Fraternity Of Sound Festival 2017 ημέρα 3η: Thurston Moore, Ben Frost, Zonal, Drew McDowall, Afformance @ Fuzz Live Music Club, Αθήνα 29/10/2017

Την τρίτη και τελευταία μέρα του Fraternity Of Sound Festival ανέλαβαν να ανοίξουν οι Afformance, για τους οποίους αισθάνομαι κάπως αμήχανα που πρέπει να τους πλέξω και πάλι το εγκώμιο, πολύ λίγο καιρό μετά το live τους με τους Slowdive στον ίδιο χώρο.

Afformance

Οι Afformance έχουν επιστρέψει πολύ δυνατά με νέες ιδέες και με την προσθήκη των πλήκτρων στην μπάντα να αποδεικνύεται «λίρα εκατό». Το live τους για άλλη μια φορά είναι εξαιρετικά καλοπαιγμένο, με απίθανο ήχο και με τη μπάντα να φαίνεται να το απολαμβάνει. Πολύ έμπειροι και με εμφανώς ανανεωμένο – πάντα post-rock- ήχο, καταφέρνουν να προσθέσουν άλλη μια εξαιρετική, αν και πολύ μικρή σε διάρκεια (25′) εμφάνιση.

Drew McDowall

Η αλήθεια είναι πως με δυσκολεύει στα φεστιβάλ η εναλλαγή στη σκηνή ονομάτων που ηχητικά απέχουν πολύ. Ωστόσο, είναι απόλυτα κατανοητό πως σε ένα φεστιβάλ που έχει σαν βασική του επιδίωξη να συμπεριλάβει ένα πολύ μεγάλο εύρος της πειραματικής μουσικής, «αδελφοποιώντας» ας πούμε τους διάφορους ήχους και τα μουσικά στυλ κάτω από μια κοινή αισθητική, κουλτούρα κτλ.

Ο Drew McDowall είναι άλλη μια θρυλική φιγούρα που είχαμε την τιμή να δούμε στο Fraternity Of Sound. Με μακρά πορεία στον industrial, ambient χώρο, βασικό μέλος επί σειρά ετών στους  Coil, συμμετοχή στους Psychic TV και ένα σωρό συνεργασίες, κτλ. Το 2015 κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό album,  “Collapse” το οποίο ακολουθήθηκε από το φετινό “Unnatural Channel”.

Με το που ξεκίνησε το σετ του, έσβησε με τη μια οτιδήποτε είχαν αφήσει στο χώρο οι Afformance, απλώνοντας το δικό του ζοφερό πέπλο. Ανέκφραστος σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης του, έστησε μεθοδικά και με απόλυτο έλεγχο τον dark ambient βόμβο του μπροστά στο κοινό του F.O.S., το οποίο και στις 3 μέρες του φεστιβάλ έδειξε να είναι πολύ ζεστό απέναντι στους καλλιτέχνες, υπομονετικό, προσηλωμένο στα live και «πεινασμένο» για πειραματική μουσική.

Αν και σίγουρα δεν μπόρεσα να αναγνωρίσω όλα τα κομμάτια που έπαιξε νομίζω ότι ξεχώρισα τα θέματα των δύο parts του Unnatural Channel από το φετινό ομώνυμο album, αλλά και το Convulse από το “Collapse”. Επίσης θα έλεγα πως δεν μου δημιούργησε την Coil αίσθηση που ίσως περίμενα. Θα έλεγα μάλλον πως ο ήχος του, live είναι κάπως δύστροπος, απαιτητικός για τον ακροατή, αλλά επιβλητικός. Το τέλος του σετ του, βρήκε το κοινό να τον χειροκροτεί θερμά και αυτόν με τη σειρά του να χαμογελάει αφήνοντας για λίγο στην άκρη το ανέκφραστο μέχρι εκείνη την ώρα στυλ του.

Zonal

 

O Justin Broadrick είναι ένας άνθρωπος που ζει από τη μουσική. Που δεν την χορταίνει με τίποτα. Εδώ και 30 χρόνια δημιουργεί διαρκώς! Συνέχεια βρίσκεται σε κάποιο παράλληλο project. Godflesh, Jesu, Techno Animal, Greymachine, Final κάποια από τα βασικά του σχήματα και ένα σωρό συμμετοχές, συνεργασίες, remix κτλ.

Οι Techno Animal ήταν για πάνω από δέκα χρόνια το project συνεργασίας του Broadrick με τον Kevin Martin (The Bug), με illbient και Industrial μουσική κατεύθυνση. Οι δυο μουσικοί θέλησαν να επεκτείνουν την συνεργασία τους και σε ένα ακόμα κοινό παράλληλο project και κάπως έτσι, πίσω στο μακρινό 2000 δημιουργήθηκαν οι Zonal, οι οποίοι ωστόσο κυκλοφόρησαν μόλις ένα album. Για κάποιον λόγο οι 2 τους αποφάσισαν εν έτη 2017 να τους επαναφέρουν.

Στο μπροστά μέρος της σκηνής, για τις ανάγκες του live τους ήρθαν δυο ενισχυτές Ampeg που σε όλη τη διάρκεια του, θα ξερνούσαν παραμορφωμένα μπάσα και θόρυβο. Μια μέρα μετά το live των Godflesh στον ίδιο χώρο, ο Broadrick προσπαθεί ξανά να γκρεμίσει το Fuzz.  Το ξεκίνημα τους είναι εντυπωσιακό με τα μπάσα να βαρούν κατευθείαν στο στομάχι. Όπως και στο live των Godflesh, επιστρατεύεται πολύ καπνός που δημιουργεί μια εντελώς ομιχλώδη ατμόσφαιρα με τις σκιές τους να ξεχωρίζουν με το ζόρι πίσω από τα μηχανήματα τους.

Η μουσική που παίζουν οι Zonal σήμερα, δεν απέχει πολύ από αυτή που έπαιζαν το 2000. Θέλοντας και μη, φέρνουν στο μυαλό τους the Bug του Martin ενώ κάποια στιγμή μου θύμισαν κάπως τα πρωτόλεια ambient πειράματα του Alec Empire. Ωστόσο, τα beat τους δεν θα έλεγα πως είναι κάτι ιδιαίτερα πρωτότυπα και οι ιδέες τραβιούνται χρονικά μέχρι να γίνουν λάστιχο χωρίς ιδιαίτερες αλλαγές, με αποτέλεσμα εκεί που αρχικά σε κερδίζουν να αισθάνεσαι πως σε κουράζουν. Πιστεύω ότι το συγκεκριμένο live άφησε τις εντυπώσεις να δiίστανται.

Thurston Moore

Χρωστάω πολλά στον Thurston Moore. Ήταν αυτός με τους Sonic Youth που μου άλλαξε εντελώς την μουσική μου αντίληψη. Ήταν το Kill Yr Idols που με έμαθε να μην έχω είδωλα, και έτσι δεν έχω είδωλα. Που με έκανε να ψάξω τον Alen Ginsberg και τον William Barrows. Που με έφερε σε επαφή με μια από τις σημαντικότερες μουσικές επαναστάσεις, το No Wave. Που στα μέσα των 90s, πάνω στην grunge παραζάλη, με το Washing Machine άφησε τα κλειδιά του post-rock κάτω από το χαλάκι για να τα βρουν οι Mogwai και οι υπόλοιποι της σκηνής. Που με άφησε μαλάκα όταν είδα πως κουρδίζει την κιθάρα του και που με έκανε να βρω ομορφιά μέσα στον θόρυβο, στο τρίξιμο μιας χορδής ή στο σφύριγμα του ενισχυτή. Του χρωστάω όλα αυτά τα αδιανόητα κομμάτια και τις ατελείωτες ώρες ακρόασης των album του.

Η δισκογραφία του Thurston έξω από τους Sonic Youth είναι χαώδης. Έχει συνεργαστεί με μια σειρά απίστευτων καλλιτεχνών (απο τον John Zorn και τον Jim O’Rourke μέχρι τον Mats Gustafsson και τον Merzbow), ωστόσο τα album στα οποία μπορούμε να πούμε πως μας παρουσιάζει την δική του μουσική εκδοχή μετριούνται στα δάχτυλα. Η αρχή γίνεται το 1995 με το “Psychic Hearts” αλλά η επόμενη φορά είναι 12 ολόκληρα χρόνια μετά. Η διάλυση των Sonic Youth το 2011 θα δώσει νέα ώθηση και περισσότερο χρόνο φυσικά στις προσωπικές δουλειές του.

Το αποτέλεσμα είναι 3 album (Demolished Thoughts, The Best Day και  Rock n Roll Consciousness) σε έξι χρόνια, με το ένα να είναι καλύτερο από το άλλο. Όλη αυτή η εισαγωγή γίνεται κυρίως για να πω, πως στο Fraternity Of Sound, ο Thurston Moore ήρθε με το καλύτερο προσωπικό του album (και ένα από τα καλύτερα της φετινής χρονιάς) στις αποσκευές.

Στη σκηνή ανεβαίνει εντελώς συνεσταλμένος, ήσυχος και φιλικός. Ψάχνει την υπόλοιπη μπάντα στην οποία έχουμε τον «θεϊκό» Steve Shelley στα drums, την Debbie Googe των My Bloody Valentine στο μπάσο και τον James Sedwards στην δεύτερη κιθάρα. Το live ξεκινά με τον δυναμίτη Cease Fire, με αρκετά φώτα στη σκηνή και έναν κρυστάλλινο ήχο.

Το Thurston Moore Group ακούγεται απόλυτα δεμένο και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μια μπάντα του Thurston με σεσιονάδες μουσικούς (πως να πεις σέσιον άραγε τον Shelley;) και παρόλο που ο ήχος του είναι 1000% συνδεδεμένος με τους SY νομίζω ότι η μπάντα είναι κάτι παραπάνω από μια απλή συνέχεια των Sonic Youth. Για να μην παρεξηγηθώ, προφανώς και τα κομμάτια αυτά θα μπορούσαν να βρίσκονται σε κάποιο από τα τελευταία album των SY αλλά και πάλι νιώθω πως καταφέρνουν να δώσουν κάτι καινούργιο. Για παράδειγμα το Speak to the Wild που ακολουθεί στο σετ τους, η απίθανη αυτή κομματάρα από το “The Best Day” χρωστά πολλά στην μελωδικότητα και την κάπως πιο “κλασική” κιθάρα του Sedwards ενώ το groove-άτο μπάσο της Deb κάνει το ρυθμικό μέρος να ακούγεται  smooth.

Ακολουθεί το Turn On με το “ελεγχόμενο σπάσιμο” στο τέλος του, ενώ η κιθάρα του Smoke of Dreams σε γεμίζει με πιο πολύ νοσταλγία και από μια στοίβα με φωτογραφικά albums… Ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Thurston ξετυλίγεται μπροστά μας.  Για τις εκτελέσεις δεν χρειάζεται να πούμε κάτι νομίζω. Προφανώς και δεν υπάρχουν τα χαοτικά ξεσπάσματα θορύβου ή τα μακροσκελή  αυτοσχεδιαστικά μέρη των SY που ασελγούσαν πάνω στα όργανα και τους ενισχυτές τους. Ο Thurston δεν προσποιείται τον νεανία. Στα πόδια του έχει ελάχιστα πετάλια ενώ θα βγάλει όλο το σετ με μια μόλις κιθάρα, μια πανέμορφη Fender Jazzmaster Sunburst ’64. Είναι αυτός που είναι σήμερα και μην ξεχνάτε πως αυτό που βλέπουμε είναι το Thurston Moore Group.

Τα Aphrodite και Exalted θα ακολουθήσουν και με μικρές παύσεις για (επαναλαμβάνω) “ελεγχόμενο” θόρυβο θα δώσουν ένα πανηγυρικό τόνο στο live με το δεύτερο να αποτελεί πιθανόν την καλύτερη στιγμή του live με την κλιμακωτή δομή του. Φεύγουν…

Το Fuzz δεν είναι ασφυκτικά γεμάτο όπως θα άρμοζε σε έναν από τους σημαντικότερους κιθαρίστες των τελευταίων 40 χρόνων και σε μια σούπερ μπάντα που ίσως να μην απολαμβάνει το hype της κάθε καινούργιας μπάντας που θα γίνει απόλυτο trend για τους επόμενους δυο μήνες (μέχρι δηλαδή να βρεθεί η επόμενη), αλλά στο σανίδι αποδεικνύει τι ξεχωριστό είχε το alternative rock των 90s και πόσο αυτό λείπει σήμερα. Επιστρέφουν για ένα τελευταίο. 1995. Ono Soul! Αισθάνομαι ευλογημένος.

