Blast from the Past: Alice In Chains – Dirt

Δε νομίζω ότι ο κόσμος της μουσικής θα σταματήσει ποτέ να ασχολείται με το δεύτερο album των Alice In Chains. To “Dirt” κυκλοφόρησε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1992 και άφησε εποχή.

Οι μουσικές προθέσεις των Alice In Chains είχαν ήδη φανεί με το ντεμπούτο “Facelift”, το 1990. Συγκεκριμένα, οι επιρροές τους ήταν σαφώς μεταλλικές, αλλά η αισθητική τους διέφερε. Το ίδιο μοτίβο είναι πρόδηλο και στο “Dirt”. Αλλά είναι σαφώς πιο ώριμο.

Νοηματικός πυρήνας της δεύτερης αυτής δουλειάς είναι, δυστυχώς ή ευτυχώς, η ηρωίνη. Ο εθισμός του frontman Layne Staley ήταν ήδη μια πραγματικότητα. Συνόδευε το group σε κάθε του βήμα, δισκογραφικό ή συναυλιακό. Ως μια μορφή κάθαρσης, ο πρόωρα χαμένος τραγουδιστής πρόβαλε τους δαίμονές του μέσω των τραγουδιών. Συμμετείχε στη δημιουργία των μισών συνθέσεων του “Dirt”. Πρακτικά, το σκοτάδι της ζωής του Staley αποτυπώθηκε τρομακτικά στο συγκεκριμένο album. Τόσο τρομακτικά, όσο σε καμία άλλη δουλειά των Alice In Chains.

Αυτό που ονομάστηκε grunge έχει σε τεράστιο βαθμό τη βάση του στο “Dirt“.

Διαθέτει μια sludge αγριότητα, που συνδυάζεται με έναν εναλλακτικό τρόπο ενσωμάτωσης των metal επιρροών. Το μοναδικό αποτέλεσμα έχει καταφέρει, έστω και με αρκετή καθυστέρηση, να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ του alternative χώρου και της αυθεντικής σκληρής μουσικής σκηνής. Μπορεί να μην είναι αυτό το ζητούμενο, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια αιώνια νίκη του “Dirt”, που προσφέρει άλλο ένα πόντο στην αστείρευτη αξία του.

Το ανελέητο και απότομο σφυροκόπημα του εισαγωγικού “Them Bones” προκαλεί ρίγη από το πρώτο δευτερόλεπτο ακρόασης. Η υποχθόνια επιθετικότητα της φωνής του Staley, μαζί με την ανηλεή (ιδιαίτερα στο solo) κιθάρα του Jerry Cantrell, εγκαθιστούν ένα ζοφερό σκηνικό, που δε θα πάψει να επαναλαμβάνεται σε όλη τη διάρκεια του album. Πριν προλάβει κανείς να πάρει ανάσα από αυτή τη σύντομη εισαγωγή, η μανία του “Dam that River” εξαπολύεται.

Και μπορεί το album να διαθέτει “διαλείμματα”, της μορφής του “Down in a Hole” ή του “Rooster”, ωστόσο το ερεβώδες ύφος δε φεύγει ποτέ από το αυτί του ακροατή. Αξίζει να σημειωθεί πως μετά το “God Smack” ακολουθεί το unlisted τραγούδι “Iron Gland”, στου οποίου τη μικρή διάρκεια ακούγεται η φωνή του Tom Araya των Slayer. Όσο κορυφαίο, όμως είναι το ξεκίνημα του album, άλλο τόσο κορυφαίο είναι και το τελείωμά του. Η χαρακτηριστική γραμμή του μπάσου του “Would?” δεν θα σταματήσει ποτέ να στοιχειώνει τον εγκέφαλο μας, ολοκληρώνοντας μια από τις καλύτερες δουλειές που έχει να επιδείξει η δεκαετία του ’90.

Επιμέλεια: Φαίδωνας Κυτρίδης