Mystic Prophecy: Metal Division (ROAR! Rock of Angels Records 2020)

Mystic Prophecy - Metal Division

Κάπου εκεί στο μακρινό 2009 ο μακαρίτης πλέον φίλος μου ο Λάμπρος μου έδωσε να ακούσω τη δουλειά μιας Γερμανικής μπάντας «που τραγουδάει μωρέ ένας Έλληνας» με τον τίτλο Fireangel. Αυτοί ήταν οι Mystic Prophecy κι ακόμη μπορώ να θυμηθώ πως ενώ δεν εντυπωσιάστηκα μου είχαν αφήσει εξαιρετικά καλές εντυπώσεις χάρη κυρίως στο συμπαγή ήχο τους και την ενέργεια που έβγαζαν οι συνθέσεις τους. 11 χρόνια μετά μου έλαχε να σχολιάσω το νέο τους δισκογραφικό πόνημα με τον τίτλο Metal Division.

Μετά από μερικές προσεκτικές ακροάσεις μπορώ να πω με βεβαιότητα πως αυτή την ενέργεια δεν μπόρεσα να τη διακρίνω αυτή τη φορά, αυτό όμως δεν σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με έναν κακό άλμπουμ.

Αυτός ο «Έλληνας που τραγουδάει», ο RD Liapakis, φρόντισε μέσα από τον άλλο του ρόλο, αυτό του παραγωγού, να μας δώσει ένα άλμπουμ που τουλάχιστον η παραγωγή του το κάνει να ακούγεται βαρύ, και που καταφέρνει να αναδείξει το σημαντικότερο στοιχείο που πιστεύω πως έχει αυτή η μπάντα, το να βγάζει πραγματική παικτική κάβλα σε κάθε τραγούδι. Αυτή από μόνη της όμως δεν είναι ικανή να κάνει την μπάντα να αποφύγει μια σειρά από κλισέ που μόνο αλγεινή εντύπωση μπορούν να αφήσουν.

Κι όταν αυτά τα κλισέ τα συναντά κανείς στα μισά τραγούδια αυτού του άλμπουμ όπως και να το κάνουμε αφήνουν μια πίκρα. Τραγούδια όπως το ομώνυμο, και τα “Hail to the King”, “Here Comes the Winter” και “Curse of the Slayer” κόβω το χέρι μου ότι τα έχετε ακούσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο κι από άλλους (ίσως και πιο καταξιωμένους) παίκτες στην πιάτσα, άρα η μόνη αίσθηση που άφησαν ήταν «καλοπαιγμένα μεν, σούπα δε». Τα δε υπόλοιπα τραγούδια παίζουν ανάμεσα στο «συμπαθητικό» και «αχ και να ήταν λίγο αλλιώς».

Δυστυχώς μπαίνω στο τριπάκι να συγκρίνω αυτή τη δουλειά με το Fireangel που προανέφερα και μου δίνει την αίσθηση μιας δουλειάς εύκολης κι εύπεπτης, που βγαίνει όμως από μια μπάντα που ολοφάνερα μπορεί πολύ περισσότερο, αλλά αδικεί χωρίς να αντιλαμβάνομαι το γιατί τον εαυτό της. Ο ακροατής θα ευχαριστηθεί την ακρόαση σίγουρα (την ευχαριστήθηκα κι εγώ). Την επόμενη μέρα όμως θα έχει ήδη ξεχάσει αυτό το άλμπουμ κι αυτό γαμώτο με οργίζει, γιατί καντάρια ταλέντου σπαταλώνται άδικα!

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης

Κατηγορία
TAGS
Κοινοποίηση

COMMENTS

X