Blast From The Past: Pantera – Far Beyond Driven

Τα σπουδαιότερα δισκογραφικά βήματα των Pantera είναι τρία. Ένα απ’ αυτά συνέβη στις 22 Μαρτίου του 1994 και φέρει τον τίτλο “Far Beyond Driven”.

Αρχικά, με το “Cowboys from Hell” του 1990, οι Pantera λοξοδρόμησαν (με τη θετική έννοια) προς τον ήχο που τους χαρακτήρισε. Έπειτα, με το “Vulgar Display of Power” του 1992, οι Pantera καθιερώθηκαν ως μια από τις σημαντικότερες metal δυνάμεις του πλανήτη. Τέλος, με το “Far Beyond Driven”, ακόμα δύο χρόνια μετά, οι Pantera άγγιξαν τον ουρανό, τόσο σε διασημότητα, όσο και σε εμπορικότητα.

O Diamond Darrell, πλέον ως Dimebag Darrell, έχοντας στο πλευρό του τον αδερφό του, τον Rex και τον Phil Anselmo, δημιούργησε μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες συνθέσεις στην ιστορία του συγκροτήματος. Ήταν η εποχή που πολλά metal συγκροτήματα είχαν αρχίσει να υιοθετούν έναν ηπιότερο ήχο. Έναν ήχο πιο συμβατό με πιο δημοφιλή μουσικά είδη. Οι Pantera έφτυσαν μια ξεκάθαρη άρνηση στην τάση αυτή και πρόσφεραν στον κόσμο μια βαριά πρόταση. Μια πρόταση δηλαδή, αντάξια του είδους μουσικής που πάντα πρέσβευαν. Η υψηλού επιπέδου παραγωγή του album, σε συνδυασμό με την ανελέητη παραμόρφωση της κιθάρας και του μπάσου, συγκροτούν ένα αξέχαστο αποτέλεσμα.

Το “Far Beyond Driven” ανήκει σίγουρα στις πρώτες θέσεις της δισκογραφίας των Pantera.

Είναι συνεκτικό, σε πολλά σημεία πρωτότυπο και εξόχως επιθετικό. Η θεματολογία του περιστρέφεται γύρω από ταραγμένες οικογενειακές σχέσεις. Επίσης περιστρέφεται γύρω από τη ματαιότητα προσωπικών στόχων και επιλογών, από το αιώνιο πρόβλημα των καταχρήσεων, αλλά και γύρω από την κοινωνική απόρριψη και τα ψυχολογικά αδιέξοδα, στα οποία αυτή οδηγεί.

Μερικά από τα πιο αξιόλογα τραγούδια του album είναι το “I’m Broken“, με τον κοφτό, σχεδόν hardcore ρυθμό του. Στο “Good Friend and a Bottle of Pills” το μπάσο του Rex και η υποχθόνια φωνή του Phil δίνουν ρέστα. Το κορυφαίο “Five Minutes Alone“, ακόμα και αν διαρκούσε άλλο τόσο σε διάρκεια, πάλι θα μας ενθουσίαζε. Οι punk προεκτάσεις του εισαγωγικού “Strength Beyond Strength” βάζουν γρήγορα τον ακροατή στο mood του album. Όσο για τα “Becoming” και “Slaughtered“, είναι δύσκολο να βρεθούν λόγια για μια εύστοχη περιγραφή των ασύλληπτων riff κιθάρας που τα επενδύουν. Το απρόσμενο φινάλε, γίνεται με την εξαιρετική διασκευή του “Planet Caravan” των Black Sabbath. Το τέλος αυτό μας αφήνει μια πιο ήρεμη επίγευση ενός album, που έγραψε ιστορία στα 90s.

Επιμέλεια: Φαίδωνας Κυτρίδης