι ενδεχομένως ότι πιο σκοτεινό έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, αν και σίγουρα τα albums των Adolf Plays the Jazz έχουν πάντα φως.
Ο δίσκος αποτελεί ένα κράμα μουσικών συστατικών που σας έχουν καθιερώσει ως μια ιδιαίτερη post-rock μπάντα της εγχώριας σκηνής αλλά κάνει το βήμα παραπέρα όσον αφορά το θόρυβο, τις minimal ambient λογικές στις κιθάρες και τη χρήση των πνευστών. Ότι και να πούμε εμείς σημασία έχουν τα λόγια των ίδιων των δημιουργών. Πως χαρακτηρίζετε μουσικά το ύφος του νέου σας δίσκου; Είναι αυτό το post-rock όπως εν τέλει θα το θέλατε; Θα μπορούσατε με δύο λόγια να χαρακτηρίσετε τι περνά το κάθε κομμάτι του δίσκου.
Έχουμε δηλώσει αρκετές φορές ότι ο όρος post-rock μας αρέσει, ωστόσο ο τρόπος με τον οποίο χρησιμοποιείται σήμερα ο όρος μάλλον μπερδεύει κάποιον που θα μας ακούσει παρά τον διευκολύνει. Όροι όπως shoegaze ή ακόμα και noise rock ενδεχομένως να είναι πιο κοντά στη μουσική που δημιουργούν σήμερα οι Adolf Plays the Jazz. Στο “Tinder” λόγω της πιο θορυβώδους προσέγγισης που θέλαμε να έχει σε σχέση με τον προκάτοχό του, αντικαταστήσαμε τα έγχορδα (τσέλο, βιολί) με τον πιο μεταλλικό ήχο που έχουν τα πνευστά και κυρίως το σαξόφωνο που έχει πάρει αρκετό χώρο στις συνθέσεις μας. Η προσέγγιση μας είχε ανέκαθεν μια ambient λογική αλλά η λέξη ‘μινιμαλ’ σίγουρα δεν περιγράφει τον ήχο μας. Αντίθετα προτιμούμε να “φορτώνουμε” τις συνθέσεις μας με πολλά όργανα, πολλά layers, με διάσπαρτους ήχους, θορύβους κτλ, αφήνοντας τις μελωδίες να λανθάνουν παρά να έχουν κεντρικό ρόλο.
Οι adolf plays the jazz απέδειξαν μια ακόμα φορά το μουσικό πλούτο που υπάρχει στην εγχώρια μουσική σκηνή. Εν όψει και της παρουσίασης του νέου άλμπουμ και μετά το live σας με Sleepmakeswaves και Made by grey με ποιες εγχώριες μπάντες θα θέλατε να παίξετε μαζί; Το ρωτάμε αυτό διότι βλέπουμε συνεργασίες και με μουσικούς από άλλες μπάντες σε νέα project (Cannister Jaws) που δείχνουν τη διάθεση και προώθηση πρωτοβουλιών μεταξύ της σκηνής.
Το project των Cannister Jaws αφορά μόνο κάποια μέλη της μπάντας, οπότε ίσως δεν χρειάζεται να πάρει χώρο σε αυτήν εδώ την συνέντευξη. Προφανώς είμαστε υπέρ των πρωτοβουλιών που ανεβάζουν την σκηνή, αν και γενικά είναι άδικο να υπάρχει μια τόσο μεγάλη σκηνή (αν θέλουμε να την ονομάσουμε έτσι), με πολλά συγκροτήματα και σχήματα και να μην υπάρχει ένα αντίστοιχα ευρύ κοινό. Όσο για κάποια μπάντα δε νομίζω ότι έχουμε κάποια προτίμηση. Έχουμε παίξει με πολλές μπάντες.
Και μιας και μιλήσαμε για το live σας είναι επίκαιρη η επιστροφή στο An μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια και το support στους Caspian; Στη συγκεκριμένη σκηνή δεν παίζετε συχνά αλλά πάντα όταν επιστρέφετε είναι σε ιδιαίτερες στιγμές. Τι εμπειρία αποκομίσατε από το τελευταίο σας live εκεί;
Το live στο An Club ήταν μια κάπως περίεργη εμπειρία. Ήταν το πρώτο live μετά από αρκετό καιρό, με κάποια καινούργια μέλη στη σύνθεση της μπάντας αλλά και ένα live που θέλαμε να παρουσιάσουμε την πιο τραχιά εκδοχή των Adolf Plays the Jazz. Προσπαθούμε κάθε φορά να παρουσιάζουμε κάτι διαφορετικό επί σκηνής.
