Hitten: First Strike With The Devil (No Remorse Records 2014)

Blast from the past! Αν κάποιος ακούσει τους Hitten, χωρίς να πληροφορηθεί πως σχηματίστηκαν το 2011, ίσως νομίσει πως πρόκειται για ξεχασμένο συγκρότημα των 80s. Ειδικά αν αντικρύσει φωτογραφία των μελών ή artwork από τις δουλειές τους! Επίσης, αν κάποιος ερχόταν σε επαφή μαζί τους και τους ρωτούσε σχετικά με αγαπημένα τους album, πιθανότατα να έπαιρνε ως απάντηση μία από τις δύο (αν όχι και τις δύο) πρώτες δουλειές των Iron Maiden. Οι Hitten αποτελούν ένα κλασικό heavy metal σχήμα σε όλα τους. Πέντε άτομα, εκ των οποίων δύο κιθαρίστες, ένας μπασίστας, ένας drummer και ο τραγουδιστής. Τα τραγούδια τους ακολουθούν γνώριμα μεταλλικά μοτίβα με εναλλαγές ρυθμών και κιθαριστικά solo. Όσο για τα φωνητικά, αυτά άλλοτε ηχούν επικά και άλλοτε φλερτάρουν με την αγένεια του punk. Αλλά ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Το “First strike with the devil”, το πρώτο full-length album του group, ξεκινάει με μια εισαγωγή που υπερβαίνει τα δύο λεπτά. Την εισαγωγή διαδέχεται κιθαριστικό ριφάκι που κατευθείαν βάζει τον ακροατή στο κλίμα, δίνοντάς του να καταλάβει τι ακριβώς έπεται. Ενώ όμως ο χαρακτήρας του group γίνεται φανερός από την αρχή, εκείνο που αποτελεί τελικά έκπληξη είναι το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά δε σταματούν ούτε λεπτό! Το album είναι καταιγιστικό και κάνει το κεφάλι σου να βουίζει μετά από την πλήρη ακρόασή του! Διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που στιγμάτισαν τις άξιες metal δουλειές της δεκαετίας του 80· διάρκεια γύρω στα 40 λεπτά, παραγωγή που δε χρησιμοποιεί τα στυλιζαρίσματα των επόμενων δεκαετιών, θεματολογία που καταπιάνεται με δαίμονες, μάγισσες και σεξοβόμβες και, φυσικά, υψηλές ταχύτητες. Φανταστείτε ότι έχει εκδοθεί (περιορισμένα) ακόμα και σε κασέτα! Και ενώ το “First strike with the devil” δεν αποτελεί πρωτοτυπία, ούτε κρύβει τα πρωτόγονα ένστικτά του, αποτελεί σαφή βελτίωση συγκριτικά με προηγούμενες προσπάθειες των πέντε Ισπανών φίλων μας, όπως το EP “Shake the world”. Η μεγαλύτερη όμως έκπληξη που επιφυλάσσει το album δεν είναι η μουσική του, αλλά η αναβίωση της παλιομοδίτικης αισθητικής που, τουλάχιστον εμείς οι παλιοί, λατρεύουμε (να μισούμε).

Κείμενο: Φαίδων Κυτρίδης