Gypsy Chief Goliath: Citizens Of Nowhere (Pitch Black Records 2016)
Ιδιόμορφο πράγμα ο πειραματισμός. Όλα καλά αν ακολουθάς μονοπάτια ανάλογης ιδιοσυγκρασίας, με τα οποία θα ταυτιστούν κάποιοι ακροατές. Και συνήθως είναι τα progressive σχήματα που αναλώνονται σε τέτοιου είδους μουσικές εναλλαγές. Όταν όμως μπλέκεις δυο είδη μεταξύ τους (και το progressive δεν είναι ένα από αυτά) δεν είσαι ποτέ σίγουρος.
Οι Gypsy Chief Goliath δεν είναι νέοι στο κουρμπέτι. Με τις προηγούμενες δουλειές τους έδειξαν τι είχαν να πουν και τώρα με το Citizens of Nowhere το αποσαφηνίζουν. Heavy southern rock με φωνητικά… death metal. Ναι κι εμένα μου ξίνισε λίγο η φάτσα όταν το άκουσα. Κάτι σε Planet of Zeus με περισσότερη φυσαρμόνικα, νότιο άρωμα και πολύ, μα πολύ περισσότερο γρέζι στην φωνή.
Για να είμαστε δίκαιοι θα τα πω όσο μπορώ πιο αντικειμενικά. Δεν είναι το 100% των φωνητικών σε death φόρμες. Όμως από την αρχή, με το “The Sting”, νοιώθεις πως ο Al “the Yeti” Bones σφίγγεται λες και είναι στην τουαλέτα. Μπορεί να μην αλλάζει ύφος καθ’ όλη την διάρκειά του αλλά στο επόμενο, “Holding Grace” ξεκινά η αγριάδα. Και ενώ στα κουπλέ το γρέζι είναι πιο χοντρό κι από γρέζι σιδηρουργείου, στο ρεφραίν ξεδιπλώνει την κανονική ζεστή φωνή του και όλα δένουν μεταξύ τους. Όμοια και στο “Citizens of Nowhere” και πάει λέγοντας. Με λίγα λόγια, όταν ακούω τον “the Yeti” έχω μια ελαφρά εντύπωση ότι αμφιταλαντεύεται μεταξύ δυο κόσμων. Ένας στην Νέα Ορλεάνη και ο άλλος κάπου στην Φλόριντα.
Πάμε τώρα στο κομμάτι που άνετα ενθουσιάζει τον κάθε απαιτητικό. Οι συνθέσεις τους είναι κάτι παραπάνω από καλές. Δεν υπάρχει τραγούδι στον δίσκο που να μην έχει ενδιαφέρον. Από stoner μελωδίες, μέχρι φυσαρμόνικες και νότιες blues κιθάρες, το Citizens of Nowhere μοιάζει να έχει απ’ όλα στο δυναμικό του. Τα riff πηγάζουν έμπνευση είτε από Clutch, είτε από κλασικές groove φόρμες, αν και όλα αυτά μπορούμε εύκολα να τα χαρακτηρίσουμε ως heavy rock και να τελειώνουμε με τις ταμπέλες. Ακούστε το κλείσιμο του “The Sting” και μπείτε αμέσως στο κλίμα. Ή το αρχικό του “The Return” με τις Clutch καταβολές και το “Killing Yourself to Live”, που είναι χτισμένο πάνω στις χαρακτηριστικές φόρμες των προαναφερθέντων Αμερικανών. «Γκρουβάρει» καταπληκτικά, χωρίς να πέφτει στην λούμπα πολλών ελληνικών συγκροτημάτων προ λίγων ετών που μαζικά αντέγραφαν το στυλ των Down με λίγα Clutch στοιχεία, αλλά δημιουργεί ένα δικό του δρόμο βασισμένο σε γνωστά μονοπάτια.
Έχουμε λοιπόν εξαιρετική μουσική με αμφιλεγόμενα φωνητικά; Ίσως για μένα, ίσως όχι για κάποιους άλλους. Ο τύπος δεν είναι φάλτσος, δεν έχει άσχημη χροιά, αλλά νομίζω πως το παρακάνει με την αγριάδα και το γρέζι του. Θα πείτε ότι γρέζι έχει και ο Fallon, αλλά πιστεύω πως του τελευταίου βγαίνει φυσικά. Ο Al Bones ζορίζεται για να βγάλει κάτι το υπερβολικά άγριο για τέτοιες συνθέσεις, με τις οποίες πολλοί ίσως ήθελαν να κάτσουν παρέα σε ένα μπαρ για τις μπύρες τους. Οι Gypsy Chief Goliath όμως έχουν επιλέξει ένα άλλο μοτίβο, ίσως για να ξεχωρίσουν από τον συρφετό. Για μένα θα ξεχώριζαν αν ο τραγουδιστής χρησιμοποιούσε πιο χαλαρά την φωνή του, η οποία δείχνει πως δεν έχει απλά τα φόντα να πάει μπροστά, αλλά μοιάζει να μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια από τις καλύτερες στο είδος. Αν χαλαρώσει.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης