Hammers Of Misfortune: Overtaker (Self Released 2022)

Η επιστροφή στις κυκλοφορίες τους πήρε 6 ολόκληρα χρόνια (το “Dead Revolution” του 2016 υπήρξε η προηγούμενη δισκογραφική δουλειά τους), αλλά οι Hammers of Misfortune επέστρεψαν με μια πολύ ενδιαφέρουσα κυκλοφορία. Αυτή συνοδεύτηκε και από την επιστροφή στα φωνητικά του ομολογουμένως εξαιρετικού Jamie Myers. Τελευταία φορά τον ακούσαμε με το συγκρότημα στο “The Locust Years” του 2006.

To “Overtaker” είναι το 7ο άλμπουμ (υπό το όνομα Hammers of Misfortune) και υφολογικά μας παρουσιάζει αρκετό πειραματισμό στον ήχο τους.

Πειραματισμός που γίνεται εμφανής στο εισαγωγικό “Overtaker” που είναι λίγο πιο speedy γρεζάτο, κάτι το οποίο ομολογουμένως με παραξένεψε. Ευτυχώς, το “Dark Brennius” που ακολούθησε, με τον Mike Scalzi των Slough Feg στα φωνητικά, με επανέφερε στην πραγματικότητα τους. Εξαιρετικό κομμάτι και χαρακτηριστικό του ήχου της μπάντας, έστρωσε το έδαφος υπέροχα για το “Vipers Cross” που ακολουθεί. Αυτό είναι ένα από τα δύο τραγούδια που λάτρεψα σε αυτή την κυκλοφορία. Και ενώ ήμουν φτιαγμένος και τα απίστευτα πλήκτρα της Sigrid Sheie δημιουργούσαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα, το “Don’t Follow the Lights” ήρθε για να με μπερδέψει. Thrash, progressive, aethereal όλα μαζί σε μια μίξη που με άφησε με πολλά ερωτηματικά για το τι παίζει. Ωστόσο χωρίς απαραίτητα να με ενοχλήσει ηχητικά.

Ευτυχώς το “Ghost Hearts”, αν και αρκετά πειραματικό στον ήχο του καταφέρνει να με επαναφέρει, και να δέσει υπέροχα με το progressive style “Outside our Minds” που το ακολουθεί. Στο ίδιο περίπου στυλ και το “The Raven’s Bell” χωρίς βέβαια να μπορώ να πω ότι δε θα το ξεχάσω γρήγορα. “Orbweaver” και “Overthrower” που ακολουθούν είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα. Συγκεκριμένα βγάζουν μια πολύ καλή ενέργεια που σίγουρα δε θα αφήσει τον ακροατή αδιάφορο. Και όλα αυτά για να φτάσουμε στο “Aggressive Perfection” που κλείνει την κυκλοφορία και είναι το δεύτερο αγαπημένο μου από αυτή τη δουλειά. Χωρίς υπερβολές και φανφάρες και πολύ ιδιαίτερο ήχο (χαρακτηριστικό της μπάντας) σε γεμίζει στην ακρόαση του και σε ιντριγκάρει. Τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές κλείσιμο για μια γενικά μέτρια κυκλοφορία.

Γενικά το “Overtaker” είναι ένα κλασσικό Hammers of Misfortune άλμπουμ.

Ούτε μεγαλειώδες, αλλά ούτε και αδιάφορο, αλλά σίγουρα εκφράζει αυτό που θέλει να κάνει η μπάντα. Αυτοί που τους γουστάρουν θα βρουν το άλμπουμ πολύ καλό και θα ευχαριστηθούν την ακρόαση του. Αυτοί που δεν τους ξέρουν καλά, ή και καθόλου, μάλλον θα έχουν ανάμεικτα συναισθήματα. Γενικά μέτρια κυκλοφορία, αλλά στο πάνω διάζωμα.

Βαθμολογία: 6.5/10

Κείμενο: Γιώργος Παρδάλης