Gojira: Fortitude (Roadrunner Records 2021)

Μετά από 5 χρόνια αναμονής, οι Gojira επιτέλους κυκλοφόρησαν ένα νέο άλμπουμ το “Fortitude” και έχω ανάμεικτα συναισθήματα για αυτό. Με την κυκλοφορία του προηγούμενου δίσκου, τους είδαμε να αναχωρούν όσο πιο μακριά όσο ποτέ από τις ρίζες τους. Ακολούθησαν έναν πιο προσβάσιμο και radio friendly ήχο, κάνοντας μας να αναρωτιόμαστε για το αν θα συνεχίσουν αυτήν την κατεύθυνση.

Το άλμπουμ ξεκινάει δυναμικά με το “Born for One Thing”.

Ένα από τα πιο “Gojira” κομμάτια, με βαριά chug riffs γεμάτο από αρμονικές χορδής , που ακούγονται λες και ανήκουν στον “From Mars to Sirius”. Ακολουθεί το “Amazonia”, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του άλμπουμ. Το intro του ξεκινάει με μια άρπα στόματος και κάτι άλλο που ακούγεται σαν σφύριγμα. Αυτή η ανάμειξη δημιουργεί ένα πολύ εξωτικό ηχόχρωμα. Το ρεφρέν είναι ένα πολύ απλό και groovy riff, το οποίο δεν μου άρεσε αρχικά. Ωστόσο μετά από επιπλέον ακούσματα πρέπει να παραδεχτώ ότι είναι από τις πιο μνημειώδεις στιγμές του άλμπουμ.

Επόμενο είναι το “Another World” ένα από τα χειρότερα κομμάτια του άλμπουμ, λόγω της έλλειψης του songwriting. Είναι δύο generic palm-muted riff χωρίς καθόλου δυναμικό μεταξύ τους, τα οποία πάνε εναλλάξ μέχρι το τέλος του τραγουδιού. Το μόνο που σπάει λίγο την μονοτονία είναι ένα σόλο στην μέση του τραγουδιού. Το “Hold On” είναι άλλο ένα πολύ βαρετό τραγούδι. Το intro του είναι πολύ πιο μακρύ από ό,τι θα έπρεπε και όλο το τραγούδι είναι ένα buildup για ένα καθόλου ικανοποιητικό crescendo.

Ένα από τα πιο μνημειώδεις riff βρίσκεται στο “New Found”, ωστόσο το ρεφρέν είναι τόσο αδιάφορο και άσχημα εκτελεσμένο που καταστρέφει όλο το τραγούδι.

Επόμενο κομμάτι είναι το “Fortitude” το οποίο είναι απλά ένα intro για το “The Chant”, ένα πολύ πιασάρικο κομμάτι που γέρνει προς Alternative Rock στοιχεία και είναι φτιαγμένο για συναυλίες με τεράστια πλήθη. Όλο το τραγούδι είναι άρτια γραμμένο γύρο από μία μελωδία η οποία επαναλαμβάνεται καθ’ όλη την διάρκεια του τραγουδιού.

Με το “Sphinx” μας θυμίζουν τις ρίζες τους με άλλο ένα “Gojira” τραγούδι.

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια, το κομμάτι είναι brutal. Σειρά έχει το “Into the Storm”, με το πιο δεμένο drumming το οποίο ταιριάζει άψογα στο groove των riffs. Το “The Trails” είναι ένα αργό και μελαγχολικό τραγούδι. Αυτό αντιπαραθέτει το επόμενο και τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, το “Grind”. Έχει τα πιο σκληρά riff του άλμπουμ, γεμάτο από αρμονικές χορδής και scrapes. Από αυτό βέβαια, δεν του λείπει ένα μελαγχολικό και πιασάρικο outro.

Το Fortitude είναι ίσως το πιο αδιάφορο άλμπουμ των Gojira. Όχι ότι είναι κακό, γιατί κάποια από τα riff τους είναι τόσο καλά όσο και αυτά από τα κλασσικά άλμπουμ τους. Ωστόσο οι συνθέσεις του, απλά δεν είναι αρκετά αξιομνημόνευτες.

6/10

Κείμενο: Δημήτρης Αναγνωστόπουλος