Socrates Drank The Conium: Last Forever (Minos EMI/Universal 2023)

Είναι πάντοτε συγκινητικό όταν καλείσαι να διαχειριστείς την ολοκλήρωση ενός κύκλου. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την κυκλοφορία αυτού του άλμπουμ, από ένα συγκρότημα που ΔΕΝ είναι δυνατό να μην έχεις αγαπήσει. Και ο κύκλος κλείνει με το ίδιο ακριβώς όνομα που άρχισε. Ναι τα περισσότερα τραγούδια είναι σε ημιτελή μορφή. Ναι, ο Κώστας Μπίγαλης ίσως να μην μπόρεσε να δώσει το 100% της λάμψης που άξιζε σε κάποια από αυτά. Ωστόσο, και μεγάλη χάρη του χρωστάμε που το έκανε, όπως φυσικά και το Δημήτρη Μπέλλο. Η δουλειά που έριξε αποδίδει δικαιοσύνη στο πνεύμα της μουσικής του συγκροτήματος.

Ναι μπορεί να πονάει κάθε ακρόαση όταν ξέρεις ότι ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ Γιάννης Σπάθας μας παρακολουθεί από ψηλά και πως ο Αντώνης Τουρκογιώργης βρίσκεται στη δύση του ταλαιπωρημένος από προβλήματα υγείας. Ναι σε όλα αυτά. Παρόλα αυτά έχουμε να κάνουμε με μια δουλειά που ακόμη και σε αυτή τη μορφή της μπορεί να προκαλέσει ρίγη στον ακροατή.

Τα έντεκα τραγούδια αυτής της δουλειάς σε επαναφέρουν στον αρχετυπικό ήχο της μπάντας, μιας μίξης παλιομοδίτικου ροκ και στοιχείων παραδοσιακής μουσικής.

Όπως προείπα, οι συνθέσεις εμφανίζουν ελλείψεις, ίσως και να ακούγονται ασύνδετες σε κάποια σημεία, αυτό όμως σε τίποτα δεν τους στερεί την ομορφιά τους. Ήδη από το ξεκίνημα και το “Bazaar”, ο ακροατής μπαίνει απευθείας στο vibe που οι Socrates πάντοτε κατάφερναν να σε βάζουν. Απλό, δυναμικό όπου πρέπει και με το σόλο του Σπάθα να σε αγγίζει βαθιά μέσα σου. Συνέχεια με το “Hood”, ένα κλασσικό blues rock κομμάτι, που θα φέρει στη μνήμη του ακροατή τον ήχο της μπάντας κατά την ύστερη εποχή της. Μια μίξη του ήχου των Socrates ανά τις δεκαετίες, με κάποια ελαφρά περάσματα από παραδοσιακές κλίμακες μπορεί κάποιος να ακούσει στο “Nobody Home”. Το “Candyman” που ακολουθεί, δίνει τον ακροατή την αίσθηση πως βρίσκεται μέσα στο στούντιο και παρακολουθεί την μπάντα να τζαμάρει.

Συνέχεια με “No Prisoners” που είναι πιο κοντά στην Plaza εποχή των Socrates.

Μέτριο γενικά (ίσως γιατί δεν είναι πλήρες), με κάποιες πολύ όμορφες μουσικές γέφυρες όμως που σώζουν την κατάσταση. Η πρώτη πλευρά του άλμπουμ κλείνει με το “Tribes”, που είναι πιθανότατα ένας αυτοσχεδιασμός πάνω σε φόρμες παραδοσιακής κι ανατολίτικης μουσικής. Κάτι που που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι θα μπορούσε να έχει ξεπηδήσει από μια τόσο ενδιαφέρουσα μουσική μίξη. Αυτό που τελικά αποτυπώθηκε στην ηχογράφηση ηχεί εξαιρετικά ιντριγκαδόρικο.

Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με το ενδιαφέρον “Lonely Hearts”. Ολοφάνερα το συγκεκριμένο τραγούδι ήταν σε στάδιο δοκιμών, καθώς ακούγεται λίγο ασύνδετο. Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας παρόλα αυτά. Στα δυνατά του σημεία το πολύ όμορφο σόλο του Σπάθα. Ακολουθεί το “Shake It” που ξεκινά με το μακρόσυρτο σόλο του Γιάννη Σπάθα. Στη συνέχεια μπαίνει σε ρυθμό μπαρουτοκαπνισμένο, σχεδόν «αλήτικο». Μας δίνει ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, τραγούδι αυτής της κυκλοφορίας. Δυνατό blues rock και στο “Life Goes On”. «Κοτόπουλο και πατάτες» από πλευράς πρωτοτυπίας, αλλά αυτό διόλου δε με χάλασε.

Προτελευταία στάση, με ένα ακόμη τζαμάρισμα που μπορούμε μονάχα να φανταστούμε πόσο όμορφα θα ακουγόταν ολοκληρωμένο. Το “Crack In The Mirror” μας δίνει μονάχα μικρές γεύσεις το πόσο καλό θα τραγούδι θα ήταν. Περιέχει κάποια όμορφα μεν, ατελή δε, τμήματα, που αφήνουν μια γλυκιά γεύση απορίας. Και το κλείσιμο! Το Blues, που ενσωματώνει μέσα του την αγάπη που οι Socrates είχαν για αυτή τη μουσική. Ατελές κι αυτό, αλλά βγάζει τόσο πολύ συναίσθημα που το νιώθεις από την πρώτη νότα.

Με όλες τις ελλείψεις και όλα τα «μειονεκτήματά» του το “Last Forever” είναι ένα άλμπουμ που στέκεται μουσικά και ποιοτικά, τιμώντας την ιστορία των Socrates.

Είναι κρίμα που δεν μπορούμε να τους απολαύσουμε στο σήμερα να δημιουργούν και να εμφανίζονται. Ωστόσο κατόρθωσαν να αφήσουν πίσω τους μια τέτοια κληρονομιά που δε θα αφήσει τη μουσική τους να ξεχαστεί ποτέ. Έστω και σε αυτή τη μορφή, τα τελευταία δείγματα του μουσικού τους οίστρου φτάνουν στον ακροατή, και αυτό από μόνο του συγκινεί τα μέγιστα!

Βαθμολογία: Μια τέτοια δουλειά, και τα συναισθήματα που προκαλεί είναι πέρα από βαθμολογίες.

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης