Blast from the Past: The Clash – London Calling

Λίγα συγκροτήματα έχουν στιγματίσει την ιστορία της rock μουσικής με τον τρόπο που το κατάφεραν οι The Clash. Και λίγα άλμπουμ έχουν καταφέρει να στιγματίσουν το μυαλό μας με τον τρόπο που το κατάφερε το ‘London Calling‘. Κυκλοφόρησε στις 14 Δεκεμβρίου του 1979, αμέσως πριν το τέλος των 70s, σφραγίζοντας ανεξίτηλα τη δεκαετία.

Το ‘London Calling‘, τρίτο άλμπουμ των The Clash, ξεκινάει με το ομώνυμο τραγούδι. Κάτι τρέχει με αυτό του τραγούδι, που ακόμα και μετά από σαράντα χρόνια εξακολουθεί να προκαλεί ρίγος στο άκουσμά του. Βέβαια, δεν είναι το μοναδικό εκπληκτικό τραγούδι του άλμπουμ. Δεσπόζουν περήφανα τα ‘Clampdown’, ‘Brand New Cadillac’, ‘Spanish Bombs’, ‘The Guns of Brixton’, ‘Train in Vain’, αλλά και το σατιρικό ‘I’m Not Down’. Κι όσο για όλα τα υπόλοιπα, κανένα (μα κανένα) δεν απογοητεύει. Το ‘London Calling‘ είναι άλμπουμ χωρίς μέτριο τραγούδι. Τελεία και παύλα.

Ωστόσο, δεν είναι μονάχα οι μουσικές αρετές του άλμπουμ, που το καθιστούν ιστορικό.

Πολύ περισσότερο είναι το κλίμα του. Μέσα στη ζοφερή θάλασσα απαισιοδοξίας και κοινωνικής παθογένειας που έπληττε την Αγγλία εκείνο τον καιρό, μουσικές δουλειές όπως το ‘London Calling‘, ταίριαζαν κουτί. Το άλμπουμ καυτηριάζει τον καταναλωτισμό, την κατάχρηση εξουσίας, τις πολιτικές αποφάσεις με τα επακόλουθά τους και τη διαφθορά. Η τότε νεαρή γενιά προσπαθούσε να ουρλιάξει. Σύμβολο αυτού του ξεσπάσματος αποτέλεσαν άλμπουμ σαν κι αυτό.

Μα και το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι μνημειώδες. “Οι τελευταίες στιγμές ενός μουσικού οργάνου”. Διεκδικεί τα σκήπτρα του καλύτερου εξώφυλλου στην ευρύτερη rock μουσική. Λογικά, η φωτογράφος Pennie Smith και ο μπασίστας Paul Simonon είναι περήφανοι γι’ αυτή τη φωτογραφία, που συμβολίζει την οργή και την αγανάκτηση που οφείλει η punk μουσική να εξωτερικεύει. Παραπέμποντας στο πρώτο άλμπουμ του Elvis, αλλάζει το μοτίβο προς μια εξόχως πιο επιθετική και ενδιαφέρουσα κατεύθυνση. Και παρά το γεγονός ότι το ‘London Calling‘ των The Clash είναι λιγότερο punk (στον ήχο) από τον προκάτοχό του, ‘Give ’em Enough Rope‘, αλλά και από το ομώνυμο ντεμπούτο του group, δεν υστερεί σε τίποτα στο punk attitude.

Η παρέα του Joe Strummer τόλμησε να εισάγει blues, folk και reggae στοιχεία στα τραγούδια, χωρίς να θυσιάσει ούτε ψήγμα punk αισθητικής. Τι κρίμα που ο ίδιος δεν έχει την ευκαιρία να χαρεί τα σαράντα και επιπλέον χρόνια αυτού του ανεπανάληπτου άλμπουμ…

Επιμέλεια: Φαίδωνας Κυτρίδης