Ben Frost

Με το timeline του φεστιβάλ να έχει πάει πίσω καμιά ώρα, ο Ισλανδός Ben Frost ανέβηκε βιαστικά στη σκηνή για να στήσει τον εξοπλισμό του. Πίσω του στήνεται μια τεράστια γυαλιστερή επιφάνεια που μαζί με πανί προβολής καλύπτει ολόκληρη τη σκηνή και θα δημιουργεί ένα εντυπωσιακό εφέ καθ’ όλη τη διάρκεια του live με τα φώτα να αντανακλούν σε όλο τον χώρο.

Ο ήχος του Ben Frost είναι εντυπωσιακός. Τα δυο τεράστια woofer που έχει δεξιά και αριστερά του κάνουν τα τσιμέντα του club να υποφέρουν. Παρόλο που ό ήχος του είναι επιθετικός και θηριώδης, στα κομμάτια του υπάρχουν παντού hooks με τις  μελωδίες του να soundtrack-ίζουν έντονα και να κολλάνε στο μυαλό. Είναι body music άραγε ή πιο πολύ εγκεφαλική; Δεν ξέρω. Ξέρω πάντως πως αντανακλά σε όλο τον χώρο και μοιάζει να ταξιδεύει πάνω από τα κεφάλια μας, ταξιδεύοντας με τις αντανακλάσεις των προβολέων. Μπλε χρώματα παίρνουν την σκυτάλη από το παγωμένο άσπρο της αρχής ενώ ο Ben Frost πάνω στη σκηνή γεμάτος ενέργεια τιθασεύει τους τεράστιους όγκους μπάσου, feedback και θορύβου που εξαπολύουν τα μηχανήματα του.  

Η ώρα είναι απολύτως κατάλληλη για την συγκεκριμένη μουσική, όχι όμως και η μέρα καθώς ξημερώνει Δευτέρα, συμπεριλαμβανομένης όλης της βαρβαρότητας που αυτή ενέχει στον καπιταλισμούλη (sic) που ζούμε… Αν και κάποιοι αποχωρούν λόγω ώρας, το Fuzz έχει αρκετό κόσμο ακόμα που ανταμείβεται από την performance του Ισλανδού.

Το 1ο Fraternity Of Sound τελειώνει με εμένα να νιώθω μια αδιανόητη, μα γλυκιά κούραση και με το μυαλό μου να ονειρεύεται το line up της επόμενης χρονιάς καθώς κατευθύνομαι στο αμάξι μου. Πραγματικά αν το καλοσκεφτεί κανείς, σε 4 μέρες είδαμε καλλιτέχνες που περιμέναμε εδώ και…αιώνες. Το F.O.S., αλλά και το άνοιγμα του Temple, που έχει εγκαίνια την επόμενη βδομάδα με Aluk Todolo (!!) και King Dude (!!), ενώ μέσα στο μήνα θα δούμε και Xiu Xiu  (!!!), είναι πραγματικά ότι πιο ελπιδοφόρο και φιλόδοξο έχει γίνει τα τελευταία πολλά χρόνια σε ένα μουσικό χώρο που έχει παραμεληθεί βάναυσα. Οι διοργανωτές γνωρίζουν πως είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα και ο κόσμος θα πρέπει να το αγκαλιάσει.

Άραγε του χρόνου θα δούμε τους Neurosis; τους SunnO))); τους Swans με τη νέα μορφή που θα τους δώσει ο Gira; Τον Vatican Shadow; Μήπως τους  Melvins ή τους… και τους …. […]

Ανταπόκριση: Βασίλης Μπέκας

Φωτογραφίες: Αντιγόνη Σούφλα