Θα επιστρέψω ξανά στις νέες κυκλοφορίες σας. Collapse/Thief 38 λεπτά στο single του άλμπουμ, Collapse στο άλμπουμ 26 λεπτά. Οι μεγάλες χρονικές διάρκειες σας χαρακτήριζαν, ιδιαίτερα στα live σας αλλά τώρα το θέμα πάει αλλού! Τελικά για να εκφραστείς μέσα από αυτό το είδος της μουσικής θεωρείτε ότι χρειάζεστε όλο και μεγαλύτερες σε χρονική διάρκεια συνθέσεις; Αν και είναι νωρίς , μήπως αυτό αποτελεί πεδίο στο οποίο θα πειραματιστείτε περισσότερο στο μέλλον;
Είναι αλήθεια ότι στο “Tinder” οι διάρκειες βγήκαν κάπως μεγαλύτερες ωστόσο αυτό υπαγορεύτηκε από την πιο ambient / drone προσέγγιση που θέλαμε να έχουν οι ενορχηστρώσεις μας. Το θέμα της διάρκειας δε νομίζω ότι αποτελεί ή ότι αποτέλεσε ποτέ κάποιο πεδίο πειραματισμού.
Τελικά ο δίσκος σας σε σημεία και το γράψαμε και στο αφιέρωμα αποδομεί τη μουσική , σε άλλα σημεία δημιουργεί νησίδες φωτός για να ξαποστάσεις ίσα ίσα και σε άλλα λυσσομανά με τη τραγωδία που διέπει τις επιρροές σας από Swans και GY!BE, που είναι εμφανείς στη νέα σας μουσική. Από πού αλλού εμπνευστήκατε για αυτό το δίσκο;
Οι Swans και οι GY! BE είναι απ’ τις επιρροές που ανέκαθεν είχαν οι Adolf Plays the Jazz. Ίσως απλά αυτή την φορά να είναι λίγο πιο έντονες. Θεωρούμε τους εαυτούς μας πρώτα από όλα ακροατές και όπως είναι φυσικό επηρεαζόμαστε από εκατοντάδες πράγματα. Πράγματα ακόμα και εντελώς άσχετα μεταξύ τους όπως οι Cure, οι Isis, οι Fire! Ή ο Nino Rota…
To ‘Tinder‘ διέπεται από έναν ιντριγκαδόρικο σκοταδισμό.. Βλέπετε φως για τη σκηνή και τη κοινωνία μας; Οι adolf plays the jazz θα συνεχίσουν να πλέουν κόντρα στην εμπορευματοποίηση της μουσικής; Να περιμένουμε για το μέλλον περισσότερες πρωτοβουλίες σαν αυτή που πήρατε μέσω της πλατφόρμας του Indiegogo;
Η όλη φάση με το indiegogo μας έφερε σε μεγάλη αμηχανία. Όλα αυτά τα χρόνια παλεύουμε διαρκώς να μειώνουμε τα “εμπόδια” που μπορεί να βρει κάποιος για να φτάσει στη μουσική μας. Σίγουρα η ανταπόκριση των ακροατών μας στην καμπάνια αυτή μας συγκίνησε και τους ευχαριστούμε πολύ, ωστόσο η διαδικασία του να “πουλάμε” δεν μας αρέσει καθόλου και σίγουρα δεν είμαστε και ιδιαίτερα καλοί σ’ αυτό. Είναι μάλλον πολύ δύσκολο να ξανακάνουμε κάτι αντίστοιχο στο μέλλον αν και αποδεικνύεται διαρκώς ότι γίνεται ολοένα και μικρότερη η δυνατότητα των συγκροτημάτων να ακολουθήσουν με συνέπεια σε βάθος χρόνου μια χωρίς μεσάζοντες λογική. Όπως και να ‘χει η μουσική των Adolf Plays the Jazz θα διατίθεται δωρεάν για όποιον θέλει να την ακούσει και να την κατεβάσει ακόμα και αν αυτό βάζει εμάς του ίδιους σε επιπλέον κόστος όπως γίνεται μέχρι στιγμής με το “Tinder” και τα free downloads του bandcamp. Θα αναζητούμε τους τρόπους διαρκώς ώστε να πετύχουμε τον στόχο και την βασική αρχή μας περί ελεύθερης διάθεσης της μουσικής μας.
Με την κυκλοφορία αυτού του δίσκου συνεχίζεται εν τέλει μια ανοδική πορεία που έχει πολλές νέες κυκλοφορίες, συνεντεύξεις στο ραδιόφωνο, περιοδείες ,lives , support acts σε μπάντες του εξωτερικού. Τι έχει απομείνει σαν στόχος για τους adolf plays the jazz που θα θέλαν να πετύχουν και να εξελιχθούν, μετά από τόσα χρόνια ενεργής παρουσίας; Σκέφτεστε την συμμετοχή σε ένα ευρωπαϊκό φεστιβάλ σαν το Dunk! Festival;
Δεν ξέρω αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε εμείς την πορεία μας ανοδική ή κάτι τέτοιο. Σίγουρα η αναγνωσιμότητα μας αυξάνεται όπως και οι άνθρωποι που στέλνουν θετικό feedback. Οι συνεντεύξεις, κάποιο support σε μπάντες του εξωτερικού κτλ, δεν είναι ο στόχος αλλά ένα ακόμα μέσο για να κάνουμε πιο γνωστή τη μουσική μας και αν θέλεις να εκφράσουμε το όραμα μας με διάφορους τρόπους. Επίσης μια συμμετοχή σε ένα φεστιβάλ του εξωτερικού θα ήταν σαφέστατα τιμητική αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι κάποιος στόχος. Φέτος κλείνουμε 10 χρόνια δισκογραφίας και πραγματικά το να βλέπουμε την πορεία μας μέσα από το επετειακό box-set που φτιάξαμε για την crowdfunding καμπάνια μας είναι πραγματικά κάτι που επαληθεύει τον πραγματικό μας στόχο που δεν είναι άλλος από την ίδια την δημιουργία.
Στον απόηχο της θορυβώδους τελευταίας σας εμφάνισης στο An, σε λίγες ημέρες και συγκεκριμένα στις 26/6 θα έχουμε τη χαρά να σας απολαύσουμε σε μια δικιά σας live βραδιά , μαζί με τους εξαιρετικούς Blame the trees στην παρουσίαση σας του νέου σας άλμπουμ ‘tinder‘ στο Six dogs. Με μεγάλη χαρά πληροφορηθήκαμε ότι θα μοιραστεί και το νέο σας άλμπουμ και σας αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για αυτή τη πρωτοβουλία. Ποιο είναι το μήνυμα σας για τη διοργάνωση αυτή και τι να περιμένουμε εκείνη τη βραδιά; Θα είναι το ποιο θορυβώδες σας live και αν ναι τι μας επιφυλάσσει το set list σας;
Η αλήθεια είναι ότι περιμένουμε πως και πως να γίνει το live αυτό για να κλείσει ας πούμε όλη η προετοιμασία του Tinder. Οι Blame the Trees είναι μια πολύ αξιόλογη μπάντα, την οποία εκτιμάμε και μέχρι σήμερα δεν έτυχε να μοιραστούμε κάποιο live. Έτσι λοιπόν το release live μας φάνηκε σαν μια καλή ευκαιρία για να γίνει αυτό. Το να περιλαμβάνεται το cd μας στο live παρουσίασης του, είναι μια λογική που υιοθετήσαμε απ’ το προηγούμενο μας album και προφανώς έχει να κάνει με την επιθυμία μας να είναι προσιτό το υλικό μας σε οποιονδήποτε θέλει να το ακούσει. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να αναλογιστούμε ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται όλο και πιο δύσκολο για ένα μεγάλο ποσοστό του κόσμου να πάει σε μια συναυλία, να πληρώσει για την είσοδο και να αγοράσει και κάποιο album, μόνο και μόνο για να στηρίξει τα σχήματα αφού πλέον μπορεί να βρει ότι θέλει κατεβάζοντας το δωρεάν από το ίντερνετ. Όσο για το πως θα εμφανιστούμε στο live δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο να πούμε. Κάθε live και κάθε χώρος έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και απαιτήσεις. Σίγουρα δεν θέλουμε να παίξουμε όπως στο Αn. Ο θόρυβος δεν είναι αυτοσκοπός για μας, αν και πολλές φορές μας αρέσει να ξεφεύγουμε στις εντάσεις.
Section 6 – This is the end….
Τους adolf plays the jazz πέραν του live στις 26/6 που έρχεται μπορείτε να τους βρείτε στα εξής link:
Email :adolfplaysthejazz@yahoo.co.uk
Στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης υπάρχει ακόμα αξιοπρέπεια και υπάρχει ακόμα μουσική. Αυτός είναι ίσως ο καλύτερος επίλογος. Ιδιαίτερη ευχαριστία από πλευράς μου στη Μελίνα Μπόνα για τη βοήθεια της, που ήταν υπερπολύτιμη.
Το παρόν άρθρο-αφιέρωμα καταρχάς αφιερώνεται στους adolf plays the jazz για να τιμήσει την ιστορία τους και τα 13 χρόνια ύπαρξης τους .
Επίσης είναι αφιερωμένο και σε έναν αφανή φίλο της εγχώρια post rock σκηνής το Γιώργο Γαργάλα που το όνομα του με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δεν θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο αφιέρωμα.
Αυτά από το Sleepwalker και καλό ταξίδι….
Επιμέλεια: Σπύρος Θηβαίος