Paradise: Yellow EP (Clouds Hill 2017)
Γενικά δεν τα πήγα ποτέ καλά με τα λεγόμενα supergroup. Εξάλλου, αν εξαιρέσεις ίσως τους Mad Season δεν θα έλεγα ποτέ ότι κάποιο από αυτά που χαρακτηρίστηκαν έτσι, κατάφερε να εκπληρώσει τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει. Το νέο σχήμα του Sivert Høyem δεν θα αποτελέσει μάλλον εξαίρεση, αν και για την ώρα το δείγμα που έχουμε είναι προφανώς πολύ μικρό. Οι Paradise λοιπόν, που ειρήσθω εν παρόδω επισκέπτονται τη χώρα μας για ένα μικρό tour σε Πάτρα, Αθήνα, Θεσσαλονίκη στις 24-25-26 Νοεμβρίου αντίστοιχα, μπορούν να χαρακτηριστούν ως supergroup. Τους Paradise αποτελούν οι: Sivert Høyem (Madrugada), Rob McVey (Marianne Faithfull band), Rob Ellis (PJ Harvey) και η Simone Butler (Primal Scream).
Είναι γνωστό πως οι «σκοτεινοί» μουσικοί έχουν μεγάλη πέραση στο ελληνικό κοινό (το ταχύτατο sold out στο live του Nick Cave είναι ίσως το πιο πρόσφατο παράδειγμα) και συγκεκριμένα ο Høyem απολαμβάνει ένα σχεδόν «ηρωικό» status στη χώρα μας με κάμποσα live σε κατάμεστους χώρους. Προσωπικά θεωρώ πως οι Madrugada, κυρίως στα πρώτα album υπήρξαν εξαιρετική μπάντα αλλά και πως η προσωπική καριέρα του Høyem, ενώ έχει αρκετές καλές στιγμές, είναι σίγουρα άνιση και λιγότερο μουσικά ενδιαφέρουσα. Η καταπληκτική, βαθιά φωνή του που ανεβάζει επίπεδο κάθε τραγούδι που ερμηνεύει, πιστεύω πως στα προσωπικά του album (όχι σε όλα) αναλώνεται σε πολύ συντηρητικές rock φόρμες. Οι Paradise φαίνεται ότι είναι μια άλλη περίπτωση, αν και είναι σαφές πως είναι ένα παράλληλο με την προσωπική του δισκογραφία, project.
Το “Yellow EP” όπως έγραψα και πιο πάνω, είναι ένα πολύ μικρό και αρκετά πρόωρο δείγμα για να βγουν ασφαλή συμπεράσματα. Τα 4 τραγούδια του EP κινούνται σε έναν rock ήχο παρόμοιο με αυτόν που μας έχει συνηθίσει ο Høyem αν και διαφέρουν μεταξύ τους σε ύφος και στυλ. Προφανώς αυτή είναι επιλογή της μπάντας ώστε να παρουσιάσει τον ήχο της ανοίγοντας όσο μπορεί την μουσική της παλέτα. Έτσι, ο πιο uptempo χαρακτήρας του Goodbye 21st Century το οποίο είναι και το πρώτο single, συνυπάρχει μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα με το «φτιαγμένο για live», Head Wound και στη συνέχεια με το πιο ήπιο Crying.
Το “Yellow EP” ανοίγει το Humiliation, με ένα αρκετά γνώριμο για τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη στυλ αλλά και ένα συναυλιακό feeling. Γενικά το EP διέπεται από ένα τέτοιο συναίσθημα με τραγούδια εν δυνάμει συναυλιακά anthems. Το Goodbye 21st Century μπαίνει ακόμα πιο δυναμικό και φουριόζικο, θυμίζοντας τους R.E.M. του “Murmur” και του “Reckoning”. Οι πρώιμοι R.E.M. θα έλεγα πως είναι η πιο έμφανής επιρροή στη μουσική των Paradise, όπως ίσως και οι James των 90s αλλά σίγουρα και οι μπάντες που έχουν περάσει οι Høyem και Mc Vey που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την μουσική της μπάντας.
Το Head Wound από την άλλη είναι σαφέστατα το πιο δυνατό τραγούδι και μάλλον το κομμάτι που διαφέρει από τα υπόλοιπα 3, ενώ είναι σαφές πως θα είναι πολύ χρήσιμο στα live με το σταδιακό «χτίσιμο» των τυμπάνων και την κάπως θορυβώδη προσέγγιση του. Το EP κλείνει το Crying που πραγματικά ρίχνει εντελώς τους τόνους αν και δεν θα το χαρακτήριζα σκοτεινό. Οι Paradise προτιμούν μάλλον μια κάπως φωτεινή προσέγγιση παρόλη την μαυρίλα των καιρών μας, χωρίς ωστόσο να μπορείς να την χαρακτηρίσεις και εντελώς αισιόδοξη.
Το “Yellow EP” μας παρουσιάζει ένα καινούργιο σχήμα, το οποίο όμως δεν φαίνεται να προσπαθεί να παρουσιάσει κάτι καινούργιο. Προφανώς η καινοτομία δεν είναι πάντα ο σκοπός και σίγουρα δεν είναι αυτό που κάποιος θα περίμενε από μια τέτοια μπάντα με μουσικούς που έχουν πολλά χιλιόμετρα μουσικής πορείας. Οπότε αυτό που μένει είναι τα τραγούδια. Για την ώρα οι Paradise δεν με κερδίζουν αλλά σίγουρα αρκετά μεγάλο μέρος του κοινού πιστεύω θα έχει διαφορετική άποψη καθώς τα βήματα που η μπάντα επέλεξε να κάνει βρίσκονται σε ένα σχετικά σίγουρο και ασφαλές μονοπάτι. Θα περιμένω το album. Μέχρι τότε…
-6-
Κείμενο: Βασίλης Μπέκας