Potergeist: Crocodile Tears (GOD Records 2015)
Γνωστή περίπτωση οι Potergeist στην Ελλάδα. Ήταν κι αυτοί εκεί όταν άρχιζε να πλημμυρίζει ο τόπος με stoner υβρίδια με βασική επιρροή τους Down. Τώρα όμως που πέρασε η φάση και ξεχώρισε η ήρα απ’ το στάρι μένουν οι πιο δυνατοί και ανθεκτικοί στο χρόνο. Γιατί όντως οι Potergeist δεν θα αποχωρήσουν εύκολα από την εγχώρια σκηνή. Βασική αιτία είναι ότι τους γουστάρει ο κόσμος. Αν έχετε παρευρεθεί σε live τους θα το έχετε καταλάβει. Παίζει ρόλο και η σκηνική παρουσία που πάντα ήταν στα προσόντα τους. Και φυσικά τα τραγούδια με τα δυναμιτισμένα riff. Αλλά εδώ δεν είμαι για να τους εκθειάσω όπως κάνουμε πάμπολλες φορές με συμπατριώτες καλλιτέχνες. Η αλήθεια είναι πως αρχίζω και το βαριέμαι και θα ήθελα να κράζω το οτιδήποτε εκθειάζεται χωρίς λόγο. Εντάξει, υπερβάλλω λιγάκι, δεν θα το κάνω.
Γενικά, αυτά τα κείμενα, όπως και το παρόν, είναι ουσιαστικά η γνώμη του καθενός και δεν αποτελεί κριτήριο για τους υπόλοιπους ακροατές. Είναι μια βάση όμως. Και για να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη πρέπει να αποσαφηνίσω τα μουσικά μου γούστα. Από progressive μέχρι πειραματικά black, από mathcore μέχρι post, οι Clutch είναι το καλύτερο συγκρότημα, οι Mastodon δεν παίζονται και ο Ravi Shankar είναι ο μεγαλύτερος μουσικός. Λέω ‘γω τώρα.
Οπότε έχουμε και λέμε:
Τέταρτος δίσκος για τους Potergeist και πιστεύω πως πλέον αλλάζουν ύφος τείνοντας προς περισσότερο hard rock διάθεση. Η βρωμιά του παλιότερου ήχου σαν να καθάρισε ελαφρώς και να δοκιμάζει πιο κλασικές νοοτροπίες που ταυτόχρονα παραπέμπουν σε νεότερους καλλιτέχνες της αμερικάνικης σκηνής, παρά στους Down που τόσο αποθέωναν. Τίποτα από αυτά δεν σημαίνει πως το “Crocodile Tears” είναι κακός ή καλός δίσκος. Είναι απλά μια άλλη οδός. Η τεχνική παραμένει σοβαρή και επαγγελματική, όπως το κάθε στοιχείο της κυκλοφορίας, αλλά χωρίς να προβαίνει σε τυχαίους εντυπωσιασμούς «κοίτα τι γαμάτα που παίζω» ας πούμε. Αυτό θα έλεγα πως είναι καλό. Όπως και τα σόλο που σαν βάση έχουν την μελωδία και όχι την επίδειξη. Ακούστε αυτό του “Truth” θα δείτε πόσο όμορφα ξεδιπλώνεται η συνθετική ικανότητα του συγκροτήματος.
Θα πάω σε αυτό που δεν μου άρεσε τόσο και δεν άρχισα και εγώ, όπως σχεδόν όλα τα ελληνικά site, να αποθεώνω το σχήμα. Νομίζω πως είδα μια μεγάλη συνθετική διαφορά μεταξύ των κουπλέ και των ρεφρέν. Ενώ τα τελευταία είναι καταπληκτικά σε όλο τον δίσκο, τα κουπλέ νομίζω πως απείχαν από την ίδια ποιότητα και ήταν ένα σκαλί παρακάτω, σαν να έστρωναν απλά ένα χαλί για να αναδειχθεί η φωνή.
Τα ρεφρέν από την άλλη είναι το μεγάλο ατού του άλμπουμ. Μελωδικά και εντυπωσιακά για τα δεδομένα που θέλουν να κινηθούν. Η φωνή επίσης του Άλεξ πιστεύω πως συνεχίζει ακόμα καλύτερη και θα τολμήσω να πω πως πρόκειται για μια από τις καλύτερες φωνές στο είδος. Η χροιά του φαίνεται καταπληκτική, αποτινάσσοντας την Anselmo προσέγγιση και δημιουργώντας πλέον το δικό του στυλ. Οι guest φωνές συνεχίζουν να υπάρχουν (η Πηνελόπη Αναστασοπούλου είναι ξανά εδώ) και να ενισχύουν την εικόνα των τραγουδιών, δίνοντας τον τόνο που ένας άντρας δεν μπορεί να δώσει.
Ακούστε το “Atonement”, που προσωπικά θεωρώ το καλύτερο του “Crocodile Tears” με εξαιρετικές μελωδίες καθ’ όλη την διάρκειά του και όχι μόνο στο ρεφρέν, όπως γίνεται σε άλλα κομμάτια. Το οποίο ρεφρέν εμπλουτίζεται από γυναικεία φωνητικά σε αντιπαραβολή με το έξοχο attitude του τραγουδιού του Άλεξ και το απογειώνει. Υποδειγματικό μοντέρνο hard rock από όλες τις απόψεις. Φωνή, κιθάρα, ρυθμικό μέρος. «Δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα ξένα συγκροτήματα» θα έλεγε κάποιος. Αυτό το κλισέ επίσης πρέπει να σταματήσει. Μειώνει την αξία του συγκροτήματος δηλαδή.
Υπάρχει και το blues στοιχείο με το “Visit from a Swampire” για να μην ξεχνούμε από πού άντλησαν έμπνευση όλα αυτά τα χρόνια. Αλλά αρκετές μελωδίες ίσως είναι πολύ κλασικές για μένα. Ο δίσκος δεν είναι κάτι ριζοσπαστικό, ούτε θα αφήσει με το στόμα ανοιχτό όσους έχουν εντρυφήσει στην heavy μουσική. Υπάρχουν πολύ καλές στιγμές και κάποια κομμάτια πρέπει να ακουστούν παραπέρα γιατί όντως αξίζουν. Οι οπαδοί θα γουστάρουν και θα τα σπάσουν ξανά στα live, τον φυσικό χώρο των Potergeist. Γιατί αυτό είναι οι Potergeist. Πάρτι επί σκηνής. Απλά εγώ ήμουν πάντα ο ξενέρωτος στα πάρτι.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης