Black Soul Horde: Land of Demise (Self Released 2020)

Την αμαρτία μου θα την πω. Δεν είχα ακουστά τους Black Soul Horde μέχρι τη στιγμή που κλήθηκα να ακούσω τη νέα τους δισκογραφική δουλειά. Δεν μου έκανε κακό όμως, μιας και μου έδωσε την ευκαιρία να ακούσω και το ντεμπούτο τους Tales of the Ancient Ones που βγήκε στην αγορά επτά χρόνια πριν. Στα της παρούσης όμως και στα του Land of Demise που είναι ο τίτλος της δεύτερης δουλειάς τους. Οκτώ τραγούδια που ομολογώ με εξέπληξαν αρκετά ευχάριστα.

Επιστροφή στις ρίζες, με μπόλικο NWOBHM συναίσθημα και με κάποια early Power περάσματα, σε ένα αποτέλεσμα που σε πρώτη ακρόαση δεν μοιάζει Ελληνικό, επιβεβαιώνει όμως ότι η Ελληνική σκηνή στο συγκεκριμένο είδος συνεχίζει να μας δίνει ποιοτικές δουλειές. Σε αυτό βέβαια βοηθά πολύ και η παικτική δεινότητα του Κώστα Παπασπύρου (lead guitars), του Γιάννη Τσιακόπουλου (guitars and bass) και του Βασίλη Νάνου (drums), καθώς και τα φωνητικά του Δημήτρη Κότση που για μένα τον αδαή ήταν μια πάρα πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Ήδη από το ξεκίνημα και το (Priest-ικό κατά τη γνώμη μου) Stone Giants η μπάντα δείχνει ότι δεν έχει διάθεση για αστεία.

Εξαιρετική εισαγωγή, που σε βάζει με τη μία στο πνεύμα και στρώνει το χαλί για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια. Το Into the Badlands που ακολουθεί σε πάει σχεδόν σε full speed σε ένα πολύ ευχάριστο τριπάρισμα (ναι θα πιάσετε εαυτόν να κάνει λίγο air guitaring) και τολμώ να πω πως ίσως να ήταν και το αγαπημένο μου από όλο το άλμπουμ. Οι φόρμες γίνονται πιο κλασικές στο A Neverending Journey και το σιδηροδρομικό μοτίβο συνεχίζει χωρίς να σε αφήνει να πάρεις ανάσα.

Γνώμη μου πάντα, αλλά σαν να έπιασα κάποια Blind Guardian στοιχεία σε αυτό. Στο Troops of the Damned έχουμε ένα φόρο τιμής σε πιο early NWOBHM στιγμές (βλ. Blitzkrieg, Angel Witch etc.), αλλά περιέργως οι ρυθμοί δεν λένε να πέσουν και το συγκεκριμένο τραγούδι σου δίνει ένα πιο anthemic συναίσθημα.

To δεύτερο μισό του άλμπουμ ανοίγει με το Soulships και στο εκπληκτικό Doom άνοιγμα του.

Οι ρυθμοί πέφτουν λίγο (μη φανταστείτε πολύ) και κάπου εκεί έχεις να διαχειριστείς ήδη πέντε πολύ δυνατά κομμάτια, κάτι που κατά τα δικά μου στάνταρντς έχει κάνει το άλμπουμ ήδη να γαμεί. Κλασσικές φόρμες και στο The Frail and the Weak (πάλι μου ήρθαν οι Blind Guardian στο μυαλό) και με έξι στα έξι ήδη πείστηκα να αγοράσω το άλμπουμ.

Σαφέστατα πιο επικό το έβδομο Lord of All Darkness ανεβάζει πάλι ταχύτητες και σε φτιάχνει για το τέλος, ένα τέλος που έρχεται full-speed με το Iron Will που ειλικρινά μου θύμισε τόσο πολλές μπάντες που αγαπώ στο metal που αδυνατώ να του προσδώσω κάποια συγκεκριμένη επιρροή.

Ολοκληρώνοντας την ακρόαση μετά από λίγο περισσότερο της μισής ώρας έπιασα τον εαυτό μου να λέει “ρε τους πούστηδες οκτώ στα οκτώ κομμάτια γάμησαν, πως ακόμη δεν έχουν υπογράψει κάπου”. Βέβαια αυτά είναι εσωτερικές ερωτήσεις που είμαι σίγουρος ότι θα πιάσετε και εσείς που θα το ακούσετε, τον εαυτό σας να κάνει.

Δίχως αμφιβολία το Land of Demise είναι ένα άλμπουμ που ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ακούσεις μονοκοπανιά δίχως διάλειμμα ή κάποια διακοπή.

Απλά και σκέτα είναι ένα άλμπουμ που ΓΑΜΑΕΙ. Τόσο πολύ, που δεν σε νοιάζει καν η πρωτοτυπία στις μελωδίες. Θα δυσκολευτείτε πολύ να διαλέξετε το αγαπημένο σας τραγούδι, αλλά όποιο και να είναι θα το αξίζει 100%.

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης