Last Red Ransom: Snubnose (Self Released 2015)

Θυμάστε τους Sneaker Pimps από τη δεκαετία του ’90; Για όσους το όνομα αυτό ανασύρει θετικές μνήμες, οι Last Red Ransom αποτελούν μια πολύ καλή επιλογή. Το αμερικανικό συγκρότημα από την Atlanta πραγματοποίησε το δισκογραφικό του ντεμπούτο το 2010 και σχετικά πρόσφατα προχώρησε στην έκδοση του δεύτερου full-length άλμπουμ του. Καταφέρνει να συνδυάσει την electro-pop και τη rock μουσική με τρόπο υποδειγματικό, δημιουργώντας κάτι που σήμερα δεν ακούγεται συχνά. Το άλμπουμ διαρκεί σχεδόν 37 λεπτά, με δύο από τα τραγούδια του να αποτελούν γνωστές συνθέσεις από το παρελθόν. Είναι το ‘Lanterns’ (που είχε κυκλοφορήσει ως single τo 2012) και το ‘One Word’ (που βρίσκεται στο πρώτο άλμπουμ, ‘Sleep Well Sweet Vanity’), με τη διαφορά ότι στο συγκεκριμένο άλμπουμ ακούγονται σε μορφή remix. Ιδιαίτερα το δεύτερο, αποτελεί μια φοβερή εναλλακτική μορφή του αυθεντικού. Έτσι, το άλμπουμ έχει να επιδείξει μόλις ένα μισάωρο νέων συνθέσεων, που αρκούν, όμως, για να ικανοποιήσουν ακόμα και απαιτητικούς ακροατές. Τα τραγούδια των Last Red Ransom έχουν όμορφα beat, όμορφα ξεσπάσματα και αιθέρια ατμόσφαιρα. Η εναλλαγή γυναικείων και αντρικών φωνητικών συμβάλλει μέγιστα στο κλίμα του άλμπουμ. Η ταυτόχρονη χρήση κιθάρας και ηλεκτρονικών οργάνων είναι ένας ακόμα παράγοντας που κάνει το ‘Snubnose’ να ξεχωρίζει. Τραγούδια όπως τα ‘Burning Buildings’ και ‘Giants’ αποτελούν σπουδαία δείγματα αυτού του μοτίβου. Μαζί με αυτά, τo νωχελικό ταξίδι που μας επιφυλάσσουν το ‘Welcome To America’ και, πολύ περισσότερο, το ‘Been Dead Before’ ανεβάζουν τον πήχη του άλμπουμ πολύ ψηλά. Όσο για το τραγούδι ‘The House’, αποτελεί δημιουργία που θα ζήλευαν πολλά metal συγκροτήματα με ηλεκτρονική και gothic προσέγγιση. Ωστόσο, οι Last Red Ransom δεν είναι metal συγκρότημα. Ακόμα και ο χαρακτηρισμός alternative metal είναι μάλλον τραβηγμένος. Οι LRR κατατάσσονται αβίαστα στα συγκροτήματα ηλεκτρονικής μουσικής, με τη διαφορά ότι έχουν rock πρότυπα, τόσο ως προς το line-up τους, όσο και ως προς τον τρόπο σύνθεσης των τραγουδιών τους.

Κείμενο: Φαίδων Κυτρίδης