An Ocean Of Void: The Great Escape (Inverse Records 2015)

An_Ocean_Of_Void_-_The_Great_EscapeΛίγες φορές έδωσα σημασία στην παραγωγή ενός δίσκου. Σκεφτόμουν πως μια καλή ιδέα δεν μπορεί να χάσει είτε παιχτεί με τον ένα είτε με τον άλλο τρόπο. Χαζομάρες. Η παραγωγή είναι τόσο σημαντική που μπορεί να αποθεώσει ή να χαντακώσει μια μελωδία. Εξαρτάται φυσικά και από τον συνθέτη. Θα δώσω ένα παράδειγμα συγκροτήματος που η μουσική του με κάνει να βαριέμαι (θα έγραφα κάτι άλλο αλλά σκέφτομαι ότι θα με κράξουν). Κάποτε έλαβα σαν δώρο ένα CD των Sevendust*. MTV metal δηλαδή. Το βαρέθηκα σε σημείο που έπαιρνα βαριές ανάσες ξάπλα στον καναπέ γιατί νόμιζα ότι θα γεννήσω. Μας γκάστρωσε κοινώς. Όμως πρόσεξα κάτι καλό. Η παραγωγή είχε φτιάξει τέτοιον ήχο που έσωσε τα προσχήματα κι εμένα από το να χυθώ στα πατώματα από την βαρεμάρα. Εκεί κατάλαβα πώς η σωστή παραγωγή μπορεί να κάνει την ανατροπή. Από την μετριότητα να βγάλει κάτι καλό. Υπάρχει βέβαια και η ανάποδη.

Οι An Ocean Of Void από την Γαλλία πειραματίζονται σε post μονοπάτια θέλοντας να αφήσουν το στίγμα τους σε έναν χώρο που τα μεγάλα ονόματα έχουν κάνει πια τον κύκλο τους. Δύσκολα θα βγει κάτι εφάμιλλο των Isis (της μπάντας, όχι των παλαβών ταλιμπάν) ή των μεγάλων Neurosis (αυτοί είναι μια κατηγορία μόνοι τους). Γι’ αυτό δοκίμασαν κάτι διαφορετικό. Έκαναν καλή δουλειά στην σύνθεση και κακή στην παραγωγή. Καλά, τόσο χάλια είναι, θα ρωτήσει κάποιος. Όχι, γιατί και αυτό είναι θέμα γούστου. Αλλά θα το συγκρίνω με δίσκους που έχουν αφήσει σημαντικά αποτυπώματα στον post ήχο.

Το The Great Escape πειραματίζεται σε ατμόσφαιρα μεταξύ των Anathema και του κλασικού post ρεπερτορίου. Μελαγχολία, μελωδία και θυμός ανακατεμένα σε post μπλέντερ. Μακροσκελείς συνθέσεις εναλλάσσονται όμορφα μεταξύ ήρεμων και άγριων στιγμών, μεταξύ rock και metal και άλλοτε με καθαρά φωνητικά κι άλλοτε με growls που φέρνουν σε death metal. Δοκιμάζουν να παντρέψουν τους Anathema και τους Paradise Lost (ίσως) με τους Cult of Luna των πρώτων χρόνων και εν μέρει το καταφέρνουν. Ακούστε  το “Silent Storm” και θα βρείτε υπέροχα riff που συνδυάζουν όλα τα παραπάνω.

Όμως εκεί που διακρίνεται κάτι καλό σκεφτόμουν ότι θα μπορούσε να γίνει αρκετά καλύτερο με διαφορετική παραγωγή. Δεν υπάρχει όγκος στο The Great Escape. Δεν υπάρχει το “wall of sound” που χαρακτηρίζει τον ήχο των μεγαλύτερων συγκροτημάτων του είδους. Δεν θα ακούσετε κάτι που να σας κολλήσει στον τοίχο, όπως κάνουν οι παραγωγές των Pelican ή των Isis, κυρίως γιατί η κιθάρα μου θυμίζει έντονα παλιό φτηνιάρικο ενισχυτή. Είναι τόσα τα σημεία που έλεγα «μα αυτό θα γινόταν φοβερό αν έβγαινε αλλιώς». Τα ξεσπάσματα δεν εξυπηρετούσαν τέτοιο σκοπό, παρά έπαιζαν τον ρόλο απλών εναλλαγών στο ύφος.

Ίσως βέβαια να υπάρχει αντίλογος. Η ατμόσφαιρα του δίσκου όπως είπα παραπάνω είναι άκρως μελαγχολική. Για αυτόν τον λόγο ίσως προτίμησαν να της αφιερώσουν ολόκληρο το The Great Escape, σαν ύμνο. Κυριαρχεί από την αρχή μέχρι το τέλος και πιθανόν να είναι αυτή που κάμπτει την επιθυμία τους για ξεσπάσματα και εκτόνωση. Η αλήθεια είναι πως διαφέρει από τα γενικά post πρότυπα των τελευταίων ετών και διαθέτει πολλές καλές ιδέες. Μένει να δούμε σε πόσους θα έχει θετικό αντίκτυπο.

Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης

Κατηγορία
TAGS
Κοινοποίηση

COMMENTS

X