Amoth: Revenge (Inverse Records 2016)
Δεύτερο άλμπουμ για τους Φινλανδούς Amoth. Αν ήταν ελληνικό θα μου ακουγόταν πολύ ψευδό το όνομα. Άμμοθ και θάλαθθα. Αθ θοβαρευτούμε. Οι ίδιοι κατατάσσουν την μουσική τους στο progressive metal και αναφέρουν μέσα σε άλλα ότι οι περισσότερες κριτικές για τον πρώτο δίσκο τους, χαρακτήριζαν την δουλειά τους «ξεχωριστή» και «προσωπική». Αυτοί τα λένε, όχι εγώ.
Πριν πατήσω το play το μάτι μου κόλλησε στον πρώτο τίτλο. “Die Young”. Διασκευή, σκέφτηκα. Όχι, δεν ήταν. ‘Όμως, παίζεις metal και βγάζεις τραγούδι που ονομάζεις όπως ένα από τα πιο εμβληματικά. Όχι και τόσο καλή κίνηση. Έχει βγάλει και η Kesha ένα με τον ίδιο τίτλο, αλλά αν πεις στους ακροατές της για Black Sabbath θα σε πουν βλάκα γιατί οι εκπτώσεις είναι Black Friday και όχι Σάββατο. Τέλος πάντων. Στα της μουσικής.
Το Revenge είναι ένα κλασικό power progressive άλμπουμ. Είναι τεχνικό σε οριακό όμως σημείο για το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Όχι, δεν απευθύνεται στο κοινό του progressive και θα εξηγηθώ. Η μουσική εκτείνεται μεν από progressive παροξυσμούς με ταχύτατες εναλλαγές και εντυπωσιακά σόλο έως power καλπασμούς και μπαλάντες που δημιουργούν μια νοσταλγική διάθεση. Καλά ως εδώ, αν και κάπως υπερβολικές οι μίξεις. Δεν κουράστηκα αλλά θα ήθελα κάτι διαφορετικό. Εντυπωσιακό το ομώνυμο κομμάτι με τα πολύπλοκα μέρη της κιθάρας στα μισά του τραγουδιού να δίνουν μια ροή όμορφη και δυναμική. Δεν υπάρχει σημείο χωρίς κάτι ενδιαφέρον από μουσικής πλευράς αλλά δεν βρήκα και το νέο μου κόλλημα. Ας σημειώσουμε πως ποτέ, μα ποτέ δεν άκουσα power.
Αυτό όμως που παραπέμπει σε 80’s και 90’s ήχους είναι η φωνή. Ψηλές που προσπαθούν να μοιάσουν έως έναν βαθμό με τις μεγάλες φωνές του power και εν μέρει μπορεί να το πετυχαίνουν όμως οι πολλές ψεύτικες ποτέ δεν μου άρεσαν. Τόσες που μου θυμίζουν τον φίλο μου τον Γιώργο που όταν ήμασταν φοιτητές ήθελε να γίνει rock star και έκανε πως τραγουδούσε με βούρτσα αντί για μικρόφωνο. Η ψύχωση και την χρυσή εποχή των τσιρίδων είναι παραπάνω από εμφανής και εκεί νομίζω πως διακρίνω μια κρίση ταυτότητας. Από την μια η progressive προσέγγιση και από την άλλη η κλασική φωνή που θα ταίριαζε σε Manowar και Blind Guardian. Έτσι, πιστεύω πως οι οπαδοί του progressive θα βρουν υπερβολικό τον τραγουδιστή, αλλά αρκετά ενδιαφέρουσα την μουσική, οι δε true fans θα δουν με καλό μάτι την φωνή αλλά νομίζω πως θα μπουχτίσουν με τις άπειρες νότες των συνθέσεων.
Το Revenge δεν είναι κάτι που θα κάνει αναγνωρίσιμους τους Amoth, αλλά φυσικά δεν πρόκειται για κακό άλμπουμ. Έχει δοθεί πολλή προσοχή στην σύνθεση και θα προσελκύσει κόσμο που λάτρεψε το power και πλέον ψάχνει διαφορετικά μουσικά μονοπάτια.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης