Lost In Kiev: Nuit Noire (Dunk Records 2016)

Oι Lost In Kiev είναι μια τετραμελής μπάντα από το Παρίσι. Δεν έχω βρει κάπου πως κατέληξαν σε αυτό το όνομα, αλλά φαντάζομαι πως προέκυψε σε κάποιο ταξίδι της μπάντας εκεί, σαν και αυτά που περιέγραφαν στο πρώτο τους album, “Motions” (2012) που είχε σαν θέμα τα μικρά και μεγάλα ταξίδια που όλοι κάνουμε. Μου άρεσε το “Motions”.

Τρία χρόνια μετά επιστρέφουν. Μαύρη είναι η νύχτα. “Nuit Noire”. To album που κυκλοφόρησε αρχές Σεπτέμβρη από την βελγική Dunk Records (του γνωστού Festival), είναι ένας ύμνος στη νύχτα. Άλλωστε the night is dark and full of terrors όπως όλοι (sic) ξέρουμε και αυτό την κάνει πάντα τόσο ελκυστική αλλά και ταυτόχρονα απόμακρη.

Έχουμε λοιπόν post – rock όπως έχουμε συνηθίσει τον όρο τα τελευταία πολλά χρόνια, με τις κιθάρες ξεκάθαρα σε θέση οδηγού. Για να ‘μαι ειλικρινής το συγκεκριμένο είδος έχει πάψει μάλλον να με ενθουσιάζει αλλά αν είχα να προτείνω σε κάποιον κάτι απ’ τον συγκεκριμένο χώρο, οι Lost In Kiev θα ‘χαν μεγάλες πιθανότητες.

Το album ξεκινά με το Narcosis που χτίζει πάνω σε tribal τύμπανα, βαριά πλήκτρα και αιθέριες  κιθάρες, συνεχίζει με μια γέφυρα όπου η κλιμάκωση της κιθάρας και το κοφτό ταμπούρο φωνάζουν Isis και φυσικά στο τέλος το αναμενόμενο ξέσπασμα. Τα σκοτεινά πλήκτρα που ξεκινούν το Insomnia φέρνουν στο νου το soundtrack του Bladerunner, γρήγορα όμως παίρνουν τη θέση τους φωτεινές κιθάρες. Για την ακρίβεια, οι πιο φωτεινές του album που μαζί με το σχετικά uptempo beat φτιάχνουν ένα ρυθμικό intro πάνω στις μανιέρες των God Is An Astronaut που οδηγούν σε ένα λυρικό ξέσπασμα παρόμοιο με αυτά των Caspian.

Είναι προφανές πως το album βρίθει αναφορών σε κάποια απ’ τα πιο εκλεκτά σχήματα του χώρου. Ωστόσο αυτό δεν θα το έβαζα στα αρνητικά του. Η πρωτοτυπία γενικά έχει εγκαταλείψει το  είδος και σίγουρα δεν είναι το ατού του “Nuit Noire”. Αν θέλουμε να βρούμε το τι κάνει αξιοσημείωτο αυτό το album, θα’ λεγα πως είναι η ικανότητα των δημιουργών του να χτίζουν ατμόσφαιρα αλλά και το δυνατό songwriting (αν μπορούμε βέβαια να χρησιμοποιήσουμε τον όρο αυτόν για τέτοιου είδους συνθέσεις). Οι δύο επόμενες συνθέσεις το επιβεβαιώνουν. Το Mirrors που είναι μάλλον το καλύτερο κομμάτι του “Nuit Noire” αλλά και το ομώνυμο που το διαδέχεται. Στο πρώτο τα synths παίρνουν χέρι-χέρι τις κιθάρες δείχνοντας μας πόσο σημαντικά είναι για το συγκεκριμένο album. Βέβαια αν τα πλήκτρα είναι σημαντικά, οι κιθάρες είναι ο πολύτιμος θησαυρός του. Αιθέριες και ονειρικές, σχεδόν 4ADικες κάποιες φορές και άλλοτε ογκώδεις και αιχμηρές.

Το ομώνυμο ξεκινά με μια απεγνωσμένη γυναικεία φωνή να ζητά βοήθεια “Oh my God what happened? I need help, please!”. Μια γυναικεία και μια αντρική φωνή αναλαμβάνουν τον ρόλο του αφηγητή καθ’ όλη την διάρκεια του album, ξετυλίγοντας το concept που μάλλον, χωρίς να ‘χω πλήρη εικόνα των στίχων έχει να κάνει με ένα ζευγάρι που έχει χωρίσει και η γυναίκα περιπλανιέται μέσα στη νύχτα ψάχνοντας τον πρώην σύντροφό της (επιφυλάσσομαι καθώς δεν ακούγονται και τόσο καλά τα λόγια τους). Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι σαφέστατα πιο κοντά στον όρο post – metal με αρκετά μεταλίζοντα riffs. Απ’ την άλλη πάλι εγώ θα πρότεινα τους Lost In Kiev μάλλον σε κάποιο fan των Caspian παρά σε κάποιο των Isis για παράδειγμα..

Στο υπόλοιπο album με κομμάτια όπως το Catalepsy με το πιανάκι του, οι Lost In Kiev καταφέρνουν να σε εγκλωβίσουν στην ατμόσφαιρα τους, μια μάλλον μελαγχολική παρά σκοτεινή ατμόσφαιρα θα έλεγα εγώ. Βέβαια παίζει να χω πάθει ανοσία στο σκοτάδι με αυτά που ακούω αλλά τέλος πάντων καταλαβαίνετε τι εννοώ….

Το “Nuit Noire” κλείνει με το Emersion το οποίο ξεκινά άψογο αλλά κάποια στιγμή κάνει κοιλιά παγιδευμένο στην ανάγκη για ξέσπασμα και έτσι δεν μου προσέφερε το τέλος που θα χρειαζόταν.

Γενικά θα’ λεγα πως οι Παριζιάνοι έκαναν μια πολύ καλή κυκλοφορία που θα αποτελέσει ένα ακόμα βήμα προς τα πάνω και ένα καλό νυχτερινό soundtrack για αρκετούς απ’ τους φίλους του είδους.

-7-

Κείμενο: Βασίλης Μπέκας