Portrayal of Guilt: We Are Always Alone (Closed Casket Activities 2021)
Την πρώτη φορά που άκουσα τους Portrayal of Guilt, ήταν το 2017, όταν ήταν ακόμα ένα άγνωστο ανερχόμενο underground συγκρότημα. Το μόνο που είχαν κυκλοφορήσει τότε, ήταν το ομώνυμο EP τους, μια 6λεπτη “emoviolence” κακοφωνία, ένα δυσάρεστο και βίαιο ξέσπασμα ψυχρότητας και μιζέριας, μια γλυκιά μελωδία για τα αυτιά μου. Μέσα σε αυτά τα λίγα λεπτά κατάφεραν να φτάσουν στην κορυφή της μοντέρνας screamo σκηνής και ανυπομονούσα για την επόμενη τους κυκλοφορία. Πέρασε ένας χρόνος και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους full length δίσκο “Let Pain Be Your Guide”. Με τον ήχο τους κυρίως βασισμένο στα κλασικά screamo/emoviolence συγκροτήματα των 90s (όπως pg99 και Majority Rule), το “Let Pain Be Your Guide” έφερε πίσω στο προσκήνιο αυτόν τον ήχο αλλά με ένα μικρό twist. Υψώνοντας την ήδη ψυχρή και αγνή ατμόσφαιρα αυτομίσους, λόγω της αβίαστης μίξης black metal και droning sludge metal στοιχείων.
Μετά από μια σειρά από singles και άλλο ένα EP, οι Portrayal of Guilt μας ευλόγησαν με τον δεύτερο full length δίσκο τους, ονομαζόμενος ως “We are Always Alone” στις 29 Ιανουαρίου.
Εκπλήσσοντας απολύτως κανέναν, το καταπιεστικό και νιχιλιστικό ηχόχρωμα των προηγουμένων άλμπουμ είναι όσο διακεκριμένο όσο ποτέ εδώ, όπως υποδεικνύει και ο τίτλος του δίσκου. To “twist” που φύτρωσαν στο “Let Pain Be Your Guide”, έχει πλέον πλήρως ανθήσει, κατακλίνοντας την αρχική όψη του ηχόχρωμα τους, αφήνοντας μόνο μερικές ρωγμές οπού καταφέρνει να βγει έξω.
Οι δομές των κομματιών παραμένουν μη συμβατικές αλλά τα μήκη τους μακρύτερα, δείχνοντας μας τις αριστοτεχνικές συνθετικές ικανότητες τους. Η μετατόπιση των δυναμικών τους είναι αβίαστη. Η αλλαγές μεταξύ καταθλιπτικών mid-tempo μελωδιών και grinding riffs με blast beats δεν ακούγεται ποτέ βεβιασμένο. Η mid tempo μελωδίες πολλές ακούγονται “λάθος” και επίτηδες “ξεκούρδιστες”, δίνοντας τους μια ανατριχιαστική, creepy ατμόσφαιρα και μια αίσθηση θεατρικότητας. Ταυτόχρονα πολλά από τα τραγούδια τελειώνουν με post-industrial ήχους και dark ambience, ανυψώνοντας ακόμη παραπάνω την θεατρικότητα και κάνοντας τα πολλές φορές να ακούγεται σαν soundtrack από horror ταινία.
Το “We are Always Alone” είναι από τα πιο νιχιλιστικά album που έχω ακούσει ποτέ στην extreme hardcore/metal μουσική και η θεατρικότητα των μελωδιών, στοίχων και horror ambience το κάνει ένα από τα πιο πρωτότυπα. Φυσικά, το άλμπουμ είναι επίσης γεμάτο από καταστροφικά riffs και τις οδυνηρές κραυγές που κάνουν τον frontman να ακούγεται σαν να φτύνει αίμα, ώστε να σου θυμίζει ότι δεν ακούς όντως κάποιο soundtrack horror ταινίας.
9/10
Κείμενο: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος