Blast from the Past: Motörhead – March ör Die

Το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 ήταν λίγο περίεργο για τους Motörhead. Λίγο η μέτρια αποδοχή των άλμπουμ “Orgasmatron” και “Rock ‘n’ Roll” και λίγο οι διαφωνίες με τις δισκογραφικές, τα προβλήματα στο στρατόπεδο του group ήταν εμφανή. Η αλλαγή ήρθε με το εκπληκτικό “1916” του 1991, στο οποίο οι Motörhead έχουν κέφια στα κόκκινα. Ωστόσο, το επόμενο διακογραφικό τους βήμα, “March ör Die”, δεν είχε την ίδια τύχη. Κυκλοφόρησε στις 14 Αυγούστου του 1992 και θεωρείται από τους περισσότερους ως ένα από τα λιγότερο καλά άλμπουμ.

Το 1991, λοιπόν, σπουδαία ώθηση στους Motörhead χάρισε το άκρως επιτυχημένο άλμπουμ “No More Tears” του Ozzy. Ο Lemmy συμμετείχε σε τέσσερα τραγούδια του, γεγονός που κράτησε αισθητά τους Motörhead στο προσκήνιο. Αλλά δεν ήταν γραφτό να επαναληφθεί η συνταγή στο “March ör Die”. Μπορεί ο Ozzy και ο Slash να παρείχαν τη βοήθειά τους, ωστόσο άλλες αιτίες “βύθισαν” το άλμπουμ.

Καταρχάς, η απουσία του Phil Taylor στα drums. Οι τεταμμένες σχέσεις του με τους υπόλοιπους του group οδήγησαν στην απομάκρυνσή του από τους Motörhead. Μονάχα σε ένα τραγούδι ακούγεται. Στα υπόλοιπα ακούγονται ο Tommy Aldridge, αιώνιο “μπαλαντέρ” (με την καλή έννοια) της σκληρής rock, αλλά και ο Mikkey Dee, που έμελλε να παραμείνει μέλος του συγκροτήματος, μέχρι τέλους.

Ύστερα, η κάπως hard rock παραγωγή. Θα έπρεπε ο ήχος να είναι λίγο πιο “βρώμικος”, όπως πάντα αρμόζει στους Motörhead. Η ταυτόχρονη υποχρηματοδότηση από τη δισκογραφική εταιρία, μαζί με την ελλιπή προώθηση του άλμπουμ συνέβαλαν στο κοκτέιλ της γκρίνιας.

Έχουμε ξαναπεί και δεν θα βαρεθούμε να ξαναλέμε πως κακό άλμπουμ από τους Motörhead δεν υπάρχει.

Το “March ör Die” είναι ωραιότατο και υποτιμημένο. Η διασκευή του “Cat Scratch Fever” σκίζει. Το “Hellraiser” είναι ακόμα καλύτερο με τη φωνή του Lemmy. Το “Too Good to Be True” έχει υπέροχο ρεφραίν. Το “You Better Run” είναι ένα από τα καλύτερα blues τραγούδια της metal σκηνής. Το “Asylum Choir” δεν ξεχνάει τις rock ‘n’ roll καταβολές του συγκροτήματος. Απλώς, κάτι πλανάται στον αέρα του συγκεκριμένου άλμπουμ, που το απομακρύνει από το βάθος της καρδιάς των οπαδών.