Inactive Messiah: Dark Masterpiece (Growl Records 2016)

Inactive_Messiah_dark_masterpieceΘα το γράψω από την αρχή. Αυτό το κείμενο δεν απευθύνεται στους οπαδούς του συγκροτήματος, ούτε καν σε φίλους παρόμοιων ήχων. Κι αυτό γιατί ποτέ δεν ήμουν κοντά σε τέτοια ακούσματα. Με το death metal καλά τα πήγαινα από μικρός (βλέπε Death, Opeth, κτλ) αλλά με την gothic αισθητική ποτέ. Μα ποτέ. Γι’ αυτό όταν μου έδωσαν το Dark Masterpiece των Inactive Messiah ξίνισαν για λίγο τα μούτρα μου.

Για όσους δεν ξέρουν το ελληνικό συγκρότημα αυτόπροσδιορίζεται ως dark metal. Γενικός όρος αλλά όχι άτοπος. Τώρα θα μου πείτε ότι το 90% της metal μουσικής είναι «μαύρη μαυρίλα πλάκωσε» και θα έχετε δίκιο. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια ο όρος “dark” εμφανίζεται συχνά σε ταμπέλες εννοώντας κάτι που λίγο πριν σου προκαλέσει κατάθλιψη θα την ανακατέψει με οργή. Λέω εγώ τώρα. Κάπως έτσι κυλά η επάνοδος του σχήματος που έκανε αρκετά χρόνια να μπει ξανά σε στούντιο.

Ας προχωρήσουμε στα του δίσκου. Προς απόδειξη των παραπάνω χαρακτηρισμών περί «σκοτεινής» μουσικής, ακούστε το κομμάτι “My Funeral”, λίγο πριν κλείσει το Dark Masterpiece. Η κλασική κιθάρα έδωσε μια χροιά Opeth (το μόνο στο άλμπουμ με τέτοια επιρροή), μαζί με τους στίχους που μιλούν για λουλουδάκια και μελισσούλες. Δεν το πιστέψατε, έτσι; Λέμε και καμιά, έτσι για να περνά η ώρα. «Η κηδεία μου» λέγεται, τι μπορεί να λέει; Ψυχοπλάκωμα σκέτο είναι. Το τραγούδι συνεχίζει με το αναμενόμενο ξέσπασμα και εναλλάσσεται στα δυο ύφη σε όλη την διάρκειά του. Δεν μπορώ να πω ότι με συγκίνησε, ούτε ότι βρήκα τα riff έτοιμα να καρφωθούν στο κεφάλι μου. Έχει groove και τσουλάει αλλά δεν εντόπισα κάτι παραπάνω.

Η Industrial υφή είναι διάχυτη σε όλο το Dark Masterpiece και ίσως είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους δεν ταυτίστηκα με το συνολικό αποτέλεσμα. Είναι ένα στοιχείο που μου θύμισε αρκετά Rammstein, με την μουσική των οποίων δεν συμπορεύτηκα ποτέ. Τους είδα τότε στην Μαλακάσα, υποθέτω για την χιπστεριά. Τέτοιος είμαι. Με λίγα λόγια, ας πούμε πως δεν βρήκα ενδιαφέρον το αρχικό riff του ομώνυμου κομματιού. Το ρεφραίν όμως μου έφερε στο νου κάτι από Dark Tranquility της Haven εποχής, τόσο από μουσική άποψη, όσο και λόγω φωνητικών που ανά σημεία μοιάζουν με τα αντίστοιχα του Mikael Stanne.

Αυτό που δεν μου άρεσε κατά κύριο λόγο ήταν δυο χαρακτηριστικά. Πρώτον, ο ήχος της κιθάρας που “industrial-ίζει” έντονα. Αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Δεύτερον, το ρυθμικό κομμάτι που αν προσέξετε τα τύμπανα επαναλαμβάνουν ένα μοτίβο για αρκετές φορές. Τα “Dark Masterpiece”, “24 Carat Blood” και “Blood Needs Blood” (πολύ αίμα ρε παιδάκι μου) ξεκινούν με βασικό ρυθμό μια μπότα και ένα ταμπούρο, όπως ο Phil Rudd των AC/DC που έχει παίξει τον ίδιο ρυθμό στα μισά τραγούδια της καριέρας του, αλλά εκεί τα δεδομένα και η μουσική ήταν άλλα. Γίνομαι υπερβολικός και για να μην αδικώ το ελληνικό συγκρότημα θα αποσαφηνίσω ότι αυτό γίνεται μόνο στα κύρια riff των παραπάνω κομματιών (αν και λίγο πιο γρήγορα από ότι ο Rudd), άντε και στο “Farewell Tonight” με μια παραπάνω μπότα στο μέτρο τους. Στα κουπλέ και τα ρεφραίν υπάρχει μια ποικιλομορφία που βοηθά το σύνολο να ανταποκριθεί.

Στον αντίλογο, Το “Apocalypse” έκανε εντυπωσιακή είσοδο με σκληρό μεν, εντυπωσιακό τρόπο δε. Τα drums δούλεψαν σαν μηχανή με κοφτά μοτίβα και το ρεφραίν μελαγχολικά όμορφο με έντονη μελωδία. Ακόμα καλύτερο ήταν το κλείσιμο με ένα riff παρεμφερές του ρεφραίν, φορτισμένο και ιδανικό για να λιώνουν υπό τους ήχους του οι απανταχού γκοθούδες. Κοροϊδεύω αλλά μου άρεσε. Αυτό που μου προκάλεσε έκπληξη ήταν το τελευταίο τραγούδι, “Army of Darkness”. Το βασικό riff της αρχής αμφιταλαντεύεται μεταξύ black ταχυτήτων και ενός έξυπνου θέματος στην κιθάρα μακριά σε νοοτροπία από όλα τα προηγούμενα. Σκοτεινό και παράφρον. Η συμβολή της FILMharmonic Orchestra of Prague (όχι την φιλαρμονική της Πράγας, αλλά καλή είναι κι αυτή) προσδίδει έναν αέρα επικής ατμόσφαιρας και αυθεντικότητας που συμπληρώνει κάποια κενά που ίσως αφήνει η κιθάρα. Αυτό είναι ένα γενικό γνώρισμα του δίσκου και δεν αναλώνεται μόνο στο συγκεκριμένο κομμάτι.

Για να κλείσουμε γιατί πολύ το τραβήξαμε θα πω πως αυτό ήταν ένα από τα πιο δύσκολα κείμενα που έπρεπε να κάνω. Όχι γιατί η μουσική των Inactive Messiah είναι τόσο δύσκολη ή ανένταχτη, αλλά γιατί εγώ ήμουν ξένος με τον ήχο τους. Για να καταλάβετε τι εννοώ θα αναφέρω τις σημερινές μου ακροάσεις. Πρώτη, οι Universe217 που έβγαλαν δισκάρα πρόσφατα και η άλλη ήταν μια επανάληψη του Psychic Warfare των Clutch. Αύριο στον δρόμο για την δουλειά θα βάλω, όπως κάθε μέρα το Mega Radio, τοπικό σταθμό χωριών της Φθιώτιδας που παίζει κλαρίνα. Αποκλειστικά και μόνο. Διαφέρω πολύ από τον μέσο ακροατή – φίλο των Inactive Messiah, αλλά εάν σε μένα άρεσαν έστω δυο κομμάτια από την τελευταία τους δουλειά, τότε πιστεύω πως υπάρχει κόσμος εκεί έξω που θα βρει αρκετά να αγαπήσει από το Dark Masterpiece.

Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης

Κατηγορία
TAGS
Κοινοποίηση

COMMENTS

X