Amplifier: Trippin’ With Dr. Faustus (Rockosmos 2017)
Σίγουρα όταν μιλάμε για τη μουσική σκηνή του Manchester, το μυαλό μου πάει σε διαφορετικού είδους συγκροτήματα, παρόλα αυτά οι Amplifier είναι μια αξιοσημείωτη περίπτωση. Αν και γενικά οι Βρετανοί έχουν σαφέστατα καλή παράδοση στα prog rock συγκροτήματα, τα τελευταία χρόνια, τα σχήματα του είδους δείχνουν να αντλούν επιρροές περισσότερο από την παγκόσμια progressive rock σκηνή και ειδικότερα από την από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του ομώνυμου ντεμπούτου τους που κυκλοφόρησε πριν 13 χρόνια, η επιρροή από μπάντες σαν τους Tool και τους Soundgarden ήταν εμφανέστατη. Φυσικά, οι αναφορές κυρίως στις μελωδίες και στη cosmic στιχουργική θεματολογία παραπέμπουν στην τεράστια βρετανική κληρονομιά των prog / art rock σχημάτων των 70s.
Ο ήχος των Amplifier αναπόφευκτα λόγω των κοινών αναφορών θυμίζει τους συντοπίτες τους, καταπληκτικούς αλλά πλέον διαλυμένους Oceansize (ένα από τα σημαντικότερα βρετανικά σχήματα των 00s κατά τον γράφοντα), με την διαφορά πως εκεί που οι Oceansize λοξοκοιτούσαν στο indie rock, οι Amplifier επιλέγουν πιο κλασικές ροκ απολήξεις. Κάτι ακόμα που συνδέει τις δύο μπάντες είναι ο κιθαρίστας Steve Durose, ο οποίος μετά από την διάλυση των Oceansize (2011) μπήκε στην ομάδα των Amplifier.
Τα πρώτα τους albums πίσω στα μέσα των 00s δέχτηκαν πολύ καλές κριτικές και η μπάντα ήταν σε ένα διαρκώς ανερχόμενο status. Παρόλα αυτά μετά από σχεδόν μια-μιση δεκαετία δισκογραφίας, 5 albums και άλλα τόσα EPs, o ενθουσιασμός φαίνεται να έχει κοπάσει, κάτι που προσωπικά αποδίδω κυρίως στο πως κινείται πλέον παγκοσμίως η μουσική βιομηχανία παρά στην ίδια την μπάντα. Οι Amplifier συνεχίζουν να δισκογραφούν σε πολύ αξιόλογα επίπεδα, με εξαιρετικές κυκλοφορίες. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το φετινό τους “Trippin’ with Dr. Faustus” το οποίο νομίζω ότι οφείλει να απασχολήσει τους fan του heavy ήχου τουλάχιστον.
Στο album υπάρχουν σαφείς αναφορές σε ολόκληρη την πορεία τους αλλά και μια πιο ποπ προσέγγιση. Εντάξει, με 6μιση λεπτά μέσο όρο διάρκειας και progressive παιξίματα δεν κάνεις αυτό που λέμε ποπ, αλλά τα κομμάτια είναι γεμάτα hooks. Κομμάτια που μένουν στο μυαλό, όπως το Kosmos (Grooves Of Triumph) ή το Big Daddy. Καταφέρνουν να είναι προσιτοί, με ρεφρέν σχεδόν φιλικά στο ραδιόφωνο που λέμε (καλά δεν λέμε για το ελληνικό ραδιόφωνο, δεν έχουμε τόσο μεγάλες προσδοκίες) αλλά και παράλληλα πολύπλοκοι με απαιτητικά τύμπανα, πολλές αλλαγές κιθαριστικών θεμάτων, κοφτερά leads και όπως πάντα, riffs βαριά φορτωμένα με εφέ (από τις μεγάλες πεταλιέρες τους).
Το Freakzone καταφέρνει να ισορροπεί ανάμεσα στα φωτεινά μεγάλα riff και τα επαναλαμβανόμενα τύμπανα θυμίζοντας μου τους Cave In του “Jupiter” και τα παραδοσιακά Sabbath-ικά γεμίσματα ενώ το ρεφρέν του είναι catchy όσο δεν πάει. To στακάτο rhythm section του The Commotion (Big Time Party Maker) ξεχωρίζει σε κάθε ακρόαση καθώς ρίχνει κάπως το τέμπο αλλά όχι την έμπνευση. Άνετα στα κομμάτια που ξεχωρίζουν είναι και το Horse που μου φέρνει λίγο πιο μπροστά την Rush επιρροή. Μιας και έγραψα για τους Rush να αναφέρω το εναρκτήριο Rainbow Μachine που είναι μια εξαιρετική εισαγωγή για το album όντας ένα από τα καλύτερα κομμάτια του. Τα Anubis και Supernova δίνουν μια διαφορετική διάσταση στο album αν και το πρώτο μάλλον μου άρεσε λιγότερο από κάθε άλλο ενώ το δεύτερο έχοντας πολύ μπροστά τα πλήκτρα και την πιο ρετρό λογική του, μια μου αρέσει και μια το βαριέμαι.
Ο κόσμος των Amplifier βέβαια είναι ένας κόσμος που μοιάζει να μην νοιάζεται και τόσο για το σήμερα. Μηχανές ουράνιων τόξων, αρχαίοι θεοί, ιστορίες για άλογα, σουπερνόβα και αρκετά μυστήρια θέματα γεμίζουν τους πραγματικά καλογραμμένους στίχους του Sel Balamir και καλούν τον ακροατή σε ένα ακόμα ταξίδι μαζί τους.
Οι Amplifier για άλλη μια φορά αποδείχτηκαν απόλυτα συνεπείς. Παραδίδουν ένα ακόμα πολύ καλό album που πιστεύω θα ικανοποιήσει τους οπαδούς τους ενώ μπορεί να τρυπώσει και σε καινούργια αυτιά και να τους ανακαλύψουν μετά από μιάμιση δεκαετία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε βέβαια πως πλέον τόσο ο τρόπος μετάδοσης και προώθησης της μουσικής όσο και ο χρόνος που οι ακροατές δίνουν σε ένα καινούργιο για αυτούς άκουσμα είναι αρκετά απρόβλεπτος. Οπότε…
-8-
Κείμενο: Βασίλης Μπέκας