Katatonia, Scar Of The Sun, Maplerun, Me And Myself @ Gagarin 205, Αθήνα 22/2/2013

25 Φεβρουαρίου, 2013 11:49

Το κράξιμο από την πλευρά μου σε κάθε συντάκτη που χάνει το support όταν καλείται να κάνει ένα live report, θεωρείται δεδομένο. Δικαίως τώρα ήρθε η δική μου σειρά να το λουστώ… Οφείλω λοιπόν μια συγνώμη από τους Me and Myself καθώς την ώρα που μπήκα στο club μόλις έπαιζαν τις τελευταίες τους νότες…Δικαιολογίες υπάρχουν βέβαια πάντα και ειδικά όταν η πραγματικότητα είναι ότι στην Ελλάδα μετά την βροχή βγαίνουν σαν τα σαλιγκάρια, οι μαλάκες οδηγοί…

Οι δεύτεροι στην σειρά, Maplerun ανέβηκαν στην σκηνή. Ίσως ο καλύτερος ήχος που ακούστηκε από τα ηχεία του Gagarin εκείνο το βράδυ, αλλά από την άλλη και εντελώς αταίριαστος σαν επιλογή για το μοντέρνο dark metal των Katatonia. Η μπάντα άψογη στο παίξιμο της και με μεγάλη αυτοπεποίθηση και διάθεση, στο 40λεπτό της, παρέδωσε το ιδιαίτερα καλοπαιγμένο, ψυχωμένο αν και όχι τόσο πρωτότυπο, heavy/alternative rock/metal της (με την πιο 90s περιγραφή του όρου alternative) στο κοινό που ανταποκρίθηκε. Metallica, Alice in Chains, Godsmack, οι εμφανείς για μένα αναφορές του ήχου τους και η μέχρι τώρα επιτυχία τους είναι επιβράβευση για την δουλεία που γίνεται.

Για την συνέχεια, μια απόλυτα δικαιολογημένη επιλογή για support στους Katatonia. Οι συνεχώς ανερχόμενοι Scar of the Sun. Ο ήχος τους, για όσους δεν τους γνωρίζουν (ακόμη), χρωστάει αρκετά στους Paradise Lost αλλά με μια αρκετά πιο σύγχρονη metal προσέγγιση. Στα αρνητικά του σετ τους, νομίζω ότι ήταν ο ήχος για τα πρώτα 2-3 τραγούδια, ο οποίος έστρωσε κατά πολύ στη συνέχεια. Με ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση και αυτοί, έχοντας πλέον την εμπειρία για σύμμαχο τους και με προσωπικό ήχο, παρουσίασαν εκτός από τα ήδη γνωστά (φάνηκε ότι τα ήξερε και μεγάλο μέρος του κοινού) τραγούδια όπως τα Ode to a Failure, Gravity και 2 καινούρια κομμάτια που δείχνουν να κινούνται προς κάτι διαφορετικό, μάλλον πιο κοντά στον αμερικάνικο ήχο, χωρίς βέβαια να αποποιούνται τα χαρακτηριστικά τους πλήκτρα. Απέδωσαν άψογα τα διάφορα πιο τεχνικά σημεία τους και φυσικά με εντονότατη τη μελωδική φλέβα που είναι το πιο μεγάλο ατού της μπάντας, νομίζω ότι λειτούργησαν με πολύ θετικό τρόπο στο να ζεσταθεί ο κόσμος.

Οι Σουηδοί Katatonia, αποδείχτηκαν…Άγγλοι στο πρόγραμμα και βγήκαν ακριβώς στην ώρα τους. Έχοντας την τύχη να τους δω σε όλες τους τις επισκέψεις μέχρι σήμερα, ήμουν σε θέση να γνωρίζω ότι η συγκεκριμένη σύνθεση του group είναι άψογη και καταφέρνει με εξαιρετικό τρόπο να δένει το παλιότερο με το τωρινό υλικό τους. Ήξερα επίσης ότι όταν έχουν για σύμμαχο τον ήχο είναι απίστευτοι. Αυτή την φορά η μπίλια έκαστε κάπου στην μέση, καθώς και αυτοί στην αρχή δεν είχαν τον καλύτερο δυνατό ήχο. Φυσικά η γνωστή μετακίνηση μου στον χώρο του club για την ανεύρεση της ιδανικής θέσης, είχε πολύ καλά αποτελέσματα και έτσι γρήγορα ήμουν σε θέση να απολαύσω το σετ τους.

Ερχόμενοι εδώ με καινούριο υλικό θα ήταν φυσικό το βάρος να πέσει εκεί. Όμως προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν περιορίστηκαν καθ…(ανοίγει συννεφάκι γκρίνιας…πριν λίγες μέρες στο αφιέρωμα στους Katatonia έγραφα ότι τα κιθαριστικά τους σόλο είναι τόσο sing along που καμιά φορά είσαι σε δίλλημα αν θα τραγουδήσεις τις φωνητικές γραμμές ή αυτά. Ε, λοιπόν, μην το παρακάνουμε ρε παιδιά! Αφήστε τα “ωωω ω ω, ωωω ω ω!” Δεν είμαστε στους Iron Maiden. Τα ίδια κάνατε και στους Anathema και δεν θέλω να ξανακούσω το Fragile Dreams. Επίσης. Τι εννοεί ο Renkse ότι είμαστε μαζί με τους Φινλανδούς το αγαπημένο τους κοινό; Αν είναι έτσι, τι σημαίνει η στεγνή τήρηση του προγράμματος; Ακόμα και το encore το χουν υπολογίσει μέσα στον χρόνο τους…Καθόλου metal θα έλεγα εγώ..Γαμώ το Ικέα μου μέσα και τον επαγγελματισμό…κλείνει το συννεφάκι)…α τι έλεγα; Α ναι! Για το setlist.

Το setlist λοιπόν μοιράστηκε κυρίως ανάμεσα στο “Dead End Kings” αλλά και το “The Great Cold Distance”, του οποίου τα τραγούδια φαίνεται να βρίσκονται στην κορυφή των προτιμήσεων. Όσον αφορά στα υπόλοιπα albums μάλλον υπήρχε λογική μοιρασιά. Φυσικά αποκλείονται κομμάτια της doom περιόδου, ενώ από τα υπόλοιπα υπήρχαν θετικότατες εκπλήξεις, όπως αυτή του Omerta (μια μπαλάντα τους, όπως είπαν), ή το Strained από το “Tonight’s Decision”. Έλαμψαν βεβαίως και ύμνοι όπως τα Dispossession, Evidence δια της απουσίας τους, αλλά ούτως ή άλλως ο καθένας έχει τις δικές του προτιμήσεις.

Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Αρκετά προβλέψιμο ξεκίνημα με το the Parting και καπάκι το Buildings, ενώ τα πρώτα highlights ήρθαν με τα δημοφιλέστατα Deliberation και My Twin. Μικρή δόση από το “Viva Emptiness” με το Burn the Remembrance και επιστροφή για το hit-ακι του νέου album, το Racing Heart, το οποίο για κάποιο λόγο δεν πέτυχε την ίδια υπέροχη ατμόσφαιρα που έχει στο album(τουλάχιστον για μένα). Η απόδοση της μπάντας κινήθηκε στα όρια του τέλειου, ενώ το πόσο τελικά θα σου αρέσει πια ένα Katatonia live, έχει να κάνει αποκλειστικά με το πόσο σου αρέσει το setlist που αποφασίζουν. Φυσικά ένα setlist που περιλαμβάνει, τα Ghost of the Sun, Teargas (κάπου μπερδεύτηκε βέβαια εκεί το θέμα με τα προηχογραφημένα πλήκτρα, αλλά ας μην αρχίσω πάλι για αυτό), July, Soil’s Song, Deadhouse, Lethean, Leaders και τα υπόλοιπα, πως να μην είναι απόλυτα επιτυχημένο;

Οι Katatonia ξέρουν πια τους Έλληνες και οι Έλληνες ξέρουν τους Katatonia. Η οικειότητα που νιώθουν οι δύο πλευρές είναι εμφανέστατη. Ο τρόπος που ο Renkse επικοινωνεί πια με το κοινό σε αντίθεση με παλιότερα που ήταν σαφώς πιο εσωστρεφής, μαρτυρά του λόγου το αληθές. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτρέψει τον κάπως ψυχρό επαγγελματισμό που υπάρχει καμιά φορά στις πιο καταξιωμένες μπάντες, όπως οι Katatonia. Έχει μάλλον να κάνει με το ότι πλέον βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο για περιοδείες και προφανώς δεν είναι το ίδιο “πεινασμένοι” και παράλληλα πιο κουρασμένοι. Δυστυχώς κάτι τέτοιο είναι αναπόφευκτο καθώς στην εποχή του download τα βασικά έσοδα για μια μπάντα έρχονται από τις περιοδείες. Παρόλα αυτά το “προγραμματισμένο” encore (αμάν αυτά τα metal στερεότυπα) ήταν χορταστικότατο καθώς περιλάμβανε τα Dead Letters, Forsaker και Leaders.

Βέβαια, εκτός από εμένα τον γέρο-παράξενο, η πλειοψηφία έδειξε να απολαμβάνει το live σε κάθε του δευτερόλεπτο. Κάτι που είναι απολύτως λογικό, καθώς οι Katatonia έχουν τόσα πολλά “μεγάλα” τραγούδια που τους είναι σχεδόν αδύνατο να κάνουν best of. Από την άλλη, στους καιρούς της απόλυτης μοναξιάς, της κατάθλιψης και της έλλειψης συναισθημάτων, οι στίχοι των Katatonia και η θέρμη της φωνής αυτής, μπορούν να γίνουν παρηγοριά ή και κάθαρση. Όσο η εποχή μας στερείται καλλιτεχνών που να μπορούν να εκφράσουν το συλλογικό αίσθημα, όσο ακόμα θα απουσιάζουν αυτοί που θα “κουβαλήσουν” την “μεγάλη” τέχνη που θα μιλήσει για το διαφορετικό σε αυτόν τον παλιόκοσμο, όπως ίσως το έκανε πριν κάποιες δεκαετίες, οι κατά μονάς ακροάσεις-ταξίδια στην μελαγχολία, την θλίψη αλλά και το παιχνίδι με το φως και το σκοτάδι, θα δυναμώνουν την θέληση και την πεποίθηση ότι δεν είσαι μόνος, ενώ θα χαρίζουν στιγμές που θα μας επιτρέπουν πότε-πότε να τις σιγοτραγουδάμε όλοι μαζί σε σχεδόν γεμάτα club, “μεταφράζοντας”, βρίσκοντας τις λέξεις που δεν γνωρίζαμε πριν. Γιατί αυτό ακριβώς κάνουν τα τραγούδια αυτής της μπάντας και καμιά φορά το ξεχνάμε. “Translate the fire / The venom’s rush inside your heart / How long can winter / Colour your every word / And the skyline / Past the houses and the cities” (Lethean)