Alter Self: Promo 2012 (Self Released 2012)
Η χώρα μας πιστεύω πως έχει εξελιχθεί με τα χρόνια σε μεταλομάνα από τις λίγες παγκοσμίως. Αν εξαιρέσουμε τις Σκανδιναβικές, την Γερμανία, την βόρεια Αμερική και την ανερχόμενη Γαλλία τι μένει; Δεν είχα χάσει την ευκαιρία να επισκεφθώ ένα μεγάλο δισκοπωλείο όταν είχα βρεθεί την πόλη του Μετς στην Γαλλία θέλοντας να δω τι ακούει ο κόσμος εκεί. Μπαίνοντας είδα έκπληκτος στα ράφια με τις νέες κυκλοφορίες να φιγουράρει πάνω – πάνω, μαζί με Black Eyed Peas και κάτι MTV-ικους το “Aealo” των Rotting Christ. Μπράβο λέω, έχουμε προχωρήσει. Βέβαια έχουμε μια τάση να προσκολλούμαστε σε παλαιότερα είδη, χωρίς να τα αποκαλώ παρωχημένα, αλλά προσωπικά θα ήθελα να ξεπεταχτεί και κάτι περισσότερο προοδευτικό.
Κλασσικό heavy, death και thrash έχουν την τιμητική τους εδώ στον ομφαλό της γης με αρκετά ονόματα να διασχίζουν τα σύνορα φεύγοντας για διεθνή καριέρα (όπως έκανε η Βίσση ένα πράγμα). Κάπου εκεί εμφανίστηκαν οι Alter Self, τους οποίους δεν ήξερα πριν ακούσω το συγκεκριμένο promo, το οποίο συνοδευόταν από μια μικρή εισαγωγή για το ύφος της μπάντας. Ένα αμάλγαμα τεχνικού death – thrash με επιρροές διαφόρων ειδών, χωρίς όμως να τις κατονομάζουν ιδιαίτερα. Το μικρό δισκάκι των τριών κομματιών ως προάγγελος του επερχόμενου “Seven Deadly Blessings” λειτουργεί ουσιαστικά σαν μια καλή διαφήμιση για την τετράδα από την πρωτεύουσα.
“My Sober Reflection”, “Fovea” και “Separation From God” δίνουν μια σαφή εικόνα για το τι αντιπροσωπεύει ο ήχος των Alter Self. Τι περιμένετε εσείς όταν ακούτε για τεχνικό death; Παπατζιλίκια στο μπάσο, ταχύτατα drums στα όρια του αυτισμού, σόλο που κουφαίνουν και μια φωνή από τα έγκατα εγκαταλελειμμένου τάφου. Αν και το τελευταίο δεν με «ψήνει» ιδιαίτερα, για τα υπόλοιπα τρέφω σχεδόν ερωτικά συναισθήματα και ανυπομονούσα διακαώς για το άκουσμα. Δυστυχώς έχω πλέον υψηλά standards που απαιτούν μεγάλους δίσκους για το συγκεκριμένο μουσικό ιδίωμα. Παρά ταύτα δεν απογοητεύτηκα.
Η riff-ολογία τείνει περισσότερο σε thrash μονοπάτια με αρκετές εναλλαγές στις ταχύτητες και τον Πέτρο Αποστόλου να «πλακώνει» τα τύμπανα ως οφείλει ένας άγριος drummer. Δεν αναλώνονται μόνο σε γρήγορα πράγματα αλλά ξέρουν πώς να προσφέρουν ποικιλία. Ο Γιάννης Μαρινάτος αποτελεί ίσως την πιο “tech-prog” εκδοχή του συγκροτήματος αφού με το μπάσο του δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις για να μπορούν να υπερηφανεύονται πως κατατάσσονται στον κύκλο αυτής της δύσκολης μουσικής. Από την άλλη μεριά οι Alex Paris (Αλέξης Παρασκευόπουλος) και Αντρέας Geo (αυτό δεν ξέρω από πού βγαίνει) σε κιθάρες και φωνή δεν μπορώ να πω πως με ενθουσίασαν αν και κρατούν το mood στη σωστή φάση και προσφέρουν στιγμές άξιου head banging. Για τα φωνητικά του Αντρέα δεν έχω να εκφράσω σοβαρή άποψη καθώς είναι μόνο θέμα γούστου αν σε κάποιον αρέσουν τα γνωστά γρυλίσματα αυτού του είδους.
Γενικά το μικρό δείγμα από το “Seven Deadly Blessings” αφήνει καλές εντυπώσεις σε κάποιον οπαδό των πρώιμων Death (μέχρι και το “Spiritual Healing”) και γενικά της παλαιάς σχολής κάφρων. Αν ο δίσκος κινηθεί σε παρόμοιο μοτίβο και είναι ένα σκαλάκι πιο εμπνευσμένος, θα μιλάμε πιστεύω για μια νέα εγχώρια ανερχόμενη δύναμη. Αναμένουμε το ολοκληρωμένο άλμπουμ για περαιτέρω συζήτηση.
Κείμενο: Βασίλης Μπακογιάννης