Psychic Ills: One Track Mind (Sacred Bones 2013)

Έχοντας ακόμα στο μυαλό μου το τριπάρισμα από το εξαιρετικό Hazed Dreams του 2011 ξεκίνησα να ακούσω και το νέο δισκογραφικό πόνημα των Psychic Ills. Ανήκω σε αυτούς που ταξιδεύουν πολύ άνετα με την μουσική τους και εκτιμούν απεριόριστα τις μελωδίες που μπορούν να παράξουν. Διαπίστωσα με χαρά πως για μια ακόμη φορά κατάφεραν αν μου δημιουργήσουν αυτή τη μοναδική trippy διάθεση, κατάφεραν να με χαλαρώσουν, αλλά κυρίως κατάφεραν να με προβληματίσουν.

Παρά το γεγονός ότι το One Track Mind φαντάζει πιο ειλικρινές από κάθε άλλη δισκογραφική τους προσπάθεια το συνολικό αποτέλεσμα είναι αισθητά ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από αυτό που μας έχουν συνηθίσει. Τα 10 τραγούδια που το αποτελούν συνιστούν το τέλειο μοναχικό soundtrack, αλλά δεν καταφέρνουν να εκπλήξουν αισθητά τον ακροατή. Το συγκρότημα μοιάζει σα να προσπαθεί να ανακατέψει κάθε επιρροή του, από τους Rolling Stones μέχρι τους Jesus & Mary Chain σε ένα άλμπουμ και εκεί κάπου χαλάει η συνταγή. Βέβαια θα ήταν αφελές να μην παραδεχτούμε πως υπάρχουν τραγούδια σε αυτή την κυκλοφορία που θα κινήσουν το ενδιαφέρον στον ακροατή (άλλωστε αυτό έγινε ξεκάθαρο και από την εισαγωγή).Με βάση το προσωπικό μου κριτήριο τα τραγούδια αυτά είναι το “Depot” που παραπέμπει σε παρόμοιες ηχητικά μπάντες, όπως οι Moon Duo και Bardo Pond, το “City Sun” που σε υπνωτίζει κυριολεκτικά και το “Might Take a While”, το οποίο ακούγεται μεν ολοκληρωτικά εκτός ρυθμού, αλλά έχει την δική του ξεχωριστή γοητεία!

Το κακό με το One Track Mind είναι το γεγονός ότι ενώ σε τριπάρει την ίδια στιγμή σε κάνει να το βαριέσαι αφόρητα. Δεν φταίνε οι μελωδίες αυτές καθαυτές αλλά πιθανότατα η πολύ flat παραγωγή που έχει γίνει σε αυτή την κυκλοφορία. Υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσαμε να μιλήσουμε εντελώς διαφορετικά γι αυτό το άλμπουμ. Με βάση τις παρούσες συνθήκες όμως επουδενί δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ένα από τα highlights της φετινής, μέχρι τώρα, χρονιάς!

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης