Serenity Broken: Redefine (Self Released 2017)
Τους Serenity Broken τους πρωτογνωρίσαμε το 2012, όταν και είχαν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο ‘Commercial Suicide’. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση για τα τότε δεδομένα της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής, ήταν πως ο ήχος τους, παράπεμπε στον αμερικάνικο post-grunge ήχο και σε συγκροτήματα όπως οι Godsmack, Stone Sour, Alice In Chains, Shinedown κ.α. Είναι δηλαδή από εκείνα τα μετρημένα στα δάχτυλα εγχώρια συγκροτήματα που ασχολούνται με αυτό το μουσικό είδος, όταν η πλειονότητα, κινείται περισσότερο σε stoner/desert rock μονοπάτια. Έκτοτε έχουν περάσει σχεδόν πέντε χρόνια, ένα διάστημα που θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι αρκετά μεγάλο μεταξύ δύο δισκογραφικών κυκλοφοριών, ωστόσο επειδή ζούμε σε αυτούς τους «χαλεπούς» και οικονομικά δύσκολα καιρούς, ένα ελαφρυντικό θα πρέπει να το δώσουμε.
Περνώντας στο σήμερα, οι Serenity Broken επιστρέφουν με το νέο τους δεύτερο άλμπουμ, που ονομάζεται ‘Redefine’. Κρίνοντας μονάχα από τον τίτλο, υποθέτουμε πως υπάρχει μια διάθεση να επαναπροσδιορίσουν το ποιοι είναι, τι θέλουν να επιτύχουν καθώς και το πώς. Επίσης το γεγονός πως για το παρόν, εμπιστεύτηκαν την μίξη και το mastering στα χέρια του Ahti Kortelainen στα φινλανδικά Tico Tico Studios, καθώς το ότι στα τύμπανα κάθισε ο George Kollias των Nile, με προϊδέασαν για κάτι πολύ καλό. Ας αφήσουμε όμως τις εικασίες και ας πατήσουμε το play να ακούσουμε το αποτέλεσμα.
Δεν θα πω ψέματα, η έκπληξη που μου προκλήθηκε με το καλημέρα, ήταν πολύ ευχάριστη. Θα μπορούσα να πω, πως τα τραγούδια με βρήκαν απροετοίμαστο με την καλή έννοια. Ήταν λες και το σκορ διαμορφώθηκε σε 4-0 από τα αποδυτήρια. Οι Serenity Broken, ακούγονται στο ‘Redefine’, όσο ξεψάρωτο θα έπρεπε να είναι ένα συγκρότημα που κυκλοφορεί το δεύτερο του άλμπουμ, ξεπερνώντας εξ ολοκλήρου την κρυάδα του πρωτάρη, όρθιοι γερά στα πόδια τους. Συγκριτικά με το ‘Commercial Suicide’, ακούγονται περισσότερο απελευθερωμένοι και με μια πιο αισιόδοξη διάθεση και αύρα. Προσοχή όμως: Αυτό δεν σημαίνει πως πρόκειται για ένα χαρούμενο pop-rock άλμπουμ. Καμία σχέση… Τα κομμάτια είναι γρήγορα και επιθετικά, ενώ οι κιθάρες είναι όσο heavy θα έπρεπε να είναι. Με λίγα λόγια, είναι ένα άλμπουμ από αυτά που κάνει τη ζωή του ακροατή εύκολη και ευχάριστη. Πιστεύω πως στην ηχογράφηση του άλμπουμ, η πεντάδα περνούσε καλά και το διασκέδαζε και αυτό είναι κάτι που τελικά περνάει και απέξω.
Με όλα τα παραπάνω που προαναφέρω, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς πως η αντικειμενικότητα μου «πήγε περίπατο», ωστόσο δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος τρόπος να περιγράψω ένα άλμπουμ που με έχει κάνει να το «λιώσω» τον τελευταίο καιρό, όχι μόνο για τις ανάγκες του review, αλλά κυρίως διότι είναι όντως μια αξιοπρόσεκτη δουλειά! Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω πιάσει επ’ αυτοφώρω τον εαυτό μου να επιλέγει να ακούσει όλο το άλμπουμ ή κάποιο από τα τραγούδια του μεμονωμένα (πχ τα ‘Fred’s Story’, ‘Boom!’, ‘Cutaway’, το μελωδικό ‘Turn Back Time’ και το ‘Join The Hated’ με το bass slap και το αργό μελωδικό á la Alice In Chains μέρος, λίγο πριν το τέλος). Δεν συμβαίνει κάθε φορά, όταν ακούω κάποιο νέο άλμπουμ και τα τελευταία χρόνια, αυτό το φαινόμενο σπανίζει ακόμα περισσότερο, ανεξαρτήτως αν πρόκειται για κάποιο εγχώριο ή εισαγόμενο προϊόν.
Το μοναδικό μειονέκτημα που έχουν να αντιμετωπίσουν οι Serenity Broken, είναι πως κατάγονται από μια μπουζουκοκρατούμενη χώρα και αυτό το κάνει πιο δύσκολο να φτάσει η δουλειά και η φήμη τους, σε δυτικές χώρες με πιο μεγάλο και ευρύ κοινό. Πάντως, το momentum που προκάλεσαν με το ‘Redefine’ το έχουν ήδη κερδίσει επάξια, καθώς πρόκειται για μια δουλειά, που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα, από τις αντίστοιχες δουλειές αμερικάνων συναδέλφων τους. Ο «επαναπροσδιορισμός» των Serenity Broken τους έχει βγάλει σε ένα δρόμο που όσο μακρύς ή δύσκολος και αν φαντάζει, είναι σίγουρα ο σωστός.
Κείμενο: Πέτρος Μελίδης