And Also The Trees @ Θεσσαλονίκη και Αθήνα 18-19/11/2016

And Also The Trees , Remain in Light @ Ζωντανή Μαύρη Τρύπα (Θεσσαλονίκη 18/11/2016)

Η έλευση των And Also The Trees ήταν το συναυλιακό γεγονός του μήνα για την πόλη μας αφενός λόγω της πρώτης παρουσίας της σπουδαίας new wave/ post-punk μπάντας στα μέρη μας και αφετέρου λόγω της τριανταπεντάχρονης και πλέον ιστορίας τους που χτύπησε τις ευαίσθητες χορδές των φίλων της “σκοτεινής” πλευράς της δεκαετίας του ’80. Με ένα εξαιρετικό φετινό άλμπουμ στην φαρέτρα τους δεν ήθελε και πολύ να γεμίσουν κάθε γωνιά ενός ζεστού μουσικού χώρου όπως η Ζωντανή Μαύρη Τρύπα με τις γνωστές μουσικόφατσες της πόλης και όχι μόνο- όλοι ανεξαιρέτως προετοιμασμένοι για μια μουσική μυσταγωγία και μια ποιητική ατμόσφαιρα γεμάτη λυρικότητα που βγάζουν οι ζωντανές τους εμφανίσεις. Εν ολίγοις, αυτό που προσδοκούσε το κοινό είναι να ζήσει κάτι από τη μαγική δεκαετία των 80s και την πανσπερμία των συγκροτημάτων που ξεπήδησαν στο νησί ειδικά τη δεκαετία 75-85 θέτοντας εξαιρετικές μπάντες σαν τους And Also The Trees στο περιθώριο (αν μπορεί να θεωρηθεί δόκιμος ο συγκεκριμένος όρος!).

Με την άφιξη μου στο συναυλιακό χώρο άκουσα και τις πρώτες νότες των Remain In Light, του post punk/ gothic rock κουαρτέτου από τη Θεσσαλονίκη που υφίσταται σα σχήμα από το 2010. Με το φετινό τους LP “Splinters in Arcadia” στο επίκεντρο αλλά και νέα και παλιότερα τους τραγούδια από το mini-LP τους “Introduction to a Dream” του 2013 παρέμειναν στη σκηνή για 40 λεπτά σκοτεινιάζοντας δεόντως το συναυλιακό τοπίο με τις new wave/gothic rock συνθέσεις τους και ήταν το ιδανικό προοίμιο για τους headliners. Δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά αλλά είχα ακούσει τις δουλειές τους και τολμώ να πω ότι η εμπειρία και οι μουσικές τους παραστάσεις (μιας και όλοι τους έχουν μια πορεία λόγω και ηλικίας) μπόρεσε να αποτυπωθεί και επί σκηνής σε μια μεστή και λιτή παρουσία όπως οφείλει κάθε support μπάντα που ξέρει ποιος είναι ο ρόλος της όταν ανοίγει ένα μεγάλο όνομα. Ακολουθεί η setlist την οποία και “αλιεύσαμε” εγκαίρως από τη σκηνή:

1.                  Sailing

2.                  Burning stage

3.                  Prey red

4.                  Sons of Terra

5.                  Longing

6.                  Dead Alaska

7.                  Core/ Void

8.                  Green book

9.                  New North

Μόλις κάποια λεπτά μετά τις 11, η πεντάδα από το Inkberrow κατέβηκε από τον εξώστη και περνώντας μέσα από το πλήθος ανέλαβε δράση ξεκινώντας με το εξαιρετικά ατμοσφαιρικό και στομφώδες “Your Guess” από την τελευταία τους δουλειά. Ντυμένος με την κλασσική μαύρη καμπαρντίνα και το λευκό πουκάμισο με το σηκωμένο γιακά ο Simon Huw Jones, δεν πτοήθηκε ούτε από το απρόοπτο του σπασίματος της χορδής της κιθάρας του αδερφού του Justin Jones αμέσως μετά το πρώτο τραγούδι (ούτε αυτή δεν άντεξε τη συγκίνηση!!!). Έτσι, άδραξε την ευκαιρία (αφού πρώτα παρήγγειλε ένα κονιάκ) να μας απαγγείλει ένα πανέμορφο ποίημα με τη χαρακτηριστική μπάσα αλλά συνάμα σπαρακτική και μελοδραματική φωνή του και μια θεατρική απόδοση που θα καθήλωνε ακόμη και το λιγότερο μυημένο στην ποίηση. Και μόνο η νεκρική σιγή στο ακροατήριο ήταν το καλύτερο εύσημο και το πιο εντυπωσιακό ήταν ότι αυτή παρέμεινε και στις παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια τους σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας- γεγονός πρωτόγνωρο για συναυλία ειδικά στη Θεσσαλονίκη.

Όπως ήταν απόλυτα φυσιολογικό, τα περισσότερα τραγούδια τους ήταν μέσα από το φετινό τους άλμπουμ “Born Into the Waves”. Συνεχίζοντας με τραγούδια όπως τα “Dialogue”, “Hawksmoor and the Savage”, “The Sleepers”, “Winter Sea” και “The Skeins Of Love” κατάφεραν να καθηλώσουν το κοινό και να το μυήσουν στην ιδιαίτερα αισθαντική και κάποιες φορές κινηματογραφική προέκταση της μουσικής τους. Από τα τραγούδια που κυκλοφόρησαν τη δεκαετία του 80 επέλεξαν τα “A room lives in Lucy” (σε μια απίστευτα συγκινητική εκτέλεση…), “Virus Meadow”, “Shaletown” (που το “τραβήξανε” περισσότερο και πολύ καλά κάνανε!) και “Prince Rupert” με το τελευταίο να ανοίγει το encore.  Η παρουσία του Simon κυριαρχούσε στη  σκηνή με τη λυρικότητα και τη θεατρικότητα του, πότε σκυφτός πάνω στο μικρόφωνο και πότε γονατιστός, αλλά πάντα ποιητικός με τον αδερφό του Justin να κάνει την κιθάρα του να ακούγεται σαν άρπα και να παίζει μαγικά με τις παραμορφώσεις δίνοντας τον αντίστοιχο όγκο στις εξάρσεις των πένθιμων μελωδιών τους.

Με το γνωστό φλεγματικό βρετανικό χιούμορ στο τέλος του κύριου set, ο Simon σχολίασε ότι κανονικά θα έπρεπε να αποχωρήσουν και το κοινό να χειροκροτεί και να φωνάζει “We want more!” και τα λοιπά αλλά λόγω και της δυσκολίας αποχώρησης από τη σκηνή μας παρότρυνε να φανταστούμε ότι αυτό έγινε στην πραγματικότητα. Το encore ήταν ένα και μοναδικό με το νοσταλγικό “Prince Rupert” να το ανοίγει και τα “Angels, Devil, Man And Beast” και “Rive Droite” να ολοκληρώνουν μια setlist που άρμοζε σε μια τίμια μπάντα αφοσιωμένη στις συνθέσεις της και γνήσια σε κάθε της εμφάνιση. Με μπροστάρη ένα Simon Huw Jones, ερμηνευτικά άρτιο αλλά και ιδιαίτερα επικοινωνιακό, οι And Also the Trees απέδειξαν πόσο ιδιαίτεροι παραμένουν σε σχέση με τις κορυφαίες post-punk μπάντες της εποχής τους αν και δεν κατάφεραν ποτέ να τύχουν ευρείας αποδοχής αλλά και το γεγονός ότι ακόμη καταφέρνουν να συγκινούν και να προκαλούν αισθήματα νοσταλγίας για εκείνα τα ωραία “σκοτεινά” χρόνια.

Στα παραλειπόμενα της συναυλίας (όχι ότι δε θα βρίσκαμε να σχολιάσουμε….), η φοβερή μορφή που χόρευε πάνω στα τραπέζια στο τελευταίο τραγούδι των Remain in Light και στη συνέχεια αφού αποχώρησε προς τα μετόπισθεν επανήλθε δριμύτερος μπροστά στη σκηνή χαρίζοντας διάφορα αντικείμενα στο Simon (μεταξύ αυτών και ένα κλαδί από μια παρακείμενη γλάστρα στο χώρο) προκαλώντας διάφορα σχόλια και κάπου σπάζοντας τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα- πάντως ο Simon τον αντιμετώπισε με τη γνωστή βρετανική ευγένεια και στυλ. Η set list μαζί με το encore παρατίθεται στη συνέχεια:

1.                  Your Guess

2.                  Dialogue

3.                  Hawksmoor and the Savage

4.                  A room lives in Lucy

5.                  The Sleepers

6.                  The legend of mucklow

7.                  Virus Meadow

8.                  Mermen of the lea

9.                  Shaletown

10.              Winter Sea

11.              Brother Fear

12.              The Skeins Of Love

Encore:

13.              Prince Rupert

14.              Angel, Devil, Man And Beast

15.              Rive Droite

And Also the Trees, Doric @ Death Disco (Αθήνα 19/11/2016)

Έγραφα πριν λίγες μέρες με αφορμή τις εμφανίσεις των And Also the Trees σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πως πρόκειται για ένα απ’ τα πιο ιδιαίτερα και συνεπή συγκροτήματα που βγήκαν απ’ την βρετανική post – punk σκηνή. Καμιά φορά ο χαρακτηρισμός συνεπής, τίμιος κτλ χρησιμοποιείται για συγκροτήματα σχετικά αδικημένα, που δεν έτυχαν αναγνώρισης και συνεχίζουν απλά μετά από χρόνια να κάνουν αυτό που έκαναν τότε. Στην περίπτωση όμως των And Also the Trees κάτι τέτοιο, όχι απλά δεν ισχύει αλλά η αδικία είναι το να τους θεωρήσουμε ως τέτοιο συγκρότημα. Δεν συντηρούνται απλά απ’ το παρελθόν τους. Μάλιστα το καινούριο τους άλμπουμ θεωρώ πως είναι απ’ τα καλύτερα φετινά στον σκοτεινό, dark pop ήχο (πχ είναι άνετα καλύτερο απ’ το πολυδιαφημισμένο άλμπουμ των Tindersticks). Απ’ την αρχή μέχρι το τέλος του περιλαμβάνει στιβαρές, γεμάτες έμπνευση συνθέσεις, καλοδουλεμένες, ιδιαίτερα εκλεπτυσμένες που κάθε άλλο είναι αναμασήματα του παρελθόντος της μπάντας. Τραγούδια τόσο καλά που στέκονται, όπως περίτρανα απέδειξε το live του Σαββάτου, δίπλα σε τραγούδια-highlights της καριέρας τους, δίπλα σε τραγούδια που για κάποιους από μας σηματοδότησαν σημαντικές στιγμές της ζωής μας, είναι δεμένα με μια ολόκληρη εποχή κτλ κτλ.

Βέβαια όλος αυτός ο πρόλογος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσω ένα μέτριο live. Μια τυπική διεκπεραιωτή διαδικασία από πλευράς μπάντας. Ωστόσο και πάλι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το live ήταν καταπληκτικό. Οι And Also the Trees έδωσαν στο ελληνικό κοινό μια υπέροχη παράσταση, γεμάτη θεατρικότητα και εξαιρετικές ερμηνείες απ’ τον Simon Huw Jones, φοβερά παιξίματα, τεχνικά όσο και παθιασμένα απ’ τους μουσικούς και ζηλευτό set list με αρκετά κομμάτια απ’ το φετινό “Born Into the Waves” αλλά και με διαμάντια από σχεδόν όλη την πορεία τους.

Πριν την υπέροχη παράσταση των And Also the Trees είχαμε την χαρά να παρακολουθήσουμε τον Doric (aka Στάθη Λεοντιάδη) με αρκετά χρόνια πορεία αλλά και πιονέρο στην μικρή minimal wave σκηνή της χώρας (επίσης το ένα δεύτερο των Human Puppets) ο οποίος παρουσίασε σχεδόν ολόκληρο το νέο του ep το οποίο τιτλοφορείται “Sleep Of Reason”  αλλά και κάποια ακόμα απ’ το περσινό “So Far So Near”. Στην αρχή μόνος με τα synth του, αλλά και στη συνέχεια με την Valisia Odell για δυο τραγούδια στα φωνητικά και το Νίκο Πασχαλίδη στο μπάσο για τα υπόλοιπα πέντε, παρέδωσε πολύ καλά δείγματα minimal synth αφήνοντας την αίσθηση μιας άλλης εποχής, φτιάχνοντας εικόνες μιας άλλης Αθήνας που αυτοί οι αναλογικοί ήχοι φαίνεται να ‘χουν “αιχμαλωτίσει” μέσα τους. Προσωπικά με ενθουσίασε το Life In Reverse αλλά όλα τα κομμάτια στάθηκαν σε πολύ καλό επίπεδο. Σίγουρα κατάφερε να κερδίσει το κοινό.

Το live των Βρετανών άνοιξε με το προηχογραφημένο Naito-Shinjuku σαν εισαγωγή για να μπουν με το καταπληκτικό Your Guess. Ο ήχος απ’ την αρχή κιόλας ήταν πολύ καλός και πέρα από κάτι μικρό-μικροφωνισμούς στάθηκε σύμμαχος της μπάντας καθ’ όλη τη διάρκεια του live.

Το σχεδόν επικό feeling που αποπνέει το Your Guess παρόλο που θα ταίριαζε να ακουστεί σε ένα  μεγαλύτερο χώρο, αποδίδεται άψογα στην φιλόξενη σκηνή της Death Disco. Η κάπως παραλλαγμένη εισαγωγή με το κλαρινέτο που ακολουθεί δεν είναι άλλη από αυτή του αγαπημένου Dialogue απ’ τα 1993 μέσα απ’ το υπέροχο “The Klaxon”. Συνέχεια με το Hawksmoor and the Savage για να φτάσουμε στο μεγαλύτερο ταξίδι στο πίσω χρόνο με το A Room Lives In Lucy του 1985 με την post-punk φούρια του. Η μπάντα βγάζει την απαραίτητη ένταση και παρόλο που αυτό γράφτηκε 31 χρόνια πριν ακούγεται απόλυτα εναρμονισμένο στον σημερινό ήχο της μπάντας.

“Το επόμενο κομμάτι ονομάζεται Sleepers” μας λέει ο Simon ο οποίος είναι ευδιάθετος και επικοινωνιακός. Το The Legend Of Mucklow αν και ήξερα πως περιλαμβάνεται στις setlists τους ήταν για μένα η ευχάριστη έκπληξη στο set καθώς είναι προσωπικό αγαπημένο απ’ τη δισκάρα που λέγεται “(Listen For) The Rag and Bone Man”. Τα αδέρφια Jones πραγματικά έχουν βρει στην παρούσα σύνθεση της μπάντας το ιδανικό όχημα. Ο άψογος ντράμερ δείχνει ξεκάθαρα να ευχαριστιέται το συγκεκριμένο κομμάτι που είναι κάπως πιο απαιτητικό και μαζί με το μπάσο αλλά και το πολύ-εργαλείο σε πλήκτρα, κλαρινέτο και δεύτερη κιθάρα στα αριστερά της σκηνής, αποδίδουν με πάθος και ενθουσιασμό τα κομμάτια από όλη την πορεία των And  Also the Trees, είτε πρόκειται για τα post-rock 00s περάσματα της μπάντας (“Rag and Bone Man”), τις 50s αναφορές των μέσων των 90’s (“Angelfish”) είτε το πρωτόλειο post-punk του A Room Lives In Lucy.

Το live όμως έχει δρόμο μπροστά του. Το συγκλονιστικό Virus Meadow απ’ τα 1986 έρχεται να αλώσει το θυμικό και να μας οδηγήσει παραδομένους  στο συναισθηματικό του φορτίο. Κάθε λέξη που απαγγέλει ο Simon “καρφώνεται” μέσα μου…”The rooks, they seemed to follow him, Wherever he goes…” Ανατριχίλα.

Η μπάντα ρίχνει τους τόνους μετά απ’ αυτό γυρνώντας στο ονειρικό Mermen of the Lea απ’ το “Green Is the Sea” του ’92. Για να πω την αλήθεια απ’ αυτή τη δισκάρα (δίσκο που μου πρωτοσύστησε τους And Also the Trees) ίσως θα προτιμούσα κάποιο άλλο τραγούδι, αλλά σίγουρα όσοι βρεθήκαμε θα θέλαμε να ακούσουμε τις προσωπικές μας αδυναμίες. Κάτι που όλοι σίγουρα θέλαμε να ακούσουμε ήταν το Shaletown, έναν απ’ τους ύμνους της μπάντας αλλά και ολόκληρης της βρετανικής 80’s σκηνής, και η μπάντα δεν μας χάλασε χατίρι. Μαγεία.

Επιστροφή στο 2016 με το λυρικό Winter Sea και ξανά πίσω στις μέρες του “The Millpond Years” με την υπέροχη εκτέλεση του The Suffering Of the Stream με την κιθάρα του Justin να κελαηδά βουτηγμένη στο reverb.

Το songwriting είναι τόσο δυνατό που πολλές φορές, ακόμα και κατά τη διάρκεια του ίδιου τραγουδιού, αφήνεις την φωνητική γραμμή για να τραγουδήσεις την κιθαριστική μελωδία  ή ακόμα και το μπάσο, όπως για παράδειγμα στο σχεδόν surf, Brother Fear απ’ την 50’s beat band εποχή τους μέσα απ’ το “Angelfish”(1996). Το κύριο μέρος του live κλείνει με το υπέροχο φετινό, The Skeins Of Love. Η διακοπή διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα καθώς ο κόσμος είναι ενθουσιασμένος. “Σήμερα είναι η τελευταία μέρα της περιοδείας μας. Θεέ μου! Τι μέρος για να τελειώσει”  λέει ο Simon.

Prince Rupert για τη συνέχεια απ’ το μνημειώδες “Farewell to the Shade” που μαζί με το Angel Devil Man and Beast και το Rive Droite (πάλι απ’ το Rag and Bone Man) αποτελούν το πρώτο μέρος του encore μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού. Ωστόσο όλοι ξέρουμε πως δεν πρόκειται να πάνε πουθενά αν πριν δεν μας χαρίσουν ένα Slow Pulse Boy. Τα λόγια είναι μάλλον περιττά. Το κομμάτι αυτό για πολλούς είναι μια ολόκληρη εποχή. Η εισαγωγή με τον Justin για σχεδόν 3 λεπτά μόνο με το delay του, η ανατριχιαστική απαγγελία του Simon, το επιληπτικό drumming και οι λέξεις…

“We could tear up the floors/ And find all the things we’d ever lost/ And the fire burns in our jack boots/  So we chase the explosions/ From horizon to horizon”.

Συγκλονιστικό live!

Για να επανέλθω όμως λίγο στον πρόλογο αυτού του report, θα πω πως οι fans των Bad Seeds, Tindersticks, των Διάφανων Κρίνων και λοιπών σκοτεινών ηρώων θα ‘πρεπε να χουν τα αυτιά τους στραμμένα σ’ αυτή τη σπουδαία μπάντα, η οποία ακόμα και σήμερα 37 ολόκληρα χρόνια μετά συνεχίζει να παράγει σπουδαία, μελαγχολική, σκοτεινή μουσική. Πραγματικά περιμένω το επόμενο τους album και γιατί όχι την επόμενη επίσκεψή τους για νέες συγκινήσεις.

Doric Setlist:

The Suspect

Over My Dreams

Madigan

Poets Land

So Far So Near

Life In Reverse

Exposing Vanity

Sleep Of Reason

Never Ends

And Also the Trees Setlist:

Your Guess

Dialogue

Hawksmoor and the Savage

A Room Lives In Lucy

Sleepers

The Legend Of Mucklow

Virus Meadow

Mermen Of the Lea

Shaletown

Winter Sea

The Suffering of the Stream

Brother Fear

The Skeins Of Love

 

Encore:

Prince Rupert

Angel Devil Man And Beast

Rive Droite

 

Encore 2:

Slow Pulse Boy

Ανταποκρίσεις:

Θεσσαλονίκη: Θωμάς Παπάς
Αθήνα: Βασίλης Μπέκας

Φωτογραφίες:

Άκης Καλλόπουλος (Θεσσαλονίκη)

Δημήτρης Δαλακλής (Αθήνα)